29. Noord Thailand en terug naar Bangkok

Dinsdag 3 maart.
We hadden een dagtrip geboekt naar het nationale park Doi Ithanon. Met een luxe minibus werden we afgehaald bij het hotel. We gingen we naar de gelijknamige berg, het hoogste punt van Thailand met 2565 meter. Eerst bezochten we de mooie watervallen van Mae Ya (250 m) en de Vachirathon. We bezochten en dorpje waar een markt was. Er was op het hoogste punt van Thailand niet echt een uitkijk zoals wij hadden verwacht. We moesten het doen met een informatiebord en een paar souvenirwinkeltjes. Daarna naar het complex met de pagodes van de koning en de koningin, omgeven door een prachtige tuin. Onze chauffeur hield van stevig doorrijden en hield ons goed wakker in de bochtige stukken.
Woensdag 4 maart.
Donderdag liep onze hotelboeking af. We wilden nog een paar dingen in de omgeving bekijken en vroegen een verlenging. De prijs was niet bijzonder aantrekkelijk en we zijn dus gaan winkelen. We wisten een ander hotel met zwembad voor een scherpere prijs. Even de kamers bekeken en daar vanaf donderdag 4 nachten geboekt.
Vrijdag 6 maart.
We hadden weer een dagtocht geboekt en moesten om 7 uur klaar staan. We gingen nog verder naar het noorden richting Chang Rai. Na een uur rijden was er een stop voor koffie bij een natural hot spring, zeg maar geiser. De reisleidster gaf aan dat de lunch pas om twee uur zou zijn, dus konden we nog wat snacks inslaan. Daarna stopten we bij een oude stad, Chiang Saen, waar we de overblijfselen van een ‘wat’ bezochten om vervolgens in één ruk door te rijden naar de Gouden Driehoek. Hier grenst Thailand aan Birma( tegenwoordig Miramar) en Laos. Vroeger werd hier veel geld aan de papaver verdiend. We konden kiezen voor een boottocht, tegen extra betaling, of je zelf een uurtje vermaken. Wij kozen voor de boot. We voeren de Mekong rivier op, die de grens bepaalt, richting Birma. We mochten daar niet afmeren. De boot draaide naar de overkant en we waren in Laos. Iedereen moest 20 bath betalen bij een ambtenaar in een open bamboe optrekje. Er was een markt van de plaatselijke bevolking. Het zag er armoedig uit. We konden een stempel van Laos in ons paspoort krijgen. Dat was nu eens gratis. Kinderen liepen te bedelen met een plastic bekertje in de hand. Ze volgden ons tot de boot. De bus wachtte ons op en bracht ons naar een restaurant in de buurt. Het lunchbuffet was goed verzorgd. Meteen daarna weer de bus in voor een bezoek aan de Karen stam ook wel ‘longnecks’ genoemd. Via een hobbelige zandweg bereikten we het dorpje. Vrouwen droegen ringen om hun hals en onder de knieën. Eigenlijk was het een uit één stuk gedraaide koperdraad, die eens per drie tot vijf jaar werd vervangen door een grotere, zo vertelde onze gids. Ook kinderen hadden ze om. Het waren vriendelijke mensen en ze lieten zich geduldig fotograferen. Ze leefden van zelfgemaakte katoenen kleding.
Het viel ons op dat het buiten heiig was. We dachten vanwege de hoge vochtigheid. De reisleidster wist dat het kwam door afbranden van restanten van vorig gewas op de akkers, maar verzekerde ze, zodra de regen kwam was alles weer schoon.
De terugrit duurde 3,5 uur. Met één onderbreking kwamen we rond half negen in Chang Mai terug.
Zaterdag 7 maart.
Onze verder reis gepland, via het internet een hotel gezocht in Bangkok en lekker gerelaxt bij en in het zwembad.
Zondag 8 maart.
We zijn vandaag exact een jaar van huis. Tis wat. Iedere zondag was er een markt in een aantal straten niet ver van ons hotel. Vanaf 4 uur kun je al het huisvlijt, kleding en nog veel meer bewonderen. En kopen uiteraard. Overal kom je kraampjes met voedsel tegen. We hebben veel nieuwe hapjes uitgeprobeerd.
Maandag hebben we de koffer gepakt, de was naar de ‘laundry’ en een laatste rondje stad gedaan.
