10. Karijini

Dit verhaal is per abuis nog niet geplaatst.
Door oplettendheid van trouwe lezer Ome Harry zullen we dit hierbij rectificeren. Bedankt Ome Harry.


10. Karijini

Zondag 11 mei. Op weg naar Tom Price kwamen we honderden termietenheuvels tegen in het landschap. Het viel op dat in dit dorp de meeste auto’s roodgekleurd waren door het gravelstof. Later begrepen we waarom. Het is vanaf Tom Price zo’n 100 km naar Karijini National Park. De LP spreekt in superlatieven over dit park “met zijn adembenemende gorges,spectaculaire watervallen, idyllische zwemmeertjes en prachtige wilde bloemen en natuur”. Het vlakke land veranderde langzaam in een berglandschap. De gorges in het park, ravijnen met in de diepte een rivier, zijn verdeeld in het oosten en westen. In allebei de gebieden is een eenvoudige kampeerplaats. In het park zijn uitsluitend onverharde wegen. Wij kozen voor de camping het dichtst bij de verharde weg. Eerst nog even langs het bezoekerscentrum, om info op te halen. Bij de toegangsweg wordt je verzocht je te melden bij de beheerder. Een aardig uitziend bejaard stel gekleed in dezelfde groene polo , waarop “volunteer”(vrijwilliger) was geborduurd, hield kantoor in een grote tent en regelde de plaatsen á 6,50 dollar p.p. De mevrouw nam alle tijd voor een duidelijke uitleg en waarschuwde ‘s nachts geen schoenen of afval buiten te laten staan in verband met dingo’s, wilde honden. Onze plek bleek al bezet, dus maar even terug naar de tent. Duizend maal excuus. We stelden voor de plek ernaast te nemen. Die was nog vrij. En zo geschiedde. Meteen bij aankomst een wandeling uitgezocht in de lichte categorie (roze en groen) Prachtige rode, in lagen opgebouwde rotsformaties passeerden we tijdens de afdaling in de gorge met als einddoel een meertje en waterval, waar we heerlijk hebben gezwommen.
De volgende dag hebben, om er weer in te komen, een lichte tocht (roze) gelopen. Tijdens de koffie daarna bij de camper zagen we op 20 meter van ons vandaan een dingo lopen. Later hebben we een wandeltocht gelopen van iets zwaardere categorie(geel) onderin dezelfde gorge, maar met meer klim- en klauterwerk. Plotseling was er een kleine slang op ons pad, die niet van plan was voor ons opzij te gaan. Geschrokken hebben we buiten zijn bereik de tocht vervolgd. Via een ander meertje, en iets kouder water, onze mooie tocht afgemaakt. Ander wild hebben we niet meer gezien, behalve enkele vliegen.
Dinsdag. Vroeg op want we hadden een vol programma. De rest van de gorges, uitkijkjes en watervallen konden we alleen via gravelwegen bereiken. We hebben nog overwogen een tour te maken met bus om onze camper te sparen. Volgens enkelen die de tocht gemaakt hadden, was het goed te doen. De aanvoerweg viel inderdaad mee. De zijwegen vielen in de categorie matig tot slecht. Dus werd ons campertje voor de tweede keer op proef gesteld. We maakten dikke stofwolken en bij tegenliggers leek wel of het licht uit ging. Na elke rit werd ie roder van kleur. Wel weer hele mooie plekken gezien. Door de geringe regenval de laatste tijd in dit gebied, vielen de watervallen wat tegen. Terug bij een plaats om bronwater te tappen(dus geen drinkwater) hebben de camper afgespoeld en de vloer en onze schoenen weer in de oorspronkelijke kleur gekregen. De afdichtrubbers bleken het ergste stof te hebben tegenhouden. Bij sommige oudere campers was binnen ook alles rood en moest de hele boel schoongemaakt worden. Voor 2 dollar p.p. hebben we daarna gedoucht in het bezoekerscentrum van het park. Moe maar voldaan vertrokken we voor een stop en draaiden we de Great Northern hwy weer op richting Port Hedland. De weg daar naar toe was saai. Hele stukken niks. Af en toe opletten voor koeien op de weg en dode kangaroos ontwijken.
West Australië beslaat een derde van heel Australië, is 62 keer zo groot als Nederland en heeft een inwonertal van 2,5 miljoen. Perth met zijn voorsteden neemt er daarvan 1,5 miljoen voor zijn rekening. Je kunt dus rustig van een dunbevolkt gebied spreken.
In Port Hedland post opgehaald die door Gerard, op ons verzoek, was doorgestuurd naar het plaatselijke postkantoor. Hier waren verrassend veel CD’s van André Rieu te koop. De Flying Dutchman, zoals ze hem hier noemen. Even boodschappen doen, tanken en even langs de kust gereden. Niet boeiend en dus weer op weg richting Broome voor ruim 600 km. Niet vandaag meer. Bij een tankstation met kleine camping vonden we het met 360 km voor vandaag wel weer genoeg. De volgende morgen begon niet echt lekker. We wilden nog even een was draaien, maar mochten dat pas na elven doen ( stond ook aangegeven). Louise had de was en de munten al in de wasmachine gedaan en hem aangezet. Hier was de wasvrouw niet over te spreken. De centrifuge werkte ook niet dus de was aan de lijn opgehangen. Het is gebruikelijk dat je voor 10 uur vertrekt, maar de was was nog niet droog. Om 10 uur precies kwam dat mens vertellen dat we moesten vertrekken. Ik ben nog mijn beklag wezen doen bij de receptie maar daar was men ongevoelig voor. De was in de camper opgehangen en wegwezen hier. Worries? Nee niet echt. Onderweg vonden we niet ons plekkie en zijn we maar doorgereden naar ons volgende doel, Broome.
No Worries

Ko en Louise