14. De Red Center

Donderdag 12 juni reden we Alice Springs binnen. In de zomer is hier 40 graden heel normaal. Nu is het winter. Overdag is het rond de 18 graden en ’s nachts zakt de temperatuur naar 4 á 5 graden. Dat is even wennen dus.
Het is een prima uitvalsbasis voor verschillende mooie tochten. Vanaf Anzac Hill, waar ook het oorlogsmonument staat, heb je een prachtig uitzicht over de stad.
Onder de motorkap van de camper kwam een piepend geluid bij het optrekken, alsof een V-snaar slipte. De snaren waren juist allemaal vernieuwd in Darwin. De plaatselijke Toyota dealer had over een week pas tijd voor ons. Eerst maar een camping opgezocht. We vonden een goedkope buiten de stad. Beetje gedateerde boel. De eigenaar was er niet en je kon een nummer bellen. We zien wel. We zochten zelf wel een plek . Het was tegen zessen en het wordt hier al om half zeven donker. De volgende ochtend had de eigenaar ons zelf al gevonden en we betaalden netjes onze overnachting. Het piepen werd alleen maar erger. We wilden eerst boeken bij een mooiere camping. De eigenaar wist een goede garage. Die was ook volgeboekt,maar na enig aandringen mocht de motorkap open en werd het euvel snel verholpen. De poeli even aandraaien, klaar. Onderweg daarheen hadden we tennispark gezien. 10 banen hardcourt. Het bord bij de ingang meldde dat je kon reserveren. Er was niemand. Het telefoonnummer gebeld en er kwam na 5 minuten iemand opdagen. We hebben een uurtje lekker getennist en daarna onze camping opgezocht. ’s Middags kon je in de stad gratis een didgeridoo workshop bijwonen. Hier wordt de techniek van dit blaasinstrument uitgelegd en mag je het zelf proberen. Het valt nog niet mee om er geluid uit te krijgen, maar na een aantal pogingen lukte het een beetje. ‘s Avonds zijn we in dezelfde zaal naar een optreden geweest van een, blijkbaar bekende, didgeridoospeler met een drummer en een trommelaar. Het publiek werd ook in de show betrokken om mede het ritme te bepalen met uitgedeelde instrumenten. Zaterdag nog even internetten en gewinkeld. Louise vond leuke tennisschoenen (voor weinig). Het viel ons op dat Aboriginals in groepjes door de stad zwerven. Als de ‘bottle shops’ open gaan( winkels waar alleen drank mag worden gekocht) zie je de Abo’s in drommen naar binnen gaan. Witte wijn in pakken van 2 liter, die wij de laatste tijd als slobberwijntje kopen, mogen pas na een bepaald tijdstip worden verkocht om alcoholisme bij de Abo’s tegen te gaan. Veel alcohol voor 12 dollar (€ 7,20). Je mag er per klant maar één kopen. Wij staan dus regelmatig ieder afzonderlijk af te rekenen. Bier koop je hier in een doos van 30 blikjes (cans) of 24 flesjes ( stubbies). Inhoud van bei de 37,5 cl. Alc. 4.8 %.Een doos kost gemiddeld 45 dollar (€ 27). Goedkoper kan ook met minder alcohol. Dat heet midstrength.
We gaan op weg voor de 544 km naar Uluru. Bij de meesten nog bekend als Ayers Rock, maar de Aboriginal naam wordt nu aangehouden. Het werd ’s nachts behoorlijk koud en onze zomerdekbedden waren hier niet op berekend. Met onze vesten bovenop werd het nog enigszins behaaglijk. Bij ‘roadhouse’ annex tankstation Mt. Ebenezer vertelde men dat het 2 graden gevroren had. De max. temperatuur overdag in juni en juli ligt hier op 20 graden. Er was hier een atelier, waar Aboriginal vrouwen wandversiering en kunstwerken maakten. Er was een galerie en een winkel. Deze plek werd regelmatig door bussen vol toeristen bezocht. Kamperen was hier gratis en we besloten hier op de terugweg naar Alice Springs hier een tussenstop in te lassen.
