6. Met de camper op pad

6. Met de camper op pad.

Maandag 31 maart. Regen. Voor Australië welkom. Voor ons wat minder, want we wilden voor het eerst met de camper op pad. Gelijktijdig om 06.30 uur met de familie opgestaan om vroeg te vertrekken. Na een laatste comfortabele douche en ontbijt ging om 08.00 uur de proloog van start. Na het afscheid reden we naar Midland om de proviand voor de eerste dagen veilig te stellen en wat andere handige spullen in te slaan. De parkeergarage was hoog genoeg om onze 2,5 meter hoge camper binnen te laten. Waarom dan op 2,5 meter een buis aan ketting opgehangen(die wij over het hoofd hadden gezien)? U raad het al. Die hoorden we over de polyester opbouw een onprettig geluid maken. De schade viel gelukkig mee.
Het was toch pas na de middag voor we koers naar het zuiden zouden zetten. De regen bleef in hetzelfde tempo gestaag naar beneden komen. Voor de 400 km naar Albany namen we de snelste route via de Albany Highway. Dat zouden we voor donker zeker niet halen. Het wordt afgeraden in Australië in donker te rijden vanwege overstekende kangaroos . We kozen voor een stop met een eerste overnachting bij een benzinepomp met parkeerplaats en “wegrestaurant” in het gehucht Arthur River. Deze snackbar met winkel werd gerund door een potige dame en een eveneens stevige jongen, vermoedelijk haar zoon. De menukaart was beperkt en onze keuze viel op de Kangaroo burgers. Viel nog niet eens tegen. De regen had voor een beetje lekkage gezorgd in de camper, waardoor de matrassen(zitkussens) aan de buitenkant een beetje nat waren.
De weg naar Albany is wat eentonig en we besloten de Lonely Planet( hierna LP) te raadplegen voor wat afwisseling. Voor een korte omrit konden we kiezen uit het Stirling Range National Park of het kleinere Porongurup Range. We kozen voor de laatste. Bij Mount Barker (kaart nummer 7 Roads and Tracks WA, wie kent hem niet) verlieten we de Albany Hwy. Na een 20 km draaiden we een van de toegangswegen van het park in. Een zgn. dirtroad of gravelroad. Het heeft de kleur van tennisgravel alleen grover, als grind. Het informatiebord vermeldde “where majestic karri trees encircle gigantic granite domes. Een bos met mooie panorama’s en waar bushfires duidelijk hun sporen hadden achtergelaten. De rust die ervan uitstraalde geeft respect voor de natuur. We vonden een parkeerplaats met 2 bbq plaatsen en namen meteen van de gelegenheid gebruik een warme lunch(ei-ui-tomaat) te maken , volgens moeder Spllekoms recept . Na een korte wandeling vervolgden we onze weg en kwamen in de middag in Albany aan. Albany is stadje van 28.600 inwoners , aan de meest zuidelijke punt van WA, aan de Southern Ocean. We zochten een plekje aan het water en kwamen uit bij de parkeerplaats van Whale World, een museum over de walvisvaart. Even in de hal rondgekeken maar verder dan een cappucino zijn we niet gekomen. ‘s Morgens wakker worden aan de baai is wel leuk. De grotere supermarkten als Woolworths en Coles vind je ook hier. Het was weer tijd om de koelkast te vullen en te tanken. Onze camper rijdt op benzine. De prijzen van brandstof zijn de laatste tijd behoorlijk gestegen. Loodvrij zit nu rond de 1,50 dollar en diesel op 1,60.
We verlaten Albany richting het westen richting Denmark. Denmark is een knus stadje met een redelijk grote VVV. Hier hebben we voor 50 dollar Camps aangeschaft, editie 4. Een handig boekwerk over alle gratis en low budget kampeerplaatsen door heel Australië(bedankt voor de tip Miranda). Bij het zoeken naar een plekje vonden we er eerst een met mooi uitzicht over water. We reden nog iets verder en kwamen via een dirtroad bij een baai met mooie branding. Echter hier mocht je niet camperen . Dan weer terug naar onze eerdere plek. Het was eigenlijk een mooi uitkijkpunt, maar er stond nergens , dat camperen verboden was. Deze was dus voor ons. We stonden bij een pad dat naar beneden voerde en nieuwsgierig naar een eiland voor de kust besloten we meteen een kijkje te nemen. Er bleken hele groepen watervogels te zitten o.a. pelikanen, aalscholvers, zwarten zwanen en witte reigers. Weer een mooi kodakmomentje. We besloten de volgende morgen vroeg dit tafereel opnieuw te bekijken. Terug naar de camper werden we verrast door twee kangaroos die op nog geen 10 meter van ons vandaan op het pad stonden, ons even bleven aankijken en daarna besloten er toch maar vandoor te gaan. Na de maaltijd (aardappelen, bloemkool en een lamskotelet) hebben we van de ondergaande zon genoten. Onze dagen zijn heel relaxt, maar toch heb je om 10 uur( of eerder vanwege de frisse avonden) behoefte om naar bed te gaan. Op dezelfde plek stopte een auto. Bleek een manr uit Breda in de vut die door zijn, in Perth studerende dochter, werd rondgeleid.