’s Avonds namen we de nachttrein naar Bangkok. Deze keer eerste klas. We hadden een coupé voor ons zelf, maar vonden dat achteraf eigenlijk ongezellig ten opzichte van de heenreis in de tweede klasse. Een dame van de catering bonkte op de deur en gaf ons de menukaart voor het ontbijt. Beetje onduidelijk geschreven in voornamelijk Thais met enkele verkeerd gespelde Engelse woorden er tussen. Ik vroeg om uitleg. Die bestond uit een snauw en wat gebaren. Vreemd mens. Duidelijk niet de mavo afgemaakt. Overigens zijn we in Thailand, dat toch bekend staat als het ‘land van de glimlach’, de als vanzelf sprekende beleefdheid slechts zelden tegengekomen.
Dinsdag 10 maart.
De taxi bracht ons naar de wijk in Banglumphu. Ook hier was onze boeking niet doorgekomen. Te moe voor een discussie betaalden we voor 1 nacht. 100 Bath boven de prijs. De volgende dag bij de receptie, waar ook een internetcafé was, lieten we zien dat we voor drie nachten geboekt hadden via een boekingsbureau. Wij hadden de bevestiging via email, 3 nachten met een gratis massage voor 2 personen. Het boekingsbureau had de bevestiging niet doorgestuurd naar het hotel. Alles werd keurig rechtgezet.
Woensdag 11 maart.
De gouden berg, een tempel met een goudkleurige pagode in Bangkok, zou ons een prachtig uitzicht over de stad bieden. Wij, natuurlijk weer op het heetst van de dag, beklommen de 240 treden. Boven was er gelukkig verkoeling in de wind. Bijna alle Thaise bezoekers staken wierookstokjes aan en legden een lotusbloem bij de Boeddha. We hadden om vijf uur de massage besteld en liepen richting ons hotel. Een lange muur langs het trottoir met daarachter de puntvormige daken van een tempel, deed ons zoeken naar de ingang. We dachten, alweer een tempel. Toch ontdekten we weer andere gebouwen met een prachtige architectuur. Er hingen ook vlaggen op straat van Maleisië vanwege het bezoek van het koningspaar van dat land aan Bangkok.
We hadden een Thaise massage besteld. We hadden gehoord dat dat pittig was. De massagesalon grensde aan het hotel. We moesten omkleden en kregen dunne linnen kleding aan. Twee dames begeleidden ons naar een ruimte waar matrassen op de grond lagen. Beginnend vanaf de voeten werden onze spieren hard aangepakt. Er werd letterlijk met de ellebogen gewerkt en voeten in onze knieholten gedrukt. We hadden geen keus tussen ‘mild’ of ‘spicy’. Ik zal u verdere details besparen. We hebben een uur op de pijnbank gelegen. Daarna overlegden de dames en kregen de voeten van Louise nog een toegift van een kwartier. Ik had met haar te doen. We konden bijkomen met een kop thee. Toch voelden we allebei daarna een soort van voldoening.
Donderdag 12 maart. Dagtrip voor vrijdag geboekt en internet.
Vrijdag 13 maart.
Vandaag hadden we een toer naar drie locaties. We moesten om zeven uur voor het hotel staan. Half zes de wekker en om kwart over zes in ons ontbijtrestaurant op vijf minuten lopen. De eerste stop was na twee uur rijden bij de Drijvende Markt van Damnoen Saduak. We kregen een vaartochtje met een zgn. ‘longtail’ boot. Dat is een smalle boot waarin een motorblok is geplaatst van het formaat die je in een middenklasse auto tegenkomt. Deze drijft een vin aan, aan het einde van een lange as. We kwamen in een smalle sloot vol met bootjes met handelswaar, veelal door vrouwen bediend met een peddel. Links en rechts waren op de wal kraampjes. We stapten over in zo’n peddelboot en voeren langs de kraampjes. Een kleurrijk spektakel. Na een rit en de lunch kwamen we bij de spoorbrug over de rivier de Kwai. Bij de bouw van deze brug en de Birma spoorlijn door krijgsgevangen van de Jappen zijn veel mensen gesneuveld. We liepen eerst te voet over de brug. Daarna nog eens met het toeristentreintje. We dachten daarmee de begraafplaats te kunnen bereiken. Die bleek op een andere plek in de stad en de tijd hiervoor ontbrak. Het derde en laatste deel was een bezoek aan de tijger tempel. Op het door monniken beheerde terrein, werden (tamme?) tijgers en andere dieren zoals koeien, zwijnen, herten en kamelen gehouden. De tijgers lagen afgezonderd en aan de ketting. Onder begeleiding mochten we ze aaien! Een heel aparte ervaring.
