24. Nieuw Zeeland, Zuider Eiland

Woensdag 10 december. De overtocht naar het Zuider Eiland met de Interislander ferry zou drie uur in beslag nemen. We stonden om zeven uur in de rij en mochten om half acht inschepen. Nadat we de camper hadden binnengereden eerst maar eens de veerboot verkend. Het was een flinke boot. Dek 10 was het zonnedek. Om half negen voeren we de haven van Wellington uit. De geur van geroosterd brood en bacon kwam ons tegemoet. Je kon hier dus ook ontbijten. Hadden we jammer genoeg al gedaan. Bij de wandeling ontdekte ik een plaat met de naam van de bouwer van het schip:
Van der Giessen-de Noord, Krimpen aan den IJssel, Holland, 1995! We stonden dus op Nederlandse bodem.
Als je Cook Straat door bent, kom je in de Queen Charlotte Sound van het Zuider Eiland en passeer je een aantal landtongen, als een soort fjorden. Het leek wel een minicruise. Je komt aan in Picton.
Ons plan was via de westkust langs het zuiden naar de oostkust te rijden. Ons eerste doel was het Abel Tasman National Park. Via de kortere, maar bochtigere kustweg naar Havelock. Hier zochten we de ‘zes’ op die ons naar Nelson, aan de Tasman Baai, zou brengen. Nelson is een leuke kustplaats en de ‘librairy’, de biep, bood gratis internet aan. Hier staat ook het standbeeld van Abel Janszoon Tasman, geboren 1603 in Lutjegast en overleden 1659 in Batavia. Het standbeeld was mede gesponsord door de provincie Groningen zoals de plaquette vermeldde.
Donderdag. In Motueka hebben we en passant nog echte bergschoenen gekocht. Hadden we al veel eerder moeten doen. In Abel Tasman National Park kon je mooie wandelingen maken. In Kaiteriteri boekten we een watertaxi voor de volgende dag en een camping aan het strand. Na het eten hebben we onze nieuwe schoenen in het terrein getest.
Vrijdag. De watertaxi brengt je langs de kust naar een plek om van boord te gaan. Van daaruit kun je een wandeling maken om vervolgens op een andere plek, volgens schema, weer opgepikt te worden. Een 2,5 uur durende boottocht bracht ons langs plekken, waar zeehonden op de rotsen lagen en rond zwommen. We hadden de populairste wandelroute gekozen van 7,5 km en kwamen langs mooie uitkijkjes en onze eerste kennismaking met een hangbrug. Er waren meerdere Nederlanders in onze groep. Onze schoenen bleken een goede investering. We hadden nog een overnachting bijgeboekt op de camping, dus konden we na de douche even bijkomen.
Zaterdag 13 december. Het lukt ons maar zelden om op de voorgeschreven tijd van tien uur een camping te verlaten. Eerst nog even koffie en om half twaalf waren we dan toch op weg. Door het binnenland reden we naar Westport aan de westkust. Bij Westport kun je nog 11 km doorrijden en dan eindigt de weg bij Cape Foulwind. Hier hebben we genoten van een zeehondenkolonie. Een korte wandeling bracht ons langs mooie rotsen, waar de zee tegenaan beukte. Iets zuidelijker, in Charleston, vonden we een overnachtingsplek bij Constant Bay. ’s Avonds hebben we onze boots aangetrokken voor een wandeling. We hadden nog een leuk gesprek met een Nederlands stel die we eerder die middag al hadden gezien.
Zondag 14 december. We waren al om kwart over negen ‘on the road’ voor een rit van 280 km naar Franz Josef. Al na een half uur zagen we auto’s langs de weg geparkeerd. Nieuwsgierig stopten we en vonden we een pad wat naar een strand voerde waar een grot was. Dat was mooi meegenomen. Weer een kwartiertje later kwamen we bij de ‘Pancake Rocks’. We troffen een mooie rotspartij, opgebouwd uit laagjes, als een stapel pannenkoeken. Er was ook een ‘blowhole’, maar de zee was niet ruig genoeg om het water door het gat te persen. Na de koffie richting Greymouth voor een boodschappenstop. Door alle bezichtigingen onderweg werd het toch nog vijf uur voordat we de motor afzetten bij Lake Mapoura, zo’n 15 km van Franz Josef.
