30. Bangkok en Ko Chang archipel

Vrijdag 20 maart.
Terug in Bangkok vanuit het noorden zochten we ons vertrouwde hotel op in Banglumphu. We zijn bij de immigratiedienst langs geweest om te informeren naar verlenging van onze visa met een maand. Heen met de taxi en terug, na een wandeling, met de boot. Taxi’s kosten weinig. Een ritje van 10 km in de stad kost rond de 100 bath, 2,25 euro. De bath zakt inmiddels ook in waarde. Op de Chao Phraya rivier, die door Bangkok stroomt, kun je op verschillende plaatsen op- en afstappen op de Expresse, een soort veerpont die zigzagt over de rivier. De stopplaatsen zijn genummerd en je kunt op de stadsplattegrond eenvoudig je route bepalen. De wachtkamer van de immigratie zat tjokvol. We kregen een formulier. We hadden geen zin dat ter plekke in te vullen, gezien de geschatte wachttijd. Richting de boot kwamen we langs een katholieke kerk. Toch wel bijzonder tussen alle tempels. We gingen even naar binnen, al was het alleen maar voor verkoeling. Een groep chinees uitziende mensen deed hardop biddend de kruistocht.
We wilden naar Oost Thailand, het deel wat grenst aan Cambodja, naar de eilandengroep Ko Chang. We boekten een bus/boot ticket voor zondag. We hadden onze snorkelsets nog in de koffer zitten, die we bij ons eerste hotel in bewaring hadden gegeven. Die wisselden we om met minder belangrijke spullen en boekten meteen maar twee overnachtingen vlak voor onze terugreis naar Nederland.
Zondag 22 maart.
Ons voorlopig laatste ontbijt in Bangkok namen we in ons vertrouwde restaurantje voorafgegaan door een even vertrouwde verse jus d’orange van het vrouwtje van het karretje op de hoek. Ze had verse jus in plastic flessen in het ijs staan. Ze wist al precies wat we wilden: grote fles met een rietje. Om acht uur zou de bus voorrijden. Vertrektijden worden in Thailand soepel gehanteerd. Ook vandaag werd het een half uur later. ‘VIP bus met airco’ stond er in grote letters op. Deze airco werkte gelukkig. De rit naar de plaats Trat, waar de boot naar de eilanden vertrok, zou zes uur duren. Het was een soort dubbeldekker en we kregen plaatsen bovenin. De hooggelegen snelweg en onze hoge zitplekken boden een indrukwekkend uitzicht over Bangkok. Na enkele stops reden we rond half drie naar de afslag van de veerboot naar Ko Chang.
Met een lengte van 48 km is het eiland Ko Chang na Phuket het tweede in grootte van Thailand. De taxi, een open bak met dakje en twee zitbanken, had nog twee plekken. Een naast de chauffeur en een staanplaats achterop de treeplank. Die nam ik dus maar. De weg had enkele steile stukken, waar de volle taxi best nog moeite mee had. We stapten uit ongeveer in het midden van de westkust bij het plaatsje Kai Bae. We namen het eerste de beste guesthouse en zouden daarna wel verder zien.
We hebben maandag wat rond gekeken naar een goedkopere accommodatie. We vonden de strandhutjes waar Steven en Miranda in 2006 hadden gelogeerd. Erg romantisch met de branding voor de deur, maar slechts een ventilator voor verkoeling. We vonden in Kai Bae een goed guesthouse met airco voor een redelijke prijs. De rest van de dag het strand verkend en afgesloten bij een redelijk uitziend en goed bezet visrestaurant. Er lagen borden met vis en schelpdieren in de folie in het ijs. Een kleine soort mosselen was erg lekker.
Dinsdag 24 maart.
Ko Chang is het best te verkennen per scooter. Deze ‘motorbikes’ kun je overal huren. Wij wilden er met z’n tweeën op. We moeste dan een 125cc nemen om tegen de heuvels op te komen. Hiervoor was geen motorrijbewijs nodig(!?) Je tuft er gemakkelijk op weg. Je bent echter niet de enige op de weg. De wegen zijn smal en auto’s kunnen elkaar maar net passeren. Oudere auto’s komen maar moeizaam omhoog en motorbikes willen dan inhalen. Je moet dan beducht zijn op tegenliggers. We zijn eerst langs de rustigere oostkust afgezakt tot de weg ophield. Daar vonden we een leuk uitziend restaurant aan het water. Er waren slechts een paar tafels bezet. We bestelden een omelet, maar de bediening was erg traag en onverschillig. Toen we wilden afrekenen zaten ze zelf te eten en vroegen ons vijf minuten te wachten. Doei. Ik schoof het geld onder een bord en we vertrokken.