Zaterdag 14 maart.
De VVV van Bangkok verstrekt alleen informatie over de stad. Wil je daarbuiten iets ondernemen dan kom je bij de Tourism Authority of Thailand, de TAT. Men had bij de VVV op de plattegrond aangekruist waar we die konden vinden. Dat bleek nog een aardige puzzel. Verschillende mensen op straat wezen ons iedere keer de verkeerde richting. Bij het politiebureau stond een agent op wacht. Die kon ons ook niet verder helpen. Toen zagen we de naamplaat op de gevel van de TAT, nota bene naast het politiebureau! We hebben die agent erbij geroepen en die lachte wat. De mensen van TAT hielpen ons keurig aan info. Iets boeken kun je hier echter niet. Daarvoor moet je bij een van de honderden plaatselijke boekingskantoortjes zijn. Het loont de moeite om ook hier te winkelen. We zijn vlak bij ons hotel zo’n boekingskantoor binnengewandeld. Gelieerd aan TAT stond er op de gevel. We werden te woord gestaan door een snel babbelende jongeman. We wilden alleen wat info over een nationaal park. Hij rekende ons een prijs, inclusief vervoer per bus, voor een dagexcursie en twee zelf te bestede dagen. Wij hadden het gevoel dat dat best goedkoper kon. We lieten hem nog even doorrekenen met ons programma van de volgende weken. Hij rekende meteen alles om voor een dagprijs in euro’s. Slim. Hij merkte wel dat we erover na wilden denken. Terug in het hotel alles nog eens op een rijtje gezet en besloten het op onze eigen manier uit te zoeken.
Zondag 15 maart.
Allereerst wil ik iedereen bedanken die aan mijn(Ko) verjaardag heeft gedacht d.m.v. sms, mail, telefonisch of een bericht op de website.
Er zijn drie grote busstations aan de rand van Bangkok waar vandaan je een bestemming kan kiezen. Wij wilden naar het Nationale Park Khao Yai. Daarvoor moesten we vertrekken vanaf het busstation Mochit in Noord Bangkok. We namen de lokale bus om te kijken hoe dat allemaal werkte. Je hoeft in de bus niet bij de chauffeur te betalen. Je kiest een plaats en dan komt er vanzelf iemand op je af met een geldtrommeltje, die je de kaartjes verkoopt. Je moet er wel rekening mee houden, dat de chauffeur meteen optrekt als je binnen bent. Na drie kwartier kwamen we op het busstation. Na wat vragen kwamen we via een winkelstraatje, wat vol hing met kleding (ook boven je hoofd), in de hal bij de loketten. We vonden het juiste loket en hadden nu voldoende info over tijden en prijzen en namen de bus weer terug.
We wilden voor de verandering wel weer eens iets anders dan Thais eten. Onze keus viel op een restaurant waar ze een westers eten serveerden.
Maandag 16 maart.
Alles geregeld voor onze trip en naar een winkelcentrum gereden om mijn verjaardagscadeau uit te zoeken. De taxi deelden we met twee mannen uit Koeweit die in ons hotel logeerden. Zij wilden naar een giga computerwarenhuis. Louise wilde mij een polaroid filter voor de camera geven. Deze zaak bleek ook goed gesorteerd in fotocamera’s en accessoires en ik vond wat ik zocht. ’s Avonds op de markt in onze wijk kochten we nog een tweede kleine rugtas. Onze grote koffer zouden we bij het hotel achterlaten.
Dinsdag 17 maart.
