31. Langs de westkust van de Golf van Thailand

Zaterdag 4 april.
Naarmate Bangkok dichterbij kwam, werden regen en onweer heviger. Het busstation stond blank en de koffer die onderin de bus lag, moesten we er pootje badend uit halen. Voor de taxistandplaats stond een rij. We hadden gedacht aan een andere wijk voor een ho(s)tel, maar we kwamen toch weer op ons vertrouwde plekje in Banglampu . We werden ontvangen door een blij verraste receptioniste met een ‘welcome back’.
Zondag en maandag zijn we in ‘onze’ wijk gebleven. In Khaosan Road vonden we een hotel waar we achteloos vaak langs waren gelopen. Ze maakten reclame met het zwembad en we bekeken een kamer en het zwembad bovenop het gebouw met leuke zitjes. Zag er gaaf uit en de prijs was redelijk. Iets voor later, want we hadden allebei het gevoel hier nog weer eens terug te komen. Boven de straat hing een spandoek waarop festiviteiten van het Thaise Nieuwjaar , de Songkran werden aangekondigd van 12 tot 15 april.
De Boeddhistische jaartelling is 543 jaar eerder begonnen dan onze kalender. Men leeft nu dus eigenlijk in het jaar 2552. Je komt dit getal vaak bij tempels tegen, maar ook op stickers op scooters en op de voorruit van auto’s. Vermoedelijk voor de wegenbelasting.
Dinsdag 7 april.
Ons plan was verder naar het zuiden te reizen met als eerste doel Ko Samui.
We namen de vroege lijnbus naar Phetchaburi, op anderhalf uur rijden van Bangkok, aan de westkust van de Golf. We wilden daar het Kaen Krachan Nationaal Park bekijken, het grootste van Thailand. We hadden de geldophaler in de bus gevraagd ons een seintje te geven als we er waren. Na twee uur rees bij ons de twijfel, maar aan de gebaren van de man lazen we af dat we goed zaten. Een half uur later passeerden we de apotheek van Hua Hin, een plaats 40 km verderop. We lieten nu duidelijk merken dat we te ver waren en stapten uit. We besloten In Hua Hin maar te overnachten en het NP op de terugweg mee te nemen. We werden meteen belaagd door een mannetje die ons folders van een hotel liet zien. We wilden ons nergens aan binden. Namen wel zijn taxi, maar bepaalden zelf een hotel. Vond ie niet leuk, want hij liep zijn commissie mis. Zo werkt dat in Thailand. We waren in een leuk straatje met aan weerszijden hotelletjes, gasthuizen en restaurantjes op 100 meter van het strand. Het laagseizoen is dit jaar wat eerder begonnen. Normaal begint dat in mei. Ik winkelde wat rond en kreeg een mooie kamer voor een goeie prijs. Daarna hebben we het strand en de omgeving verkend.
Hua Hin is toch wel een mondaine badplaats, mede door aanwezigheid van het zomerpaleis van de koning en koningin. Je vindt hier hotels van o.a. Marriot, Hilton en Sofitel. Over die laatste hadden we gelezen in de LP. Vanaf het strand kon je op het terrein komen. Er stond een man in uniform maar wij deden alsof we gasten waren en konden naar binnen. Een chique pand van twee etages met een prachtige tuin eromheen en drie zwembaden. We hebben brutaalweg een wandeling gemaakt langs al dat moois.
Woensdag hebben we een stranddag ingelast. De temperatuur was nog steeds boven de 30 graden en je moest ver het water in om verkoeling te vinden.
Donderdag 9 april.
Er is 40 km ten zuiden van Hua Hin ook een Nationaal Park, Sam Roi Yod. We namen de stadsbus van acht uur, zeg maar half negen, naar PranBuri. Je kunt in Thailand lastig aan informatie komen over tijden en bestemmingen van het openbaar vervoer. Tijdschema’s vind je niet. Misschien door het, soms gebrekkige Engels, is men vaak kortaf. Althans zo komt het over. In Pranburi, verlieten we, na herhaald vragen, deze keer wel op tijd de bus en de ‘ticket lady’ verwees ons naar een taxi. De derde taxi bood ons een redelijk tarief. Bij het park betaal je eerst entree en de chauffeur bracht ons naar een parkeerplaats waar meerdere taxi’s en een touringcar stonden. De grote attractie hier was een grot. Je kon te voet via een steile klim of een bootje nemen. De boot dus. Deze ‘longtail’ bracht ons om de rots naar een strand. Deze kon niet dichtbij het strand komen, dus de broekspijpen moesten omhoog. We troffen een Duits groepje onder leiding van een gids, die de grot ging bezoeken. Wij mochten aansluiten. Na het strand volgde een klim van 470 meter over een steil rotspad. Best zwaar. Een Duitse dame haakte halverwege af. Bezweet volgden we de gids. Het was uiteindelijk de moeite waard. We daalden af in een grot, waar zonlicht door een opening voor mooie verlichting zorgde. Een kleine tempel stond op een heuveltje.
Rond twee uur waren we weer terug bij de taxi. De chauffeur bleef wachten. Dat was de deal. We namen een thaise soep als lunch en taxi en bus brachten ons weer thuis. We verzamelden info voor onze verdere reis en boekten de nachtbus voor vrijdag tien uur naar Ko Samui, een eiland op 650 km ten zuidwesten van Bangkok in de Golf van Thailand.
