12. Naar Northern Territory

Donderdag 22 mei. Om een saai landschap te overbruggen zouden we vandaag flinke ruk maken. We komen in een gebied dat bekend staat als de Kimberley. Een groot natuurgebied dat buiten de highway eigenlijk alleen toegankelijk is met een ‘four-wheel drive’. De ‘Great Northern’ voerde ons via Fitzroy Crossing richting Halls Creek. Soms passeer je een brug die slechts een rijbaan heeft. Je wordt bijtijds gewaarschuwd gas terug te nemen. De vele kreken die we passeerden stonden op een enkele na allemaal droog. Op een 24 uurs camping spraken we een Nederlands stel uit Utrecht met twee dochters van vijf en acht in een 4WD met tent. Waren al eerder in OZ geweest en hadden veel leuke tips. Gingen vrijdag het Purnululu National Park in( Kimberly). Wilden wij ook wel, maar dat gaat niet met onze 2wd. Zij hadden helaas geen plek voor ons. Bij de ingang van het park parkeren veel mensen hun caravan en gaan dan met hun (4WD) auto het park in. Misschien konden we meeliften. Goeie tip. Gaan we uitproberen. Wij hadden gelezen op het bord bij de ingang( een betonpad over de rivier) dat er krokodillen in het gebied voorkwamen. Werd ook door iemand bevestigd. De volgende morgen zagen we op 100 meter in de grotendeels drooggevallen bedding, een kleine krokodil op een zandbank zich liggen op te warmen in de zon. Voorzichtig en op eerbiedwaardige afstand heb ik een foto kunnen maken. Deze zoetwater krokodillen eten voornamelijk vis en vallen geen mensen aan, werd ons verteld. Maar toch. De ‘salties’ daarentegen, daar moet je voor oppassen. Tja, hoe zie je het verschil. Eerst maar even een korte cursus krokodil. Op bewuste camping bij het park hebben we geen lift kunnen regelen, dus hebben we de Kimberley maar uit ons hoofd gezet. We vervolgden de ‘Great Northern’ tot het einde en dan kom je uit bij Wyndham. Wyndham of all places! De een-persoons-VVV werd door de eigenaar van de plaatselijke buurtsuper gerund. Echt een gat waar niks te beleven was, behalve het uitkijkpunt waar 5 rivieren bij elkaar komen. Nog even een poging gedaan om een 4WD te huren. Ook dat was er niet. Wegwezen hier. Op de weg daarheen hadden we al een ‘rest area’ gezien bij een gorge. Dat bleek een prima overnachtingsplek. Zondag. In Kununarra proviand ingeslagen. Aan de plaatsnamen kun je vaak aflezen dat je in Aboriginal gebied bent. Het zijn op zich best aardige mensen, maar door de norse uitdrukking moeilijk in te schatten. Onderweg kwamen we zgn. ‘Boabtrees’ tegen. Bij het stuwmeer Lake Argyle ten zuiden van Kununarra stond een camping op de kaart. Prachtige locatie met mooie uitkijkjes. Alleen een plek om zwemmen ,zoals beloofd, was er niet echt. Louise raakte aan de praat met een geëmigreerde Nederlander uit de buurt van Cairns. Moesten we langs komen als we in de buurt waren. ’s Morgens kwam ie zijn adres brengen. Maandag wasdag. Kon ik ondertussen internetten. We besloten verder te trekken, maar de lunch nog op het uitkijkpunt te gebruiken. Hier ontmoetten we een stel waarvan de man, uit Maastricht, in de jaren vijftig met zijn broer geëmigreerd was. Kende nog een beetje Nederlands. Ze hadden nog heel handige tips voor Alice Springs en omgeving. De 35 km terugrit bracht ons weer op Victoria Hwy richting Katherine. Na 5 km passeerden we de grens en kwamen in Northern Territory . Dit gebied is fruitvlieg-vrij en dat willen ze daar graag zo houden. Je mag wel fruit invoeren naar Northern Territory( hierna NT) maar op uitvoeren naar WA staat een flinke boete. Er wordt langs de weg al op gewezen, dat werkgelegenheid en export in gevaar komen bij niet naleven van de regels.
Op een groot bord werden we verwelkomd en de max. snelheid was 110 km/uur, tenzij anders aangegeven. 100 meter verder stond een bord: max. 130 km! Na een uurtje zijn we neergestreken op een 24 uurs rest area. Hier kwamen we het stel uit Cairns weer tegen. Katherine is een stad op een driesprong van belangrijke wegen. De noord-zuid route van Darwin naar Alice Springs voert er langs en naar het oosten de verbinding met WA. Op zoek naar een camping kwamen we langs een leuke plek met watervallen. De kaart vermeldde ook ´hotsprings´. Na enig zoeken kwamen we uit bij een beek waarin een aantal mensen aan het baden waren in warm stromend water. Hebben we ook lekker van genoten. Lekker ontspannend. De volgende morgen even langs onze huissuper Coles en op weg richting Darwin.
