9. Naar Shark Bay

Maandag 28 april. Onze Camp gids geeft ook kampeerplaatsen aan, waar je (legaal) 24 uur mag staan en voorzien van goede toiletten met”botenhelling”voor de rolstoelers. We maakten hiervan gebruik bij Galena Bridge. Een mooie plek aan de rivier. Ons viel meteen op dat mensen met vliegennetjes op hun hoofd liepen. Op dit soort plekken tref je de avonturiers. Vaak met 4WD wagens en caravans of aanhangers die gebouwd zijn voor offroad tracks. Ze hebben mooie ervaringen. We raakten aan de praat met zo’n stel die hun potje aan het koken was op een kampvuurtje. Waren al 10 jaar op reis door OZ( zoals Australiërs of Ozzies hun land afkorten). Af en toe een beetje werken “No worries, mate”. Ze weten vaak veel van bepaalde streken en hebben handige tips. Ze zijn ook altijd belangstellend: “where are you from”. Als je dan vertelt dat je uit “Holland” komt, dan hebben ze vaak wel ergens familie in Nederland of komen hun ouders er vandaan. Na een klamme nacht volgde een regenachtige dag. We zitten op de North West Coastel Highway op weg naar ons volgende reisdoel: Monkey Mia in Shark Bay, waar je dolfijnen in de oceaan kunt zien en zelfs voeren. Na zo’n 160 km sloegen we af naar de Shark Bay Road. Het is dan nog 155 km naar Monkey Mia, aan de oostkant van een schiereiland.
De brochure “Welcome to Shark Bay” vermeldt een interessante passage onder de kop ”History of Shark Bay”. Ik citeer : “The first recorded white man to arrive on Australian soil was the Dutch trading-ship Captain- Dirk Hartog, on October the 25th, 1616, 152 years before the famous voyage of Captain Cook.“ Hij landdde op een eiland genaamd Cape Inscription wat nu Dirk Hartog eiland heet. Zelfs het National Park draagt zijn naam. Hij spijkerde zijn naamplaat op een paal om zijn landing vast te leggen. Het verhaal gaat nog verder. “Eighty-one years later his countryman and contemporary, Willem de Vlamingh visited the site and on replacing the pewter plate with one of his own, returned the original to Holland. The plate now resides in the Rijks Museum”
Wij zijn natuurlijk bijzonder trots met deze vermelding in een toeristenfolder. Geeft ook aan dat Australiërs steeds meer hun toch korte historie koesteren. Wij zijn natuurlijk razend benieuwd of die “plate”nog in het Rijks Museum is. De eerste die dat kan bevestigen( ter plekke gezien, dus niet via Google) krijgt een stubbieholder toegestuurd.
Bij Shell Bay geluncht. Het strand ligt bezaaid met hele kleine schelpjes. Vandaar de naam.
Monkey Mia is geen plaats, zoals we dachten, maar een natuurreservaat. Je komt eerst het park binnen(entreegeld) en daarna op de enige camping oftewel caravan park, zoals dat in OZ heet. Het plensde nog steeds en we hadden geen zin om te koken. Er was een restaurant op de camping. Uit eten dus. In de bar van het café was een feestje aan de gang. Mannen als vrouwen verkleed en andersom. Er werkte daar ook een Nederlands stel. De volgende morgen moesten we om kwart voor acht bij het strand zijn om de dolfijnen te zien. De lucht was nog grijs. Niet ideaal fotoweer. De regen had de camping in een zwembad veranderd. Er stonden om half acht al zo’n 50 man tot de kuiten in zee. Er waren een stuk of tien dolfijnen, die gewoon langs zwommen. Twee biologen gaven uitleg over deze groep dolfijnen, die hier elke dag aanwezig waren. Om acht uur werd duidelijk waarom. Toen kwamen de emmers met vis te voorschijn. Mensen uit het publiek werden geselecteerd om een vis te voeren. Ons viel ook de eer te beurt. Na dit feest verdwenen de dolfijnen weer. Dit ritueel werd nog twee keer ’s morgens herhaald. Het tijdstip bepaalden de dolfijnen. Op het strand liepen vijf pelikanen, die ook een visje wilden meepikken. Niet echt schuw. Je kon ze dicht benaderen. De lucht trok open. We zouden eerst vertrekken, maar de waszak was al weer redelijk vol. We bleven. Bij de overbuurman dollarstukken gewisseld voor de wasmachine en ik had weer een praatje van een kwartier. De mensen hier zijn gewoon vriendelijk en belangstellend. Later kwam de man twee plastic zakken vis brengen. Zomaar. Blue bone vis. Zei me niks. Had hij zelf gevangen, schoongemaakt en ingevroren. Hier konden wij twee keer van eten. We hebben een paar campings terug een Nederlandse man ontmoet, die alleen reisde in een campervan als de onze. Die dook hier weer op. Praatje gemaakt. Hield ook van vis en we hadden een gast aan tafel. Voortreffelijk maaltje. Lekker roseetje erbij. Later hoorden we van kenners dat je deze vis niet zomaar overal vangt. Hebben we hem uiteraard bijzonder voor bedankt.