Vrijdag checkten we uit lieten onze bagage in het hotel en brachten de dag door met winkelen en internetten en een voetmassage. De bus had airco en redelijk comfortabele ligstoelen. Met twee tussenstops kwamen we om zes uur ’s morgens aan bij een zanderige parkeerplaats met wachtruimten. Dit bleek een verdeelplaats voor diverse bestemmingen. We moesten nog tot acht uur wachten voor een andere bus. Deze bracht ons in een uur naar de veerpont bij Surat Thani. De ferry bracht ons in vijf kwartier naar de haven van Nathon. Er stond een rijtje taxi’s klaar. We troffen een chauffeur die gas- en rempedaal intensief gebruikte. Daarbij had ie het volume van de cd speler met rockmuziek knalhard aan staan. We waren blij dat we eruit mochten na deze ‘schokkende’ rit. We hadden vooraf een hostel geboekt in Chaweng aan de oostkust van het eiland. Dat was niet geweldig en we zijn ook maar een nacht gebleven.
Zondag 12 april.
We vonden een beter gasthuis in de hoofdstraat en boekten vijf nachten. We werden aangesproken door twee studenten van de Hogeschool voor Toerisme uit Breda. Ze waren hier met een groep voor een studieopdracht en wilden ons wat vragen stellen. Geen probleem. Zij waren al drie weken op Ko Samui en konden ons nog aardig wegwijs maken. Chaweng heeft een van de mooiste stranden van Ko Samui. Daar vind je dan ook de duurdere ressorts.
Songkran, de viering van het Thaise Nieuwjaar, wordt uitbundig gevierd in Thailand met water. Niet om te drinken maar om mee te gooien. ’s Avonds kregen we al een voorproefje.
Maandag barstte het echt goed los. Groepen mensen langs de kant stonden klaar met tonnen vol water, slangen en waterpistolen om alles wat langs kwam nat te gooien. Vanaf open auto’s werd teruggevuurd. Ook scooters kregen de volle laag. Supersokers(!?) waren niet aan te slepen. Wij moesten voor ontbijt even verderop en hadden uit voorzorg onze zwemkleding aangetrokken. We hielden het ook niet droog. Daarna hebben we ons ook in het feestgedruis gestort. De Thai gaan helemaal uit hun dak. Met een lik talkpoeder op ons gezicht gesmeerd wenste men ons ‘happy newyear’. We wandelden de hoofdstraat door en kregen regelmatig de volle laag, wat best prettig was, gezien de temperatuur. Rond drie uur hebben we het strand opgezocht.
Dinsdag 14 april.
We wilden een brommer huren, maar gezien de plassen van de vorige dag op de weg, leek het ons beter een auto te nemen. Voor nog geen 15 euro per dag heb je al een auto. De rondweg op het eiland is ongeveer 50 km. We zochten een paar watervallen op met een zwemmertje. Langs de zuidkust vonden we een tempel met daarin een gemummificeerde monnik. Achter glas kon je hem zien. Het verhaal wilde, dat hij zonder behulp van balsem zichzelf heeft gemummificeerd en dat zijn haar en nagels nog groeiden! Een oud mannetje gaf ons een A4tje met uitleg. Hij bracht ons naar de tempel en wij probeerden in kleermakerszit(nooit de voeten naar voren, want dat is oneerbiedig) te zitten. Hij stak wierookstokjes aan en wij moesten zijn rituelen volgen. Hij wees naar Louise haar, destijds verzwikte, enkel en begon erover te wrijven. Hij gebaarde naar een andere plek. Louise ging op een verhoging liggen met het hoofd op een kussen. Toen bewerkte hij heel serieus haar voeten, benen en rug. Eerst was het pijnlijk. Later prettig. Louise stond na de behandeling als herboren op. Een vreemde gewaarwording. We hebben er nog lang over nagepraat.
Op een schiereiland in het noorden wisten we een Boeddha op een heuvel met uitzicht over de baai. Boven de ingang van een souvenirwinkel stond de tekst ‘Double Dutch’. Leuke inrichting met beelden en boeddha’s. De eigenaar had al gemerkt dat we uit Nederland kwamen. Hij was tien jaar geleden met zijn vriend naar Thailand vertrokken en daarna deze zaak begonnen. Hans, met een onvervalste Haagse tongval, luchtte zijn hart over de gedragingen en slechte bestedingen van de toeristen de laatste jaren. Mede hierdoor, zou volgens hem , de Thaise glimlach zijn verdwenen. Hij wist een restaurant in de buurt, ook gerund door een Nederlander. Na enig zoeken vonden we Riks’ restaurant. Sfeervol in bamboestijl opgezet. Na een leuke babbel kozen we voor een Thais menu. Een ventilator die bij onze tafel werd geplaatst(heb je echt wel nodig hier)In donker vonden we na twee verkeerde afslagen ons hotel terug. Woensdag en donderdag hebben we voornamelijk in de buurt van het strand doorgebracht.
Vrijdag 17 april. Om half acht namen we het laatste ontbijt in ons vaste familierestaurantje. We vertrokken met een taxibusje naar de boot. We stapten over in een touringcar die ons naar een andere steiger bracht. Wisten we ook niet, maar de bus ging mee op de boot en zou ons daarna in vijf uur rechtstreeks naar Phuket brengen. We zagen onderweg een mooi stukje Thailand met veel groen en berglandschappen. We lieten de bus aan het begin van het eiland bij het vliegveld stoppen. Wij hadden nog een retourvlucht voor een paar dagen naar Kuala Lumpur in Maleisië ingelast. Leek ons een leukere manier om onze visa te verlengen. Bij terugkeer op Phuket zouden we dan weer een stempel voor een maand krijgen. We hadden een hotel vlakbij het vliegveld gereserveerd, want we moesten om zes uur ’s morgens inchecken.

Mai Pan Rai ( No Worries)

Ko en Louise