Maandag. Het had de hele nacht geregend en het was nog niet droog. Bij de toeristeninfo kregen we te horen dat het weer voorlopig niet zou veranderen. We besloten de Franz Josef en de Fox gletsjers maar te schrappen. Misschien hadden we later bij Mount Cook meer geluk om besneeuwde toppen te zien. Bij Bruce Bay bereikte de weg de kust weer. De wind stond vol op de rotsen die als golfbreker dienden. We besloten dit geweld met een lunch vanuit de camper te bekijken. We waren niet de enigen. Een stel wat dicht bij zee op de foto wilde, werd verrast door hoog opspattend water. Ook de fotograaf was kletsnat. Lachen. Door de vele regen waren de watervallen een stuk krachtiger. Elk nadeel ‘heb’ dus zo zijn voordeel(JC). Lake Wanaka was het eindpunt voor deze dag.
Dinsdag 16 december. We stonden op met regen. Ondanks de regen is de lage bewolking toch wel een mooi gezicht met de bergtoppen erbovenuit. In Queenstown vonden we een leuke plek voor de lunch. Daarna het laatste stuk naar Te Anau. Hier kon je een vaartocht boeken door de Milford Sound of de Doubtful Sound. Wij kozen voor de laatste. Voor woensdag waren de weersberichten gunstig. In Manapouri, 12 km verderop zouden we opstappen. Vrij kamperen was daar niet mogelijk, dus boekten we een camping.
Woensdag. De zon maakte ons blij wakker. Enthousiast pakten we ook onze shorts in. Bij de steiger was het een gezellige drukte. De route bestond uit drie delen. Eerst zouden we met een boot Lake Manapouri oversteken. Vervolgens drie kwartier met de bus over de Wilmot Pass om bij Deep Cove weer de boot te nemen voor het laatste en mooiste deel van de tocht. We voeren in een soort fjorden tussen hoge bergen. De zon wisselde af voor bewolking en af en toe een spat regen. We mochten echt van geluk spreken met het weer. Dit is plek een met de meeste neerslag. Er valt hier jaarlijks 4 tot 5 meter(!) regen. Op een gegeven moment werden in een baai de motoren stopgezet en werd verzocht om stilte. Je voelde de kracht van de natuur. Een mooie tocht met veel hoogtepunten.
We ontmoetten Mariska en John uit Den Haag op de boot. Ook een reislustig stel, die gebruik maakten van de levensloopregeling. Na afloop hebben we samen happy hour gedaan. We kozen dezelfde camping in Te Anau en hebben daar onze ervaringen uitgewisseld.
Donderdag zochten we de Oostkust op met als einddoel Dunedin. De Schotten waren de eerste bewoners hier en dat was goed merkbaar aan de bouwstijl. Via de toeristen info zijn we direct doorgereden naar de punt van het schiereiland Otago. Vanaf het centrum een kronkelweg van vijf kwartier langs het water. Bij zonsondergang zouden daar de zeldzame Blauwe Pinguïns aan land komen. Het groepje belangstellenden groeide naarmate de avond verstreek. We vermaakten ons ondertussen met zeehonden die rondzwommen en een ‘ligplaats’ zochten. Tegen tienen zagen we, in een streepje maanlicht, beweging in het water. Een voor een wipten kleine gedaanten op de rotsen en waggelden aan land. Op een bord werd verzocht niet te flitsen. Op de foto zijn de pinguïns moeilijk te onderscheiden maar het was voor ons een mooie ervaring. De parkeerplaats bood een prima overnachtingsplek. De volgende morgen hebben we via een bergweg met mooie uitzichten het schiereiland verlaten.