We hadden de motorbike voor 24 uur gehuurd. Benzine wordt langs de weg in likeurflessen van 0,75 liter aangeboden voor 30 bath. We reden woensdagmorgen langs de westkust naar beneden en kwamen uit bij Bang Bao. Hier vertrekken veel boten naar andere eilanden. De betonnen pier waaraan de boten liggen afgemeerd, is langs twee zijden volgebouwd met winkeltjes, restaurants en accommodaties. Alles op palen gebouwd. Heel knus maar ook benauwd. We zijn nog even in een leegstaand huisje geweest. Leuk maar prijzig. De vislucht was gratis. Terug in Kai Bea hebben we de scooters weer ingeleverd. Op het strand ontmoetten we Rob en Ria uit Apeldoorn, een stel van onze leeftijd. Zij waren de vorige dag aangekomen en zaten in een hut met ventilator. Wij tipten ze voor onze guesthouse. Bij elk hotel of gasthuis (hostel) kun je van alles boeken. We boekten voor donderdag een snorkeltripje bij Eddy, onze gastheer. Die vertelde dat nieuwe mensen ook hadden geboekt. Dat bleken dus Rob en Ria. Zij hadden ook hun intrek bij ons genomen.
Donderdag bracht taxi ons naar dezelfde pier waar we al met de scooter waren geweest. De boot voer naar vier mooie lokaties om te snorkelen. Bij de eilanden Ko Thong Lang, Ko Yak Lek, Ko Rang en Ko Wai gingen we voor anker. Ko of Koh betekent eiland en Chang olifant. De temperatuur van het water voelde als een warm bad, dus een wetsuit was niet nodig. Koffie, thee en water was de hele dag beschikbaar. De lunch was heerlijk en aan boord klaargemaakt. Tussendoor werden nog verse, schoongemaakte vruchten zoals papaja, mango, ananas en meloen uitgedeeld. We hebben veel mooie vissen gezien. We hadden een gezellige babbel met Rob en Ria. Die bleken van kaartspelletjes te houden. Terug van het dagje op het water hebben we samen gegeten. Daarna hebben we voor de deur van het hostel geklaverjast evenals de volgende twee avonden. Bier had Eddy niet, maar die haalden we even bij Seven-Eleven. Dat is een keten van kleine supermarktjes die je overal tegen komt in Thailand. Een cocktail voor Louise kochten we bij de kroeg aan de overkant. Thailand heeft redelijk bier. Chang bier en Singha bier zijn de populairste. Een flesje Singha bier van 33cc kost 50 bath in de kroeg, bij 7-eleven 30 bath. Chang is iets goedkoper. Een goeie derde is Heineken, die hier goed ingevoerd is.
Zaterdag 28 maart.
Ik kreeg last van een rommelende buik. Ben dus in de buurt van een toilet gebleven. Ria had hier pillen voor mee. Die hielpen snel en knapte later weer op. Ik hield het deze keer bij het eten op droge rijst met groente en water in plaats van een biertje.
Rob en Ria gingen zondag terug naar Bangkok om vandaar naar huis te gaan. Wij vertrokken naar Ko Mak en namen vroeg afscheid van elkaar. De ‘slowboat’ naar het eiland deed er twee uur over. Je kunt ook met de (duurdere) speedboot, maar wij hadden geen haast. Bij Ko Mak moesten we overstappen in een kleinere boot, die ons naar het strand bracht. Pootje badend kwamen we aan wal. Daar stonden een paar taxi’s te wachten. Wij lieten het briefje zien met de naam van het ressort Ao Pong. Die werd herkend door de chauffeur en we konden instappen. Of eigenlijk opstappen, want je zit gewoon buiten. Hij bleek de (mede)eigenaar. Via een paar smalle betonwegen reden we een roodkleurig zandpad op, dat eindigde bij het ressort. Er zat een stel te lunchen. We waren dus niet alleen op deze, toch wel afgelegen plek. Het ressort bestond uit zeven huisjes tegen een heuvel gebouwd vlakbij het strand. Er was een klein restaurant in het hoofdgebouw aan het water. Lin, onze chauffeur runde de zaak met Nong, die ons het adres had gegeven. Wij dachten dat het broer en zus waren. Lin legde uit dat Nong zijn ex was. We namen een huisje met airco. Ze verhuurden ook scooters en we reserveerden er een voor de volgende dag. Het huwelijk van die twee was waarschijnlijk nog maar pas ontbonden (of nog niet), want we hoorden ze samen flink tekeer gaan. Hebben wij weer. We besloten de huur van de scooter maar direct te laten ingaan en verkenden het eiland, weer op zoek naar plekken waar Miranda en Steven ook geweest zijn.. Het avondeten gebruikten we thuis. Een vrouw uit de buurt runde de keuken en bracht een lekker thais gerecht op tafel. Voor weinig.
Maandag 30 maart.
Het bed was hard, maar we sliepen er redelijk op. Ontbijten bij een kabbelende zee blijft toch iets speciaals. We hebben het eiland verder verkend op de ‘motorbikes’. Bij sommige strandjes is wat meer vertier en we hebben nog gedacht aan een andere slaapplaats, maar iedere keer waren de prijzen veel hoger en de kwaliteit niet beter. Tenzij je echt luxe wilt. We onderhandelden over drie extra nachten bij ons ressort en kregen een goede deal. De rest van de dag hebben we op het eigen strand doorgebracht en ook weer ‘thuis’ gegeten.