We passeerden een berg op enige afstand, waarvan wij dachten dat het, met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid, Uluru was. Niet dus. Volgens de kaart zou die nog 120 km verder zijn. Eindelijk kwam ‘the rock’ in zicht. Een grote bult in het verder vlakke landschap. Deze beroemde monoliet is al van verre te zien 348 m hoog en 3,6 km lang. Voordat je dit moois mag aanschouwen, wordt je bij het binnengaan van het Uluru- Kata Tjuta National Park nog even 25 dollar p.p. lichter gemaakt. Geldig voor 3 dagen. Dat dan weer wel. We zijn helemaal om de berg gereden. Van dichtbij maakt ie best indruk. We kwamen op een gunstige tijd aan om de zonsondergang mee te maken. De langgerekte parkeerplaats liep langzaam vol en de camera’s op werden scherp gezet. Het was inderdaad indrukwekkend hoe de zon de berg in mooie tinten oranje en rood kleurde.
Er is daar even buiten het park een kompleet ressort gebouwd met hotels, restaurants, winkels, brandweer , ambulancedienst, politiebureau en een camping, waar wij reserveerden. Qantas heeft zelfs een lijndienst op het naastgelegen vliegveld.
Na weer een koude nacht maar een warme douche zijn we het park weer ingegaan voor een rit naar ons tweede doel: de Olga’s. Een berggroep in Abotaal bekend als Kata Tjuta. Door hun ronde vormen voor ons makkelijker te onthouden als ‘kale tieten’. Hier hebben we een mooie 3 uur durende wandeling van 7,4 km en gemaakt met de toepasselijke naam ‘Valley of de Winds’. Op tijd gestart ( 10 uur)om ’s middags weer door te reizen. We vonden deze berg eigenlijk mooier dan Uluru. In WA waren we getipt om vooral Kings Canyon niet over te slaan. Daarvoor moesten we de terugweg naar Alice Springs na 200 km onderbreken voor een rit naar het noorden van 180 km. De camping bij een roadhouse had een struisvogel als huisdier. Die kwam regelmatig buurten om te kijken of er nog iets te halen viel. Tijdens de rit troffen we langs de weg in de berm een heleboel ronde vruchten. Wij dachten eerst dat een vrachtwagen zijn lading was verloren. Even stoppen dus. De vruchten bleken toch wel een via een navelstreng met de aarde te zijn verbonden. Bij navraag later bleek het om een soort pompoenen te gaan.
Kings Canyon behoort tot het Watarrka National Park waar steile kloven tot 270 meter voorkomen. De Kings Canyon Resort bood een relaxte camping met buitenbad en (verlichte)tennisbaan en elke avond bbq met live muziek. ‘s Avonds meteen de rackets uit de kast gehaald. Daarna met een drankje op de boomstammen aangeschoven bij het kampvuur. Het leek net vakantie zo!
Woensdag 18 juni.
10 km buiten het ressort begint de canyon. Om Kings Canyon het beste te ‘doen’ ga je via een pittige,steile klim omhoog. Je komt dan op een plateau en hebt dan een machtig gezicht over het gebied. Het gemarkeerde pad leidde langs rotspartijen en steile wanden. Veel klauterwerk en niet altijd ongevaarlijk. Via aftakkingen daalde je af m.b.v. bruggen en trappen naar een meertje en weer terug uiteraard. Weer veel te veel foto’s gemaakt.
Na 6 km waren we weer terug op de parkeerplaats met heel voldaan gevoel. ’s Avonds zouden we ons laten verwennen bij de bbq. In een zaal met lange tafels en banken, kon je tijdens het eten genieten van een dame en heer met gitaar die de zaal vermaakte met Engelse meezingers. Kwamen wij net nuchter binnen. We hebben het vertier op gepaste afstand met een pizza en flesje rode wijn gadegeslagen. Daarna een biljartje op de pooltafel en thuis de avond met een klaverjas besloten.