Vrijdag 19 december. We bleven in Dunedin. Een leuke plaats. Geluncht op een van de gezellige terrasjes in het centrum om de verjaardag van Miranda te vieren. De ochtend begon met mooi weer maar in de middag kwam de regen terug. Hadden de Schotten zeker ook mee geïmporteerd.
Zaterdag begon met regen en dat zou de hele dag duren. Ons doel was Mount Cook. We kregen toch wel een beetje buikpijn bij het idee dat we ook de panorama’s van deze berg uit de folders moesten halen. Na zo’n vier uurtjes sturen kwamen we in de buurt van de bergketen waar Mount Cook deel van uitmaakt. De regen maakte plaats voor natte sneeuw. Naarmate we verder door de vallei reden werd het landschap witter. Het Mt. Cook village leek wel een skidorp. Er werd met sneeuwballen gegooid en een heuse sneeuwpop gebouwd! De regen was gestopt. Het pappige spul zou snel wegdooien volgens de dame van de vvv. De weerberichten voor zondag waren gunstig. We maakten kwartier op het kampeerterrein van het nationaal park. Er was nog tijd voor een korte wandeling naar de waterval.
Zondag. Na een frisse nacht kwam ’s morgens de zon tevoorschijn. Langzaam werd zichtbaar wat de neerslag in de vorm van sneeuw in de bergen teweeg had gebracht. Alsof er met een grote bus poedersuiker was gestrooid. Het dal was inmiddels weer groen. We zijn direct naar het vlakbij gelegen vliegveldje gereden om een vlucht met een helikopter te boeken. We konden om één uur mee. Er gingen nog twee dames van een reisbureau mee, voor ‘den leering ende vermaeck’ en het zoontje van de piloot. We vlogen over de sneeuwtoppen, gletchers en meren waarin stukken ijs dreven. We konden zelfs Franz Josef en Fox glacier zien. Als klapstuk zijn we in de sneeuw geland in de maagdelijke witte wereld en de piloot zette de heli uit. Ongelofeloos! Dit was ónze witte kerst en een prima decor voor een kerstgroet.
Maandag 22 december. Op tijd opgestaan voor een bergwandeling van vier uur langs rivieren, watervallen en over hangbruggen met als einddoel het gletsjermeer. Na elke bocht kreeg je een ander zicht op de prachtige sneeuwtoppen. Met moeite namen we afscheid.
’s Middags zijn we verder gereden naar Lake Tekapo. Onderweg bleven de bergen in het zicht. Het onwaarschijnlijk blauwe water van het meer en de witte bergen op de achtergrond bleef boeien. We vonden een camping aan het water. We hadden twee verjaardagen. Zwager Gerben en schoonzus Gerda. We hadden dus weer een goeie reden om uit eten te gaan. Daarna nog een aantal telefoontjes naar Nederland. Het liep al tegen twaalven. Bij terugkeer op de camping bleek de slagboom na half elf gesloten. Moesten we nog buiten parkeren. De volgende morgen werden we rond half acht gewekt door een man die vertelde dat we op privéterrein stonden. Na onze uitleg snapte hij onze actie en maakte verder geen probleem.
Dinsdag. We hadden nog zes dagen in NZ. Christchurch hadden we als tussenstop gepland om later te bezoeken. De vvv daar was al gesloten. In Kaiopoi, een dorp verder, vonden we een ‘pit’stop.
Woensdag. De vvv in Kaiopoi, gezeteld in het voormalige treinstation, was nog niet open om negen uur. Een dame zag ons voor de deur, deed open en was bereid ons van info te voorzien. We wilden bij Kaikoura, 180 km boven Christchurch, met de zeehonden zwemmen. Geen kans! Het is dan schoolvakantie en tot begin januari was alles volgeboekt. Dan maar de walvistrip. Die konden we voor tweede kerstdag nog boeken.
