23. Nieuw Zeeland, Noorder Eiland

Dinsdag 25 november. Met een Kia Ora (welkom) werden we begroet op de luchthaven van Auckland op het Noorder eiland van Nieuw Zeeland in de taal van de Maori, de oorspronkelijke bewoners.
Het dagboek van Theo en Edith is bijna vol. Het tweede dagboek, een cadeau van Hilde en Edwin, gebruiken we voor Nieuw Zeeland.
We hadden een camper gehuurd en die moesten we ophalen bij een bedrijf vlakbij het vliegveld. We hadden onszelf eens verwend met een ingebouwde douche en toilet. Na de papierwinkel gingen we op pad. Eerst even een snelle hap in de stad, boodschappen gedaan en daarna een overnachtingsplek gezocht en de kasten gevuld. De indeling in de camper bleek wat onpraktisch. De keuken liep in de lengte en dat ging ten koste van de breedte van het bed. Na een nacht wisten we al dat we dit geen vijf weken zouden uithouden. Na wat heen en weel gebel was er een ander model beschikbaar. Deze moest nog schoongemaakt worden en was rond twee uur beschikbaar. Rond drie uur hadden we dan toch de camper die we wilden. Weliswaar zonder douche en toilet, maar wel met boiler.
We wilden naar het noorden, richting Whangarei maar dan moet je dwars door Auckland en we kwamen middenin de spits. In Orewa vonden we het genoeg voor deze dag. Het viel ons op dat er veel Maori (Maorinese?!) plaats- en straatnamen zijn in Nieuw Zeeland. We reden door een mooi groen berglandschap. In Wenderholm Park geluncht en de State Highway 1, die van noord naar zuid loopt, vervolgd.
In Wangarei woont oom Niek en tante Truus van mij(Ko). Donderdag aan het eind van de middag kwamen we aan en konden we aanschuiven in de tuin. De logeerkamer was al gereed. Een leuk weerzien. Een van mijn nichten, die nog verder naar het noorden woonde, werd 50 en kort daarna ook haar man. Ze gaven een feest op zaterdag in Kawakawa. De volgende morgen begroetten we een andere nicht met haar man, die vanuit Christchurch op het Zuidereiland waren ingevlogen voor het feest. Het werd dus steeds gezelliger. Vrijdag was een druilerige dag. We zijn nog bij een andere nicht en haar (Nederlandse) man op bezoek geweest. Grote familie dus. Zaterdag was een andere tante(beide zussen mijn moeder) uit Dargaville aangekomen. Ze zou meerijden met de anderen naar het feest. We besloten na de koffie alvast richting het noorden te rijden om elkaar dan in Kawakawa te treffen.
We zochten de kust op bij Helena Bay en kwamen via prachtige uitkijkjes in het plaatsje Russel. Een bord vermeldde dat dit de eerste hoofdstad van het land was. We waren nu bij de Bay of Islands. Je kunt hier een tocht maken langs de eilanden en een goede kans op het spotten van dolfijnen en walvissen. Dit wilde we echter bewaren voor het zuider eiland. Met de pont van Okiato naar Opua en vandaar naar Kawakawa. Het feest werd gehouden in de kantine van de plaatselijke rugbyclub. Er was een ‘hangi’ georganiseerd. Een Maori traditie. Hierbij wordt eten in de grond op gloeiende stenen gaar wordt gemaakt. Aardappels, vlees en groente wordt bij elkaar in kratten gedaan. Het geheel wordt afgedekt en blijft een paar uur in de grond stomen. We waren getuigen bij de ‘opgraving’. Heerlijk gegeten. Leuk ook om een aantal neven en nichten(weer) te spreken. Sommigen voor het eerst. We namen afscheid van de familie en konden de camper laten staan voor de nacht. Zondag 30 november. In het mooie Paihia hebben we onze verdere route uitgestippeld.
We namen de ’12’ richting de westkust en maakten bij de monding van de Hokianga rivier een tussenstop. Het motregende en we konden voor het eerst onze nieuwe lichtgewicht regenjasjes testen bij een wandeling naar de Tasman Zee, vernoemd naar Abel Tasman. Zijn naam zal nog vaker opduiken. Dargaville lag op de route naar het zuiden en dus brachten we daar ook een bezoek aan tante Alie en zoon James. Ook hier was plek voor ons gereserveerd. ’s Avonds nam mijn neef ons mee naar een uitkijkpunt bij een museum. Hier stonden de twee masten van de Rainbow Warrior opgesteld.
Dinsdag 2 december. We hadden de wekker gezet, want we hadden een lange rit gepland. Na het ontbijt namen we afscheid van de familie en we zetten koers naar Matamata op het Centraal Plateau, een km of 40 ten oosten van Hamilton. Daar werden een deel de filmopnamen van Lord of the Rings opgenomen. Daar aangekomen parkeerden we bij het gebouwtje van de VVV, dat omgedoopt was tot Hobbiton. Er stonden meerdere campers. Prima plek dachten we, maar die verdwenen de een na de ander. Een wandelaar sprak ons aan en wist voor ons een veiliger plek. Na een poosje babbelen bood hij aan bij hem thuis de oprit te gebruiken als overnachtingsplek. Hij vertrok en wij overlegden. We besloten zijn aanbod aan te nemen. Hij woonde samen met zijn moeder, die al naar bed was. Zo zaten we bij hem dan in de huiskamer verder te babbelen. Hij wist veel te vertellen, maar wij waren al een poosje in touw en wisten er tactisch een eind aan te breien. Hij liet de voordeur los zodat wij het toilet konden gebruiken. Waar maak je dat nog mee!