Donderdag lekker uitgeslapen. Nog even op internet en nog een uurtje getennist. ’s Middags onze reis naar Alice Springs hervat. Onderweg naar Mt. Ebenezer kwamen we enkele loslopende kamelen tegen. We hadden al van alles in het wild gezien behalve kamelen. Ook op de camping liep er een rond. ‘s Avonds na het eten zijn we nog even de bar ingegaan. Het was er nu rustig en de manager schoof bij ons aan en vertelde over de geschiedenis van deze onderneming in de ‘outback’.
Op de TV was een sportzender aan. We hadden nog niks van Oranje en de EK op TV gezien, behalve op internet. Hier werd alleen het Australische football (rugby) vertoond. Een andere zender liet een groep Aussies zien die spelopdrachten moesten uitvoeren in Amsterdam! Leuk om ze over de grachten te zien rennen in een race tegen de klok.
Terug in Alice Springs eerst de voorraad aangevuld. We hadden nog een paar bezienswaardigheden rondom AS op de plank liggen. Ten Oosten en Westen van AS liggen de Mac Donnell Ranges, verdeeld in een East en een West MacDonnell Ranges. Een gebergte behorend tot het National Park met veel bijzondere natuur.
Zaterdag . Er stond een guur windje en het was bewolkt. Beetje Hollands dus. Kleding: spijkerbroek,T-shirt, 2 truien en een vest. Eerst bezochten we 2 kloven Emily en Jesse Gaps in de East McDonnell. Daarna door naar het Westen. Er loopt een asfaltweg van 132 km door het park parallel aan de bergen met afslagen naar de aangegeven gorges. Als eerste kom je bij Simpsons Gap.. Iedere gorge heeft zo zijn eigen charme. Standley Chasm bereikte je na een korte wandeling . Je kwam uit in een kloof waar steile wanden omhoog rezen. Tussen 11 en 13 uur gaf de zon een speciaal effect, zo vermeldde de folder. Alleen hadden wij geen zon. De indruk voor ons was er niet minder om. Verder hebben we nog de Ormiston Gorge bezocht. Ook heel mooi. Als laatste de Ochre Pits, waar je echt oker in de bergwand kunt zien. Het was streng verboden daar iets van mee te nemen. Het dient als basismateriaal voor schilderijen van de Abo’s. Na een overnachting bij een lookout hebben we nog 3 jongens met startproblemen willen helpen. We hadden wel startkabels maar onze accu gaf te weinig power. Bij een 4WD wagen hadden ze meer succes. Terug in Alice eerst maar een extra deken aangeschaft in de Todd Mall, het grootste winkelcentrum van Alice. Daarna in het zonnetje op het terras (in winterkleren) nog genoten van een cappuccino met een ‘sticky date’. Dat is een soort chocolade cake met karamelsaus en slagroom. Yammie. Zelfs Louise, die nooit gebak eet, vondt het lekker. 1 gebak met 2 vorkjes dus. De aardbeien in de super zagen er zo mooi uit. Lunch werd dus een broodje aardbei. Voor het avondeten hebben we, gezien de temperatuur, voor een onvervalste Hollandse winterkost gekozen: hutspot met een gehaktbal. We zaten nu op de grootste(en duurste) camping in Alice Springs. Wel mooi maar niet echt knus. We hadden hem o.a. gekozen voor wireless internet. Dat had men hier wel ruim genomen. Het bereik beperkte zich tot 15 meter rondom het kantoor. Ik stond met de laptop op de vrieskist in de aangrenzende kampwinkel.
Maandag 23 juni. Rustig aan gedaan. Nog even langs de Post om onze, inmiddels vierde, nieuwe omvormer op te halen. Nu door de importeur via broer Gerard( heeft door ons inmiddels eigen postorderbedrijf, haha) naar AS laten sturen. Als afsluiting hebben we nog een bezoek aan het steunpunt van Flying Docters gebracht. In een soort museum werd ons uitleg gegeven van het goede werk wat hier verricht wordt. Deze organisatie bestaat inmiddels 80 jaar.
Hierna hebben we Alice Springs verlaten richting het noorden om via Tee Tree af te slaan richting Queensland.

No Worries,

Ko en Louise