Om negen uur namen we de stadsbus. De airco bus bij het busstation naar Pak Chong sloot mooi aan. We hadden ruime plekken gekregen. Er werd zelf een monnik verzocht voor ons een andere plaats te nemen. Monniken reizen gratis, maar wij keken elkaar aan met zoiets van “kan dat zomaar”. We dachten dat monniken een soort voorkeursbehandeling kregen. Maar goed. Na drie uur hadden we Pak Chong bereikt. De deur zwaaide open en wij stonden langs de weg. Geen busstation. De conducteur wees in een bepaalde richting. Erg vaag. Aan de overkant van de drukke verkeersweg zagen we een bushalte. Toen we die bereikt hadden stopte er een bus. Die ging gelukkig naar het centrum. Ik liet onze kaartjes zien, maar die golden niet. Dus bijbetalen. Dan heb ik het over een paar kwartjes, maar toch. We stapten uit in de stad en keken rond naar aansluitend vervoer naar het nationale park. Dat werd een pick up met huif, waarin al enkele mensen zaten te wachten. Ze zagen ons backpackers en riepen of we naar Khao Yai moesten. Dat was ook nog weer een ritje van een half uur. We werden afgezet bij de ingang van het park. Daar mochten we 200 bath entree p.p. betalen. Naar het bezoekerscentrum in het park was het nog 14 km. De dame van het loket bood twee mogelijkheden. Een taxi van 400 bath of liften. We hadden ook geen zin om daar tot sint-juttemis te wachten en verzochten haar een taxi te bellen. Juist op dat moment reed een pick up het park in. Louise reageerde alert en we hadden een lift. De vriendelijke mijnheer bracht ons bij het bezoekerscentrum. We boekten een onderkomen, wat zij een bungalow noemden. De laatste kilometer zouden we dan te voet afleggen, maar ook hier werkte de duim van Louise weer. Een paar jongelui schoven een plekje op en zo kwamen we dan eindelijk op de plaats van bestemming.
Ons huisje was een kamer met douche in een gelijkvloers gebouw. Eenvoudig, maar best oké voor een paar nachten. Even bijgekomen op de veranda. We werden meteen verrast met een aap, een hertje en een mooie blauwe vogel vlakbij. Heerlijk even terug in de natuur na de hectiek van Bangkok.
Woensdag 18 maart.
Khao Yai National Park is met 2168 km2 het grootste park van Thailand en valt onder Unesco erfgoed. Een deel is bedekt met regenwoud en er leven veel diersoorten, zoals olifanten, beren, herten, apen en zelfs luipaarden en tijgers.
We hadden voor dinsdag meteen een tocht geboekt. Onder leiding van een gids maakten we een trektocht door het park. We kregen eerst een soort kniekousen van dichte katoen, die we over de sokken en broek moesten dragen. Dit was tegen teken. Een open wagen bracht ons naar het startpunt. We waren met z’n zessen buiten de gids. Twee Fransen, een Engelsman, een Thaise en wij. De gids droeg een verrekijker op een statief en week regelmatig van het pad af, als hij een geluid hoorde. Hij liet ons gibbon apen zien en we hadden geluk, van afstand konden we een olifant zien. Verder mooie vogels een grote spin in zijn web, een adelaar en op de weg troffen we een schorpioen. De gids liet de kleine teken zien, die op het witte katoen waren neergestreken. Na de lunch hebben we een aantal watervallen bezocht. Enkele druppels kondigden regen aan. De lucht werd grijs en tijdens de rit in de open auto kregen we een flinke bui. Als verzopen katten kwamen we bij onze laatste waterval, normaal te zien vanaf een uitkijkpunt. We konden schuilen bij een legerpost en ze hadden gelukkig koffie. Toen het opklaarde hing er zoveel damp in het dal, dat er niks meer te zien was. Tijdens de terugrit droogden we weer enigszins op. Na de warme douche overheerste er toch een goed gevoel van deze dag.
Er waren verschillende langere en kortere trektochten in het park uitgezet. Ik vroeg de gids om andere interessante plekken in het park. Hij legde uit, dat de dieren gewend waren aan mensen op de route die wij gevolgd hadden en durfden zich te vertonen. Op andere plekken zouden dieren snel wegvluchten en de kans was klein dat we ze zouden zien.
We besloten terug te keren naar Bangkok om van daaruit verder te reizen. Bangkok ligt nu eenmaal centraal in Thailand. We kregen een (betaalde) lift naar Pak Chong van een medewerker van het park. De Engelsman en de Thaise gingen ook mee. Zij namen de bus naar Bangkok. Wij deze keer de trein. De Thaise bezat accommodatie in Ko Mak, een eiland wat op ons lijstje stond, en we kregen het adres.
In de trein hadden we twee genummerde stoelen achter elkaar. Ik kwam naast een Thaise te zitten die goed Engels sprak. Ze woonde in New York en kwam naar huis om een tijdje voor haar ouders te zorgen. Hebben we nog leuke tips van gekregen.

Mai Pan Rai ( No Worries)

Ko en Louise