In Noralup vonden we naar wat zoekwerk een (illegaal) plekje aan een rivier. Water blijft trekken. In Walpole op de route naar het westen, mag je de tree-top-walk niet missen. Je loopt daar via een zigzagbrug door de toppen van de Tingle Trees, bomen van 400 jaar oud en kunnen 60 meter hoog worden. Aansluitend heeft een zeer enthousiaste gids ons de geheimen van dit speciale stuk oerbos verteld. Onze volgende stop hadden we gepland op een camping in Manjimup via Nortcliffe( where the heck is Northcliffe) en Pemberton.We hadden dringend behoefte aan stroom. Je hebt nogal wat spullen die af en toe opgeladen moeten worden, zoals de laptop, mobieltje, de fotocamera ( zijn we overigens heel blij mee)en niet te vergeten de tandenborstel. We hadden eerder al een converter(?) aangeschaft, waarmee je van 12 volt 240 kan maken, maar die deed het niet meer. Bij Nortcliffe zaten we even verkeerd, waardoor we na 27 km aan de kust belandden bij Windy Harbour. (Louise had als kaartlezer gelijk) Toch weer een perfecte plek voor een overnachting. Aldus werd besloten. We moesten de volgende dag wel weer datzelfde stuk terug. Het was een rustige weg en Louise nam voor het eerst het stuur. We vervolgden onze weg naar Manjimup. Voor 20,50 dollar hadden we een redelijke plek en een warme douche. Met volle watertank en accu’s vertrokken we via Nannup richting Augusta. Vlak voor Nannup zouden we afbuigen. De info in de LP maakte ons nieuwsgierig. Toch maar even kijken. Het hele dorp bleek omgetoverd in een racecircuit voor toerwagens kompleet met pitstops, bandentrucks van alle merken. Het plaatselijke hotel, zeg maar kroeg, was het centrale verzamelpunt . Het gedateerde gebouw met veranda en pilaren zou in een western niet misstaan. In Augusta zijn we naar de meest zuidelijke punt doorgereden waar de Zuidelijke en de Indische Oceaan samenkomen. Bij het binnenrijden zagen we mannen en vrouwen in wit gekleed op een grasveld als een biljartlaken een spel spelen. Met een soort afgeplatte bowlingbal rolde men in een curve om zo dicht mogelijk bij een klein wit balletje, aan de andere zijde te komen. Als toeschouwers bij het hek vroegen we om de naam van het spel nadat een serie was uitgespeeld: Lawnball. Onze overnachting was een mooie plek aan een binnenmeer (Inlet) die in zee uitkwam. Bij openbare plekken vind je in elke plaats in Australië een keurig toiletgebouw. Zo ook hier. Bij het wakker worden zagen we 2 dolfijnen voorbijkomen. Helaas te snel voor een foto. Helaas begon het te later in de middag te regenen. Een parkeerplaats aan zee ter hoogte van Margaret River gevonden bij een restaurantje met buitendouches (koud). De volgende ochtend vroeg was er al vroeg activiteit. Er kwam om 6 uur al een auto met grijper om het zeewier van de botenhelling te verwijderen.Dan de onderhoudsdienst voor het openbaar toilet, trimmers , hondenuitlaters( wat overigens verboden was) en de plaatselijke hovenier verzorgde het gazon. Door het getinte glas hadden wij geen inkijk. We schoven de gordijnen open en hebben dit tafereeltje een poosje in bed gadegeslagen. De regen had plaats gemaakt voor de zon. De tafels en stoelen werden buiten gezet bij het restaurant, kortom een gezellige boel. We besloten de auto en ons zelf een dagje rust te gunnen. Er stonden verschillende andere campers. Het was dan ook een perfecte plek. Lekker gezwommen in zee. Langs de kust gewandeld. Met een stel uit NZ gesproken. Er was een surfwedstrijd vlakbij. De restauranthouder was bereid een stopcontact beschikbaar te stellen om de laptop op te laden. De cappuccino smaakte goed.
De volgende morgen rond half acht werden we wakker gebonsd door een ambtenaar die ons duidelijk maakte, dat wij hier niet mochten kamperen. Hij had zijn schrijfboekje al in de aanslag. Ons argument dat er nergens een bord stond en dat wij in Holland bijna overal mochten kamperen(ha,ha), hadden wij in “uw gastvrij land” hetzelfde verwacht. Het bleef bij een waarschuwing. Dit was al de derde ontmoeting met het gezag. Eergisteren hadden wij een drankcontrole: om 12.00 uur ’s middags! Het blaaspijpje mochten we houden. We zijn de komende tijd op Internetcafés aangewezen. De berichten zullen daardoor wat minder regelmatig verschijnen.

No Worries
Ko en Louise