Dinsdag 31 maart.
We werden gewekt met onweer en stortbuien. Na het ontbijt werd het droog en maakten we een ritje met de scooter. Op Ko Mak zijn veel rubberplantages. We stopten langs de weg. Het witte sap druppelde uit de schuin ingesneden bast en werd opgevangen in flessen. We kwamen bij een onverharde weg, waar een nieuw ressort pas geopend was. Even een bakkie doen. Zag er heel stijlvol uit. Een hoofdgebouw met receptie en restaurant. Daaromheen verspreid een aantal huisjes en zwembad. Alles in een ronde vorm. We werden in het restaurant aangesproken door een jongeman die redelijk Engels sprak en bood een rondleiding aan. Dat wilden we wel. Hij leidde ons door het aan zee gelegen park en liet ons kwijlen van de luxe inrichting van de huisjes. De prijs was er ook naar. De jongeman kwam uit Cambodja en vertelde dat hij als bootvluchteling met een aantal anderen hier werk had gevonden.
We waren weer terug in ons huisje toen het weer omsloeg. Het onweer kwam terug en de wind groeide naar storm. De stroom viel uit. De storm lichtte dakplaten boven de veranda van de buren en die hoorden we naast ons huisje in stukken vallen. We hadden de luiken opzij dicht en konden niet goed zien wat er zich naast ons afspeelde. Toen de storm wat luwde zagen we dat een omgewaaide boom de schade had veroorzaakt. Onze Ierse buren waren thuis en kwamen nu ook poolshoogte nemen. Gelukkig was het dak verder intact. Lin wist dat er ergens een kabel was gebroken en het kon nog wel even duren voordat er weer stroom was. Zijn ouders hadden een restaurant vlakbij en daar konden we eten. Hij bracht ons in zijn open wagen en onderweg zagen we werklui bezig met stroomkabels. Alle elektriciteit is in Thailand bovengronds. We hebben bij kaarslicht met de Ieren gezellig gegeten. Het bleef regenachtig.
Woensdag 1 april.
We hadden nog geen stroom( en dat is geen grap). De douche wordt elektrisch verwarmd dus die moesten we overslaan. Met zwemgoed in de tas zijn we een strandje gaan opzoeken. De onverharde wegen waren glibberig en ik had moeite de scooter in het spoor te houden. We moesten nog tanken. Toen we voor de pomp stonden gleed Louise onderuit in de modder in haar witte broek. Helaas hebben we geen foto maar wel gelachen. Een automobilist tipte ons dat de pomp niet werkte zonder stroom. Hadden we eigenlijk zelf ook kunnen bedenken. Eerst maar weer terug voor een schone broek. Er was gelukkig ook een handbediende pomp in de buurt.
We vonden een strandje en later ook een leuk restaurant. Terug op het ressort was alles weer opgeruimd en de stroom werkte weer. We hadden eerst nog plannen naar een derde eiland te gaan, Ko Kut( zo heet het echt), maar we zouden later nog meer eilanden bezoeken, dus sloegen we deze over. We boekten bij Lin een boot naar het vasteland voor donderdag.
Donderdag werden we door Lin naar de steiger gebracht. We namen de speedboot naar Trat. Er gingen ongeveer 30 mensen mee plus de nodige bagage. Er werd nog drie keer gestopt bij andere eilanden om mensen op te pikken. De overtocht duurde ongeveer een uur. Op de kade stonden al taxi’s klaar. Wij hadden in de Lonely Planet over een leuk gasthuis gelezen en de chauffeur kende het. Het was nog ruim een half uur rijden naar het centrum van Trat. In een smal straatje stopten we voor de deur van Ban Jaidee, ons hostel. Het voorste en oudste deel van het pand was uit hout op getrokken. De donkere trap was voorzien van houtsnijwerk. Het achterdeel was later aangebouwd in steen. Op de scheiding van de twee delen was een ruimte opengelaten, waar je in de open lucht keek. De kamer was klein, maar kostte ook maar 200 bath. Een boekten een overnachting. Trat is eigenlijk een plaats die nogal eens overgeslagen wordt op weg naar de eilanden. Een plaats van 30000 inwoners. Het oude stadsdeel waar wij zaten was wel knus en er waren verderop in de stad een paar markten. De stad maakte een grauwe indruk. Veel gebouwen waren aan een opknapbeurt toe. In de buurt van het hostel vonden we een leuk restaurant en zelfs en franse bakkerij die baguettes verkocht. We besloten het toch bij deze ene nacht te laten.
Vrijdag 3 april.
We namen het ontbijt in het hostel en boekten nog een nacht in een hotel even verderop. We planden onze verdere reis en vertrokken zaterdag met de bus terug naar Bangkok.

Mai Pan Rai ( No Worries)

Ko en Louise