8. De grote tour van start

Dinsdag 22 april. De grote ronde Australië gaat van start. Het werd ook tijd om warmer oorden op te zoeken. We zaten inmiddels in lage twintigers en ‘s avonds had je buiten al een trui nodig. De familie dus voor de tweede en laatste maal uitgezwaaid. Je kunt op twee manieren naar het noorden. Via de Great Northern Highway of de Brand Highway. De Brand Hwy buigt af naar de kust, dus de keus was niet moeilijk. Bovendien zouden we anders een aantal leuke plaatsen overslaan. Overigens moet je bij een highway nou niet direct aan een snelweg denken. Het is een tweebaans weg, die de grotere plaatsen verbindt. We hebben vaak op binnenwegen gereden, waarbij het verschil met een highway nauwelijks merkbaar was en waar je op sommige stukken ook de maximumsnelheid van 110 km/uur mag rijden. Het enige verschil is dat op highways regelmatig dubbele rijstroken beschikbaar zijn om veilig (vrachtverkeer)in te halen. De wegen in dit deel van Australië zijn trouwens goed.
Ons eerste doel was de Pinnacles Desert bij de plaats Cervantes. In Guilderton geluncht aan de rivier. De rivier loopt naar zee, maar wordt door een smal strand tegengehouden, waardoor een estuarium is ontstaan. Soms komt een verbinding met zee tot stand. Het was verboden zelf deze verbinding te maken. Waren we ook niet van plan. Door naar Lancelin om te overnachten, maar dat viel tegen. We vonden in Ledge Point wel wat we zochten.
De Pinnacles is een verzameling puntvormige zuilen van kalkzandsteen( limestone) in een zandwoestijn, die door invloed van regen zijn ontstaan. Je kon met de auto een 3,5 km rondrit maken of een 1,2 km wandeling. Wij deden beide. We stopten regelmatig om het landschap, wat na iedere bocht veranderde, op ons in te laten werken. Indrukwekkend. Een wegvluchtende struisvogel hebben we nog net kunnen vangen. Met de camera uiteraard.
Donderdag 24 april. Op Molah Hill, een uitkijkpunt langs de weg, vonden voldoende P+S (parkeer- en slaapplaats) en een mooi uitzicht. We kwamen in donker aan en zagen 4 kangaroos in de lichten voor ons een goed heenkomen zoeken. Even oppassen dus. Goed geslapen en met een mooie zonsopgang gewekt. Na een knus ontbijt en de afwas op weg naar Port Denison/Dongara. Hier geluncht aan de baai en doorgereden naar Geraldton om de koelkast weer aan te vullen. Geralton is de grootste stad van de Midwest van WA op zo’n 360 km ten noorden van Perth en belangrijke havenplaats. Na een avondwandeling en een (te)dure cappuccino besloten we de volgende dag verder te trekken richting Kalbarri. ‘s Morgens eerst nog een duik in zee en na het ontbijt op pad.
We passeerden de Pink Lakes, roze gekleurde zoutmeren. Even de Olympus uit de tas voor een foto. We werden meteen door een groep vliegjes “begroet” en wisten niet hoe snel we weer in de camper moesten komen. De foto zal wel “bewogen” zijn. Die irritante vliegen, ongeveer de helft zo groot als die in Nederland, zouden we later nog vaak tegenkomen. Voor Kalbarri heb je verschillende weggetjes die naar een baai leidden. Nieuwsgierig hebben we de meesten dan ook bezocht . Hele mooie uitkijkpunten. Iets te bewolkt voor een mooie foto en de vliegen lieten geen lang bezoek toe.
Zaterdag 26 april. Kalbarri is een gezellige kustplaats met leuke eettentjes. We hadden weer een overnachtingsplek gevonden. Wel een beetje in het zicht, dus voor het ontbijt de volgende morgen even een andere stek gezocht. We zaten bij de botenhelling. De een na de andere 4WD kwam met een trailer hun , vaak met meerdere hengels uitgeruste, jacht te water laten. Een plaats om wat langer te blijven. Lekker dagje van gemaakt. Gezwommen in zee. We hadden ook een tennisbaan ontdekt, die je bij de VVV kon reserveren. Lekker een uurtje ballen tegen de avond. We konden daar ook rackets lenen. De bespanning was goed voor een partijtje badminton en we kregen er één hele tennisbal bij! Die had ook zijn beste tijd gehad dus eerst even ballen kopen. Met deze rackets kwam onze techniek niet echt lekker uit de verf. We besloten binnenkort echte rackets te kopen. Bij de avondwandeling hoorden we gejuich uit de plaatselijke kroeg. Op een groot scherm werd Manchester United tegen Chelsey uitgezonden. Het was er gezellig en de tweemansband speelde sixties blues en rock muziek.
Louise werd voor een dans gevraagd, voor ik haar zelf kon vragen(haha). Onze tweede nacht op dezelfde plek en weer het ontbijt bij de botenhelling met toilet vlakbij. Vandaag stonden er meer campers op deze plek. Deze gezelligheid werd verstoord door het bezoek van de ranger. Hij gaf ons beleefd uitleg over de kampeerregels in WA en hij ging ervan uit dat je de wet kende(“takes you 5 minutes on the internet”) , maar het bleef bij een waarschuwing. Ook bij de andere campers ging hij langs. De bewoners van één camper waren de toiletten ingevlucht, maar de ranger vatte post om ze op te vangen en hen alsnog de les te lezen. We konden hier dus geen derde nacht vrij parkeren. De watertank gevuld en weer op weg. We hoorden iemand gillen en gebaren maken naar ons. Bleek de achterklep nog open te staan! Eerst nog even internetten. We wilden ook nog chatten, maar je zit altijd met het tijdsverschil. Beetje later dan de bedoeling gingen op weg naar de gorges van het Kalbarri National Park. Hiervoor moesten we 32 km dirthroad afleggen(en terug). Er was ons geadviseerd niet te langzaam te rijden anders voel je elke bobbel. 60 á 70 km zou een goede snelheid zijn. We dachten dat de camper uit elkaar rammelde. De rode stofwolk hield achterblijvers op afstand. Op de parkeerplaats bleek dat nog enkelen de rit hadden overleefd. Bij het uitkijkpunt na 600 m keek je de diepte in waar een rivier kronkelde. Erg mooi. Hier kon je een wandeling van 8 km maken. De vele vliegen weerhielden ons hiervan. We zagen voor het eerst mensen met netjes om hun hoofd tegen de vliegen. “Die moeten we in de eerste de beste winkel kopen” besloten we. Een stel uit NZ had net als wij ook het huis verkocht en combineerden reizen met werken. De terugweg leek wel sneller te gaan en allebei waren we weer blij het asfalt onder de banden te hebben.



No Worries


Ko en Louise