4. Op weg met de camper

Zondag 20 november
We hadden ons een keer verwend met een luxe camper met douche en toilet , oven , magnetron en airco. Bovendien had deze een uitschuifbaar gedeelte een zgn. “slide out”, waarmee de binnenruimte wordt vergroot. Het papierwerk en de uitleg neemt gauw een uur in beslag. We waren nog bezig de route uit te zoeken toen we een van de medewerkers aangaf, dat hij de poort wilde sluiten. We zochten een camping vlakbij in de wijk Miranda in Zuid Sydney. We hadden nog niks in huis, dus op zoek naar een restaurant. We vonden een goede Thai op een kwartiertje lopen.
Maandag eerst de koelkast vullen bij supermarkt EGA. Rond de middag dan echt op pad. We moesten dwars door Sydney naar het noorden. Als je de “1” volgt dan kom je er vanzelf. Nou vanzelf?! Onze camper was fors van afmeting en dat vroeg de nodige stuurmanskunst. Links rijden is op zich niet zo lastig. Het is meer het voorsorteren op het juiste moment. Zoals bij de Harbour Bridge. Nemen we de tunnel of de brug? Toch maar de brug. Stuur naar links. Net op tijd! Het heeft ons twee uur gekost tot we de suburbs, de buitenwijken, achter ons lieten. En dan wordt het sturen relaxter.
We volgden de Pacific Highway naar het Noorden. Bij Gosford namen we de afslag naar de kust. Net voor The Entrance vonden we een camping. Een mooi gebied met binnenmeren. Ze hadden nog een plek met uitzicht op de oceaan. Er was een pad naar beneden, naar het strand. De volgende morgen zijn we na het ontbijt nog afgedaald en lekker uitgewaaid. Het was al vroeg warm. We komen ’s middags gemakkelijk boven de 30 graden. Naast ons stond een kleine camper met twee meiden. Bleken Nederlands. Hebben we nog wat tips kunnen geven. Verbazend trouwens hoe vaak je onderweg Nederlands om je heen hoort.
We zetten koers naar Hunter Valley, het oudste wijngebied van Australië. Cessnock is het centrum van waaruit de estates, de wijnhuizen zijn te bezoeken. Bij het binnenrijden van de gemeente vermeldde het bord, dat het 56800 inwoners telt. Het VVV geeft alle info van de streek. We konden er zelfs wijnen proeven. Lekker, maar prijzig. De goedkoopste fles chardonnay begint bij 20 dollar, +/- 14 euro. Na dit bezoek vonden we het niet nodig om een wijnhuis op te zoeken. We hebben wel het hele gebied doorkruist. Prachtig, uitgestrekt landschap. Weer heel anders dan in Frankrijk of Italië. Hier vindt je bos en veeboeren afgewisseld door druiven. We passeerden een fietsenverhuur, die ook elektrische fietsen verhuurde. Er stonden wat fietsen buiten. Heel vreemd model. Er was niemand en de deur was dicht. Dan niet. We draaiden de weg weer op en stopten bij de volgende kruising in de berm om de kaart te raadplegen. Er stopte een 4wd met aanhanger en daarop zo’n elektrische fiets. De eigenaar van de fietsenverhuur. Hij had ons waarschijnlijk van zijn erf weg zien rijden. We hadden al besloten met deze warmte van rond de 30 graden, dat fietsen in de heuvels niet slim is. We vroegen uit beleefdheid nog de huurprijs per dag. “65 dollar, mate.” Met een “thanks, we’ll think about it” namen we afscheid.
We zochten de kust weer op. Via de Pacific Highway en een stop langs de Karuah River kwamen we in Tea Gardens. Leuke plek voor een lunch. Er was een VVV. Daar werken vaak vrijwilligers (volontiers). Meestal gepensioneerden, die heel behulpzaam zijn en veel van de streek afweten. We kwamen door een Nationaal Park, waar je ook kunt kamperen. We reden langs witte duinen en stopten bij een P, waar ook twee bussen stonden. Via een klimduin kwam je op een zandvlakte. Indrukwekkend. Een club schoolkinderen had er een excursie. Dat verklaart de bussen. We zijn wezen kijken op een kampeerplek. Tijdens onze rondreis in 2008 kon je nog voor een paar dollar overnachten in een Nationaal Park. Nu vroegen ze 32 dollar! En dan heb je alleen maar een toilet. Dan kun je net zo goed een camping nemen. Die rekenen 30 à 40 dollar. Die vonden we nadat we met een pont waren overgezet. Mooie plek aan een meer. De volgende dag wilden we deze Scenic Road( Toeristische Route) vervolgen. Echter, de camper zat op slot en de sleutels lagen binnen. We hadden alle ramen gesloten en de airco aangezet. Dus geen mogelijkheid om binnen te komen. Dan maar her servicenummer gebeld van Apollo, de camperverhuur. Die zouden binnen een uur iemand ter plekke sturen. Het werden er 2,5. De buren hadden ons al uitgenodigd voor een kopje thee. De monteur van de NMRA, een soort ANWB probeerde met lopers toegang te krijgen zonder resultaat. Uiteindelijk bleek toch een schuifraam open te gaan. Ik had ze toch allemaal geprobeerd!?! Maar goed, we konden weg. Er volgde 15 km onverharde weg (dirt road). Dan hoor je de glazen rammelen. Bij Bulahdelah kwamen we weer op de Pacific Hwy, maar namen de eerstvolgende afslag naar de kust, de Lakes Way. De merenroute dus. Links de meren en rechts de Tasman Zee.
Ons einddoel die dag was Tinonee . Daar wonen Rita en Bill. Vrienden van ons die we in 2008 onderweg ontmoetten.
No Worries,
Ko en Louise