5. Weerzien met vrienden

Donderdag 24 november. De merenroute was de moeite waard. Bij Taree kwamen we weer op de snelweg en we vonden Tinonee op de borden. Het was al een tijdje geleden dat we in dat dorp waren, dus bij de plaatselijke general store even gevraagd naar de Coffee Street. “Bij wie moet u zijn?” Oh, Rita en Bill. Iedereen kent elkaar hier. We vonden hun huis aan het eind van de oprijlaan. Op ons getoeter kwamen ze naar buiten. Ze begroetten ons met een big hug.
Rita en Bill zijn rond hun 20ste naar Australië geëmigreerd en spreken nog goed Nederlands. Van beiden is de partner overleden en later is Bill bij Rita ingetrokken. Vorig jaar kwam het zelf tot een huwelijk. Ze zijn inmiddels de 80 gepasseerd, maar nog zeer actief. We dachten in onze camper te slapen. “Geen sprake van, jullie kamer is klaar”. Bij Rita is daar geen speld tussen te krijgen. Bij een drankje kwamen veel herinneringen voorbij. In Australië meet men een stuk grond in acres. 2,5 acre is een hectare. Rita en Bill hebben 10 acres. We zagen nog Wallibees, een kleine soort kangoeroe, in hun tuin. In Australië moet je ook het een en ander weten over slangen en spinnen. Er hangt bij hen een plaat met afbeeldingen van spinnen. Goed om te weten welke giftig zijn en vooral hoe te handelen na een beet.
Op vrijdag was een uitstapje gepland. Bill heeft nog de VW golf 2.0TDI en hij houdt van sportief rijden. Ik mocht voorin, de dames achterin. Rita corrigeert Bill regelmatig vanaf de achterbank als het te hard gaat. Koffiestop in Gloucester. Leuke plaats in de sfeer van een Western film. We waren al een paar restaurants gepasseerd in de hoofdstraat. Maar deze koffietent was Bill’s keuze. Ik begreep waarom. Bill’s is een biker. Hij heeft nog een 650cc Suzuki en een Motoguzzi in de schuur staan. In het restaurant ademde alles naar motorfietsen en er stonden er een paar binnen geparkeerd.
We reden verder het binnenland in. Een mooi heuvelachtig landschap. Bij Bretti langs de Thunderbolts way kwamen langs een plek aan de rivier, waar je een maand gratis mocht overnachten. We daalden af naar beneden. Er woonde ook een boer. Er was naar zijn erf door de rivier een betonnen pad aangelegd, dat half onder water stond. Misschien een leuke kampeerplek voor ons. We zouden nog een stuk dirt road(onverhard) krijgen. Dat bleken in totaal 65 km! De golf had lage Pirelli banden. Op asfalt scheurt dat lekker weg, maar op dit soort wegen wordt dat toch anders. Bill had geen problemen met het wegdek, maar een van de achterbanden liep van de velg en scheurde open. Daar stonden we dan. De telefoon had geen bereik. Gelukkig kwam er een 4wd langs. Bill kon instappen en werd naar een boer gebracht die een huislijn had. Hij werd na een kwartier teruggebracht. De NRMA (ANWB) was onderweg. Die was er binnen een uur. Bill had een zgn. thuiskomer als reservewiel, maar moest dan wel zijn snelheid in acht nemen. Uit voorzorg volgde de wegenwachter ons tot de verharde weg. We zijn weer thuisgekomen. Na een opfrisser namen we ze mee uit eten.
Australiërs staan vroeg op. Wij zijn avondmensen en ontbijten om negen uur is voor ons vroeg genoeg. We pasten ons aan en we ontbeten samen rond acht uur. Bill ging naar de garage om de golf van een nieuwe band te laten voorzien. Hadden wij mooi de gelegenheid om nog wat mail te verwerken. Na de lunch namen Rita en Bill ons mee naar Harrington. Een mooie kustplaats op drie kwartier rijden. Prachtig uitzicht bij de vuurtoren en een leuke wandeling op de pier.
We maakten in 2008 gebruik van een wegenkaart in ringband, waar ook de vrije kampeerplaatsen staan, de Camps 4. Inmiddels is er een Camps 8. Onmisbaar als je lang on the road bent. Rita had een handige app gedownload genaamd Wikicamps. Die kon je ook offline gebruiken. Superhandig, dus namen we die graag over. Hebben we nog veel plezier van gehad.
Zondag na de koffie namen we afscheid.” Till we meet again”. Wie weet.
No Worries,
Ko en Louise