33. Krabi, Ao Nang en de laatste stop in Bangkok

Vrijdag 1 mei.
Deze dag geldt hier ook als dag van de arbeid en veel Thai(of is het Thais?) hadden een lang weekend. We moesten rekening houden met volgeboekte hotels. Alle zitplaatsen in de bus naar Krabi waren bezet en het gangpad stond halfvol. Een voorteken? De bus was , zoals gewoonlijk, weer te laat en de chauffeur probeerde de verloren tijd in te halen. Luid toeterend dwong hij voorgangers en tegenliggers naar de vluchtstrook om in te halen. De negentig kilometer werden met twee tussenstops binnen anderhalf uur overbrugd. Bij het busstation in Krabi maakten we ,tegen onze gewoonte in, gebruik van een boekingskantoor voor een eerste overnachting. Zij adviseerden dat buiten Krabi mooiere locaties waren. Het werd een bungalow bij Ao Nang beach, een eenvoudig parkje op 100 meter van het strand en gerund door een moslimfamilie, aan de hoofddoekjes te zien. We zaten een beetje afgelegen en een wandeling naar het veel gezelligere centrum deed ons besluiten de volgende dag te verkassen. Er bleek voldoende keus en vlak achter de hoofdstraat, die langs het strand liep, vonden een leuk pension in onze prijsklasse. Een huiselijke, beetje art deco, ingerichte kamer met tv, koelkast, gratis wifi internet en koffie en thee en zelfs een dvd speler met een aantal dvd’s. ’s Avonds zag het er sfeervol uit in Ao Nang, maar er waren veel lege stoelen bij de meeste restaurants. Dames aan de ingang probeerden je te verleiden voor een diner met gratis drankjes en ook verkopers van kleding wilden je naar binnen te praten met aanbiedingen. Een maatpak heb je hier al voor 60 euro.
Zaterdag. Bij de eerste strandwandeling langs de baai kwamen we langs een straatje waar twintig massagesalons achter elkaar waren. Bij iedere salon stonden dames te wachten en vroegen allemaal of je een ‘massaat’ wilde. We probeerden dat te ontwijken door te zeggen “tomorrow”(morgen) of gewoon (lachend) te negeren. Aan het eind van de baai kon je langs de rots met een houten trap omhoog. Nieuwsgierig wil je dan weten waar die heenvoert. Het bleek nog een hele klim op onze slippers. Onderweg kwamen we nog een groep apen tegen met een pas geboren babyaapje. Na de afdaling kwamen we op een luxe ressort, ingesloten door rotsen. Een bewaker vroeg of we gasten waren. Zo niet dan mochten we alleen langs het strand. We wilden even lunchen. Dat was dan wel toegestaan. Er stond plat brood op het menu, die we herkenden van het Indisch restaurant in Kuala Lumpur. Nu wisten we ook de naam: Naan brood.
Zondag en maandag hadden we regelmatig regen en zijn we in de buurt gebleven. Het lijkt wel of de regentijd, die meestal in juni begint, net als het laagseizoen ook vervroegd is ingetreden.
Dinsdag 5 mei maakten we een boottocht met een speedboot naar de eilandengroep Ko Phi Phi. Er stonden vier locaties op het programma, waarvan drie mooie snorkelplekken. We stapten in de boot vanaf het strand. Alle 36 zitplaatsen waren bezet. Er was nog een Nederlands stel mee. Henk en Karin uit Nijkerk vierden in Thailand hun huwelijksreis. We waren samen met hen de enige Europeanen aan boord. Door een motorstoring moesten we een onderdeel laten vallen, maar er bleef genoeg moois over.
Woensdag was weer een bewolkte dag en dus geen strandweer. Lekker laat ontbeten en ik probeerde een nieuw fotoprogramma uit op de laptop(Lightroom van Adobe Photoshop). Donderdag spraken we op het strand een man uit Uithoorn. Hij had kort na zijn vijftigste het Zwitserleven gevoel in praktijk gebracht (hij werkte bij deze verzekeringmaatschappij) en woonde sinds twee jaar in Thailand. Hij was samen met een, meer op zijn leeftijd afgestemde, Thaise. Je ziet hier nogal eens oudere mannen met een hele jonge Thaise.
Vrijdag 8 mei. Onze laatste stranddag. We maakten ons klaar voor vertrek naar Bangkok, onze laatste stop voor vertrek naar Nederland. Rond drie uur werden we opgepikt bij het hostel door een minibusje. Volgens afspraak zouden we in Krabi overstappen in de aircobus naar Bangkok. Maar alles in Thailand is vaag geregeld. Ook deze keer. We zouden nog een overstap maken in een minibus, die ons naar Surat Thani bracht en dropte ons bij een eethuis (toeval?) annex bushalte. Hier hebben we nog maar wat gegeten. Je weet tenslotte niet wanneer je weer een volgende gelegenheid hebt. De eigenaar van het eethuis riep op een gegeven moment “Bangkok”en samen met een Engels stel( we waren juist een potje rummy met kaarten met hen gestart) namen we plaats in zijn tuktuk. Die bracht ons dan eindelijk naar de bus. Na twee tussenstops kwamen we rond half zes, zelfs een half uur vóór op het schema, ’s morgens in Bangkok aan. Ik bedoel, uiteindelijk komt het wel goed, maar vooraf krijg je geen of nauwelijks informatie hoe de reis verloopt. We kozen het hotel met zwembad in Kohsan Road, waar we al eerder waren wezen kijken. Je kunt in dit deel van Bangkok op elk uur van de dag of nacht een kamer boeken. De bus had wel goede slaapstoelen, maar een hotelbed is toch iets prettiger. Na ons inhaalslaapje zochten we een ontbijt op.