Woensdag 30 april. De lucht was strak blauw , het is tenslotte Koninginnedag . Nog maar een keer naar de dolfijnen voor wat zonnigere foto’s. Daarna een uitgezette wandeling gemaakt door de duinen en terug over het strand. Lekker pootjebaden, slippers in de hand. Op een landtong zat een koppel aalscholvers klaar voor de foto. Ze voorzichtig en langzaam benaderd tot ze opvlogen. Prachtig. Gezwommen en gedoucht en deze relaxte plek verlaten. Je moet dan die 155 km eerst weer terug om verder naar het noorden te kunnen. In Denham getankt en boodschappen gedaan en doorgereden voor een stop in Eagle Bluff.
Donderdag 1 mei. Tijdens het ontbijt genoten van de natuur met veel nieuwe vogelklanken. De enige vogel die we overal zijn tegengekomen is de zwarte kraai. Het geluid wat hij produceert lijkt op dat van een krolse kat. Langs de weg kom je regelmatig gele borden tegen met de tekst “floodway”. Hier loopt de weg in een dalletje waar bij hevige regenval water over de weg stroomt, meestal ter hoogte van een beek. Op weg naar Carnarvon hebben we dit een paar keer meegemaakt. De meeste rivieren staan bijna droog, maar bij het passeren van een brug zagen we een sterk stromende rivier met rood gekleurd water. In Carnarvon hebben we in een sportzaak eerst twee snorkelsets en tennisrackets gekocht. Dunlop Rafter. Kraijicek hadden ze niet. Dus een camping gezocht met tennisbaan, maar door een misverstand kwamen we bij de buren terecht en daar was geen tennisbaan.
Vrijdag 2 mei. Rustig aan gedaan. Internetten en na de lunch door naar Coral Bay. Coral Bay ligt aan een omvangrijk koraalrif Ningaloo Reef en loopt honderden kilometers langs de kust tot de North West Cape bij Exmouth. Tegenover de camping in een klein winkelcentrum hadden we een bakker ontdekt. Dus voor het ontbijt verse broodjes gehaald. Nu voor het eerst de snorkelsets getest. Voor Louise nog wat onwennig. Het was voor haar de eerste keer. Al dichtbij het strand kon je mooie vissen zien tussen het koraal. De volgende dag een tochtje geboekt met een boot met glazen bodem. Je zag het koraal en de vissen onder je doorglijden. Na 20 minuten gingen we voor anker en konden we snorkelen. Echt mooi. Louise kreeg ook de smaak te pakken. Hebben we op een andere plek weer herhaald. Leuke dag. Weer een poging om te internetten mislukt. Ik breng altijd mijn laptop mee zodat ik mijn verhaal kan versturen. Ze hadden geen extra kabel en de bestaande computers zaten op een netwerk. Ik kan mijn mail dan wel ophalen, maar probeer dat liever te combineren. We zouden eerst Exmouth en de rest van Ningaloo Reef overslaan en het binnenland opzoeken. Scheelde bovendien 300 km. Miranda ( onze dochter)bracht ons op andere gedachten. Dit moesten we toch beslist niet overslaan. Zij had met vriend Steven in 2006 ongeveer dezelfde route gedaan en sprak dus uit ervaring. Het plan werd bijgesteld.
Dinsdag 6 mei. In Exmouth zie je overal reclame over boottochten naar de “Whaleshark”, de walvishaai. Dit is de grootste vissoort die er bestaat. Voor mensen ongevaarlijk, want hij eet alleen plankton. We hebben een tocht geboekt. Je vaart met een boot naar het gebied waar je ze kunt verwachten. Een vliegtuigje dient al spotter en geeft de kapitein het sein en de coördinaten door, als het dier gezien is. Dan gaat ie er volgas op af en ga je groepsgewijs met snorkelset op klaar staan voor het sein go-go-go. Wat je dan in het water aantreft is boven verwachting. De haai zwemt gracieus op een diepte van een tot anderhalve meter en je kunt hem voor je gevoel aanraken. De leider(ster) heeft vooraf uitgebreide instructie gegeven, hoe je te gedragen en om in zijn oogbeeld te blijven. We hadden geluk vandaag. Vijf maal kregen we de mogelijkheid om oog in oog te zwemmen met een haai. De grootste werd geschat op 9 meter. Een indrukwekkende ervaring rijker zochten we vermoeid onderdak in het Cape Range National Park. De volgende nog dag heerlijk gesnorkeld bij Turquoise Bay. Donderdag nog wat laatste boodschappen gedaan voor de rit naar het binnenland met als doel Tom Price. Deze plaats dient als uitvalsbasis voor het Karijini Nationaal Park. G’day.

No Worries

Ko en Louise