Woensdag. We hadden gelezen over de hotsprings baden in Hanmer Springs. Dit lag op de route. We vonden in het dorp een camping en lieten ons daarna verwennen in de warme baden. Het was best druk. De entourage viel ons wat tegen. We stonden met twee uur al weer buiten. Na het avondeten hebben we een boswandeling gemaakt. We namen een dennentak mee als kerstversiering. Met waxinelichtjes en decoratiemateriaal erbij werd het een echt sfeertje in de camper. Het decoratiemateriaal, overigens, kwam van het kerstcadeautje wat we van Ad en Nienke hadden gekregen bij onze afscheidsborrel. We mochten het pas met kerst uitpakken, wat we dus hebben gedaan. Bedankt voor de puzzelboekjes!
Eerste Kerstdag. Eerst lekker uitgeslapen en rond de middag naar Kaikoura vertrokken. Het weer was als een herfstdag in Nederland, maar dan met 18 graden. Een uitkijkpunt bezocht en nog wat zeehonden gezien en daarna een restaurant gezocht voor ons kerstdiner. We hadden een leuke tent gevonden. Het voorgerecht, een visplateau bleek een vissoep en de lamsbouten daarna hadden, laten we zeggen, een vrij neutrale smaak. Geen toppertje dus. Als verrassing toonde de rekening 20% toeslag. Schijnt gebruikelijk op feestdagen en public holidays.
Tweede Kerstdag. De zon scheen en dus een prima dag voor een boottripje. Eerst nog even skypen met de familie in Den Helder. Dan de boot opgezocht. In het kantoor stonden alle afvaarten op ‘cancelled’(afgelast). De zee bleek te ruw. Balen dus. Wat nu? In Akaroa bij Christchurch was er een mogelijkheid om met dolfijnen te zwemmen. Bij de vvv meteen geboekt voor de volgende dag. Meteen de camper gestart voor een rit van 4 uur. Akaroa ligt op het schiereiland Banks Penninsula, zo’n 80 km buiten Christchurch. Een heel gezellig plaatsje aan een mooie baai. De fransen hadden hier als eerste voet aan wal gezet. Sommige straatnamen droegen nog franse namen.
Zaterdag 27 december. De lucht was weer strak blauw. Graadje of 26. Het zat deze keer mee. We konden met de dolfijnen zwemmen. We werden in wetsuits gehesen met bijpassende schoenen. Onze groep bestond uit 15 mensen. Eerst ruim een uur varen richting oceaan. Er werden zeehonden gespot, maar we zouden naar een beschutte plek varen. We hadden vooraf instructie gekregen. Toen er voldoende dolfijnen rond het schip zwommen mochten we met snorkel te water. De dolfijnen zwemmen best snel. Voor je het wist waren ze langs je heen. Vanuit de boot kregen we aanwijzingen waar de beesten zich bevonden. Het leek eerder dat de dolfijnen met ons aan het dollen waren dan andersom. Al met al een leuke ervaring. Bij terugkomst kregen we een welkome warme douche.
Zondag hebben we de camper opgeruimd en onze tassen ingepakt voor de terugreis en naar Christchurch gereden. In het centrum nog even rondgewandeld. Hapje en drankje. We namen voor onze laatste nacht in Nieuw Zeeland een camping.
Maandag 29 september. Op ons gemak ontbeten en rond de middag de camper ingeleverd. Op de km teller was 5525 km door ons bijgeschreven. We kwamen zonder kleerscheuren door de inspectie en kregen een lift naar het vliegveld. De koffers wogen weer te zwaar, maar deze keer kwamen we ermee weg. Rond half vijf stegen we op richting Sydney en keken terug op een leuke tijd in een prachtig, maar soms iets te nat, Nieuw Zeeland.

No Worries,

Ko en Louise