Hobbiton, werd ons verteld, was niet zo spectaculair. We moesten keuzes maken. We hadden ruwweg twee weken voor het Noorder- en drie weken voor het Zuidereiland uitgetrokken. We besloten naar Tauranga aan de kust door te rijden en stopten in Mount Maunganui. De berg, waar de plaats zijn naam aan ontleedde, lonkte. Het soms steile pad gaf na iedere bocht weer een mooier uitzicht. De schaduwplekken waren schaars. Op de een of andere onbegrijpelijke manier kiezen we vaak een wandeling op het heetst van de dag. Op de top hebben we van het moois ons heen genoten.
Donderdag 4 december. Het zeewater was koud, maar je wordt er snel wakker mee.
Rotoruwa was ons volgende doel. Deze stad ligt centraal in een gebied waar hete bronnen en lavakraters en zwavelbronnen te vinden zijn. Het Rotorua Museum leek ons een goede start. Het prachtig gerestaureerde gebouw, dat ooit als badhuis diende, herbergde een aantal Maori kunstschatten. Het in een soort Duitse vakwerkstijl opgetrokken pand uit 1902, was omgeven met prachtige tuinen. Delen van het oorspronkelijke badhuis waren intact gelaten. De wandelroute was zelfs in het Nederlands gedrukt.
In de stad hing een rioollucht. Nieuwsgierig naar stoomwolken in de verte kwamen we bij een park, waar spontaan hete bronnen stoomwolken uitbliezen en borrelende modder naar boven kwam.
Vrijdag. Vlakbij het meer stonden een aantal gebouwen en kerkje in Maoristijl als een soort openluchtmuseum. Het prachtige houtsnijwerk typeert de Maori kunst. In Hells Gate even buiten de stad was een route uitgezet langs stoombronnen en borrelende modderputten. Je waande je als in een maanlandschap. Heel onwerkelijk. Bij het Blauwe meer vonden we een camping van de ‘Top Ten’ organisatie. We zijn lid geworden van deze club. Die geven korting op hun campings door heel NZ, maar ook op diverse attracties, die we nog van plan waren te bezoeken. Ook de ferry naar het Zuidereiland was hierin begrepen.
Zaterdag 6 december. De verborgen stad hebben we overgeslagen. Er waren een aantal plaatsen in de omgeving van Rotorua waar heetwaterbronnen te zien waren. Dit gebied maakt deel uit van de ‘Taupo Vulcanic Zone’. We kozen voor Waimangu Volcanic Valley. Een wandeling van 5 km langs kraters, borrelende poelen en sissende rivieren. Adembenemend. Soms letterlijk van de stank(haha). De bus bracht ons weer terug. Via een tip vonden we vlakbij een camping met warmwaterbaden. Heerlijk ontspannen in water van 38 graden. De volgende morgen voor het ontbijt nog een keer. We hadden het hele bad voor onszelf.
We moesten zondag om 10.15 in Wai-O-Tapu Thermal Wonderland zijn om een werkende geijser te zien. Wij vroegen ons af of de natuur zo precies kon zijn. De tribune vulde zich. Met een beetje hulp van een medewerker, die een soort zeepblokjes in de krater gooide, trad de geiser in werking. Na dit schouwspel was ook hier een route uitgezet. Kokende bronnen en vulkanische gassen brengen verschillende mineralen naar boven. Hierbij zagen we bronnen van zwavelgeel tot mangaanoxide paars. Heel indrukwekkend.
Na de lunch hebben we een tochtje geboekt op de rivier met een snelle boot. De schipper had ons bij de instructie verteld, dat als hij een met zijn wijsvinger een ronddraaiende beweging boven zijn hoofd maakte, er een soort pirouette zou volgen. Met andere woorden: stevig vasthouden en proberen droog te blijven!Hij hield wel van een dolletje. Het hoogtepunt was de waterval. Daar voeren we vlak langs. We daagden hem uit eropin te varen. Lachen. Kan helemaal niet bij een verval van 5 meter. Na de zwemvesten te hebben ingeleverd reden we naar Taupo aan het gelijknamige meer, het grootste op het noorder eiland. We hadden verder niets op de agenda staan, dus vertrokken we de volgende dag naar de hoofdstad Wellington om de ferry te reserveren naar het zuider eiland.
Dinsdag 9 december. We hebben deze dag o.a. benut om het museum Te Papa te bezoeken of zoals de volledige naam luidt ‘Te Papa Tongarewa Museum of New Zealand’. Het museum is gebouwd in 1998, kostte 160 miljoen euri en telt 6 verdiepingen. Het herbergt veel Maori schatten en is een doe-museum. Hele groepen scholieren kom je tegen. Het kost je waarschijnlijk een dag om alles goed te bekijken. De volgende dag de wekker op zeven uur gezet, want om half negen vertrok de ferry.
Tot aan de overkant.

No Worries,

Ko en Louise