Woensdag 28 mei. Op zo’n 100 km voor Darwin licht het Litchfield National Park. Er loopt een verharde weg door het hele park van 67 km. Je kunt er op verschillende plaatsen kamperen tegen het ‘parktarief’ van 6,50 dollar p.p. die je in een envelop in de zgn. ‘honnesty’ box deponeert. Er waren mooie watervallen beloofd en zwemmeertjes. De brochure heeft niet gelogen. Ondanks het droge seizoen( men spreekt hier van de ‘Dry’ en de ‘Wet’) hadden de watervallen voldoende kracht. Je mocht je eigen kampvuur maken. Er was voor elke plek een vuurrooster beschikbaar. Verder een heus moeras gezien, waarin we de blauwe ‘Mangrove Kingfisher’ hebben ontdekt. Ik heb het hier over een kleine vogel en ik had de naam nooit geweten als er niet een stel met verrekijkers was langs gekomen. Heel hoge termietenheuvels gezien en mooie wandelingen gemaakt. We kregen ’s avonds nog bezoek van een beest vermoedelijk een wallibie, maar in donker niet goed te zien. Het park was de moeite waard om er nog een dag te blijven.
Zaterdag 31 mei reden we Darwin binnen. Darwin is een havenstad van 70.000 inwoners en ligt in het ‘Top-end’ ,zoals ze dat hier noemen. De city ligt bij de haven. De luchthaven ligt centraal en deelt de stad eigenlijk in tweeën. Vreemd dat de meeste campings rond het vliegveld liggen. We werden dus met vliegtuigen gewekt. We hadden gelezen van de’ Sunset Market’ bij Mindil Beach op zondag. Begon om 5 uur. Heel gezellig. Allerlei oosterse eetkraampjes en een heuse Hollandse poffertjes kraam! De bediening bestond uit oosterse mensen. Ik vroeg of er ook Nederlanders werkten. Dat niet. De Nederlandse eigenaar had de zaak aan hen verkocht. Bij sluiting van de markt zagen we ze zelf eten achter de kraam. Geen poffertjes, tenzij je die ook met stokjes kunt eten! Er waren optredens van o.a. een didgeridoospeler met een drummer. Geweldig. Maandag een dagje statten.
De camper had een onderhoudsbeurt nodig. Zaterdag een afspraak gemaakt. Maandag zat de dealer vol, dus werd het dinsdag. De laptop moest ook nagekeken worden, want de dvd speler werkte niet. Dus die ook gelijk maar weggebracht. Het strand was een half uurtje lopen, dus wij vermaakten ons wel. Op weg daarheen kwamen langs een tennispark. We probeerden een baan te huren voor ’s avonds. Er werd een soort mixavond gehouden en er waren een paar afzeggingen. Of we mee wilden doen. We hebben van 7 uur tot half 10 op de (hardcord)baan gestaan. Gemixt, gedubbeld en gesingeld. Later nog leuk nagezeten. Alleen rondjes geven ze hier niet. Iedereen koopt zijn eigen drankje. De volgende morgen was aan de spieren te merken dat het alweer even geleden was. Woensdag zouden we ’s morgens weer doorrijden, maar we hadden nog geen zin in een autorit. We hadden op de eerste dag een mooi plekje gezien. Een meer net achter het strand met mooie gazons en palmbomen, genaamd Alexander park. Zou Willem hier geweest zijn? We hebben vanuit onze tuinstoelen een leuk tafereeltje gezien. Door gemeenteambtenaren moest een touw met witte drijvers dwars over het meer aangelegd worden. Hiervoor waren 2 vrachtwagens met materieel en 4 man personeel aangevoerd. Na een half uur overleg werd een surfplank te water gelaten. Er klom een man op de surfplank met een peddel, die het touw in verbazend rap tempo naar de overkant sleepte. Een van de vrachtwagens reed om, om het touw strak te trekken. Dat duurde ook nog even (overleg). Vervolgens ging de peddelaar weer terug om de witte bollen over de lengte van het touw te verdelen. Om kort te gaan, de verdeling liet te wensen over. De bedoeling was om de zwemmers van de bootjes te scheiden. De uitleg stond op een bord bij de parkeerplaats,vanwaar wij naar het meer gingen. Aan de andere kant van het meer stond niet zo’n bord. Daar werd ook gewoon gezwommen…Misschien komt het nog. Wij hebben er niet op gewacht. Dit soort dingen gaan in Nederland toch heel anders, niet?

No Worries,


Ko en Louise