Bangkok was heet. Deze smeltkroes van vele nationaliteiten zou je letterlijk kunnen nemen. We zochten verkoeling op het water. Met de ferry( veer) kun je op veel plaatsen uitstappen. Het Koninklijk Paleis was na half vier gesloten en dus naar de volgende dag verzet. We namen de ferry naar het eindpunt om lekker uit te waaien en de volgende terug naar onze stopplaats. Voor 13 Bath( 33 cent) ben je uit en thuis.
Zondag. Het Paleis zochten we rond half twaalf op. Bleek er een officiële bijeenkomst van Boeddhisten en konden we er pas om half twee in. Oké? Dan maar even de airco opgezocht van de koffiecorner. We wisten dat in tempels de schouders van dames bedekt moesten zijn. Bij het paleis golden echter dezelfde voorschriften. Ook shorts waren verboden. Hadden we niet opgerekend en we waren niet de enige. Bij de ingang was een loket waar je kleding kon lenen tegen een borg. Dus liepen we er wat vreemd bij. Het complex van het paleis is vergelijkbaar met die van een ‘wat’. Het is hier echt alles goud wat er blinkt. Kwam bij ons wat kitscherig over maar het maakte wel indruk. De woonvertrekken van de koning zelf zijn niet toegankelijk voor publiek. We hadden daarna nog op hetzelfde kaartje toegang tot het museum.
De lucht betrok. We hadden nog Chinatown willen ‘doen’ maar het grauwe zwerk en de lichtflitsen beloofden niet veel goeds. We waren net op tijd terug bij ons hotel toen de regen in een waterval veranderde. Het riool kan een dergelijke regenval niet verwerken en na een half uur zag je mensen al tot hun enkels door het water lopen. De stoepen zijn al bewust twee keer zo hoog gemaakt dan bij ons in Nederland. Je komt daardoor nogal eens een listige afstap tegen om maar te zwijgen van de ongelijke putdeksels en andere obstakels die je op het trottoir tegenkomt. Dus zeker niet rolstoel vriendelijk.
Maandag hebben we een deel van Chinatown doorkruist. Op weg daarheen vanaf de ferry kwamen we nog een bruidspaar en hun gasten tegen. Ze waren te voet onderweg naar het Sheraton hotel. Even later kwamen we (weer) langs een katholieke kerk. Daar waren ze juist de bloemblaadjes aan het opvegen van vermoedelijk het bruidspaar dat we net gezien hadden. We schuifelden door drukke en smalle straatjes waar winkeltjes en eethuisjes elkaar afwisselen. In een straat werden, in een reeks van kleine bedrijfjes, complete motoren gedemonteerd en de onderdelen lagen binnen en buiten hoog opgestapeld. Ongelofelijk hoe mensen hier op deze manier kunnen werken. We kwamen op plekken waar we werden aangegaapt door de buurtbewoners. Men was hier schijnbaar geen toeristen gewend. Voor ons wel een aparte ervaring. Tegen vieren zochten we de boot weer op.
Dinsdag 12 mei. Shoppen.
Woensdag 13 mei. We waren nog niet met de monorail geweest. Een handig vervoermiddel waarmee je de overvolle straten vermijd, maar die slechts in een deel van het centrum rijdt. Het eerste stuk deden we weer met de ferry over de rivier. Daarna stapten we over. Ons doel was het Lumphinipark. Een mooie plek om even de hectiek van de stad te ontwijken. Bij de halte van de monorail was ook een winkelcentrum. Weer shoppen dus. Kleding is hier goedkoop en onze garderobe kon best weer aangevuld worden. We moesten wel creatief met al dat extra gewicht omgaan voor de terugreis.
Donderdag uitchecken en we verlieten ons backpackershotel.
Het begon voor ons inmiddels ook wel te kriebelen om terug naar Nederland te gaan. De familie wil ons ook weer terug hebben. Zeker mijn (Ko) moeder die 88 jaar is. Nog twee overnachtingen in het hotel dat we namen toen voor de eerste keer in Bangkok aankwamen. Het weer bleef wisselend en leent zich alleen voor overdekt winkelen.
Vrijdagavond hebben we onze reis afgesloten met een dinercruise. Om zes uur werden we opgehaald bij het hotel en naar de kade gebracht. Hier stapten we op een mooi schip. Na een druilerige dag brak de zon door en zorgde voor een mooie avond. Het had zo moeten zijn. We hadden gekozen voor de Thaise keuken en werden vermaakt met dans en muziek. Louise werd door de Thaise dames nog betrokken in een dans. De verlichte tempels langs de kant gaven deze avond een gouden randje. Terug in het hotel hebben we nog gepuzzeld om de koffers op het juiste gewicht te brengen met een geleende weegschaal. Zaterdag zal een dag je van laatste dingetjes worden en nog een massage en dan gaan we ’s avonds richting vliegveld. We vliegen via Wenen en hopen zondagmorgen rond half tien op Schiphol te landen.

Beste vrienden, we hebben een geweldige tijd gehad in verre landen, maar door jullie reacties steeds het gevoel gehad dichtbij te zijn geweest. Enorm bedankt!


Mai Pan Rai ( No Worries)

Tot gauw,

Ko en Louise