15. Queensland

Woensdag 25 juni. Het laatste stuk van Northern Territory naar Queensland was eentonig.
Bij het passeren van de grens stond de teller inmiddels op 14708 km. Elke staat heeft zijn eigen kentekenplaten en voorzien van een vaste tekst. Op die van Queensland staat “ sunshine state”. Een prettig vooruitzicht.
De eerste plaats die we tegenkwamen in Queensland was Camooweal. Hier zou volgens Camps4 een overnachtingsplek zijn. Was nu een picknickplek geworden voor dagrecreatie. Dus waren we aangewezen op de enige camping die het dorp rijk was. Cultuurtechnisch gezien viel hier niet veel te zien. We waren wel getipt voor een goede slager, maar die was al dicht.
Onze planning in Queensland was om naar de oostkust te rijden en vervolgens naar het zuiden richting Brisbane te gaan. De kortste route was rechtstreeks naar de kust en dan kom je in Townsville uit. We wilden echter in het 350 km noordelijker gelegen Cairns uitkomen via Normanton. Maar zover waren we nog niet.
Donderdag lieten we Camooweal achter ons richting Mount Isa, 120 km verder naar het oosten. Mount Isa is een mijnstad. Hier wordt koper, lood, zink en zilver gewonnen. Met 23000 inwoners vergelijkbaar met Mijdrecht. Er zouden hier meer dan 50 nationaliteiten(!?) wonen in verband met de mijn. De grootste mijn is dominant aanwezig en doet denken aan de skyline van Corus (Hoogovens) in IJmuiden. Voor 375 kg koper moet 12 ton grond worden afgegraven. Mount Isa bood genoeg vertier. We zochten een leuke eettent voor onze trouwdag de 29ste . We bekeken een uitgaanscentrum genaamd ‘The Irish Club’. Zag er goed uit. Onze slaapplek vonden we buiten de stad met uitzicht op de termietenheuvels. Heb je verder geen last van.
Vrijdag. We vonden een slager van hetzelfde bedrijf als in Camooweal. Had goede spullen. Na de boodschappen wilden we de stad even ontvluchten en vonden rust bij een mooi meer, Lake Moondarra op 13 km boven Mt. Isa. We hadden een picknickhuisje voor ons alleen. Dus hier ook gegeten bij een mooie zonsondergang. ’s Avonds een borrel gehaald in de Irish Club. Er waren verschillende restaurants, een heuse tram, pouletafels, nachtclub en gokhal. In de gokhallen vind je hier alleen automaten. Poki’s noemen ze die. Camping ‘Mount Isa’ was geen topper. Bovendien grensde het aan een woonwijk waar Abo’s de versterker op tien hadden staan. Zaterdagmorgen ontbeten op de ‘lookout’, een uitkijkpunt op een heuvel in de stad. Ons diner gebruikt bij de tram in de Irish Club. Zondagavond is toch wat rustiger. In de bar werd op verschillende schermen rugby (football) vertoond. Zijn ze hier helemaal maf van. De serveerster was zo vriendelijk een van de flatscreens op Wimbledon te zetten, zodat we nog wat tennis konden meepikken.
Maandag 30 juni. We vertrokken richting Normanton. De weg had op verschillende plaatsen een versmalling van 2 banen naar 1 baan. Links een rechts bevond zich een gravelstrook van een meter breed, zodat je tegenliggers kon passeren. De Ozzies bleken hier geen moeite mee te hebben. Met twee wielen op het asfalt en twee op het gravel passeerden ze zonder snelheid te verminderen. Als dank kreeg je hun stofwolk. Wij minderden toch wel vaart als we een tegenligger zagen aankomen. Vooral als het een ‘roadtrain’ was, een truck met drie tot vier opleggers. Die namen geen risico in het gravel en bleven op het asfalt. Daar had je wel ontzag voor, roadtrains kunnen een lengte van 53,5 meter halen. Stoppen was dan het beste op een bredere plek. Het aantal aangereden kangoeroes nam ook toe. Je zag van ver al roofvogels en kraaien op de weg aan een kadaver plukken. Ze vliegen pas op het laatste moment op en bijna kwam er een door het open raam bij Louise binnen.
Fietsen is hier een gevaarlijke hobby. Fietspaden kennen ze hier niet. Af en toe zie je een fietser over de witte streep aan de zijkant van de weg fietsen. We kwamen een groepje op de racefiets tegen onder bescherming van meerijdende auto’s. Begon het toch wel even te kriebelen.
Normanton had als bezienswaardigheden een oud treinstation en een paarse kroeg in western stijl. Op woensdag kon je een tocht boeken van 150 km met een antieke trein naar Croydon met overnachting en de volgende dag terug. Croydon lag op onze route naar Cairns en het spoor liep langs de weg, dus had het geen meerwaarde voor ons. We voelden meer voor Karumba op 70 km aan de golf van Carpentaria. Mooie rit door een gebied van ‘wetlands’. Halverwege was een grote ‘rest area’ aan de rivier, die we voor de terugweg als overnachting planden. Karumba is een vissersdorp. We hebben er barramundi gekocht, die in OZ als lekkernij wordt beschouwd. Bij een picknickplek ons lunchpakket verorberd. In de toiletten zagen we grote sprinkhanen rondvliegen. Gaf geen lekker gevoel en dus de plas even uitgesteld. Verderop in het dorp was een heel leger sprinkhanen in de lucht rond de camper. We trokken ons tactisch terug uit het dorp naar ‘onze’ rest area.
Hier werden we getipt een krokidil te gaan zien. Een zoetwater exemplaar. Er lag er een aan de overkant op de wal. We raakten aan de praat met een stel uit de buurt van Sydney. Ze gaven spontaan hun adres mochten we in de buurt komen. We wilden nog een dagje blijven, maar accu van de koelkast was aan een oppepper toe en dus togen we weer op pad naar ons volgende doel het Undara Volcanic Park via Georgetown op zo’n 450 km.
Op 30 km voorbij de ingang van het park was een rest area waar een kampvuurtje uitnodigend brandde. We werden meteen gevraagd aan te sluiten rond het vuur. Gezellig groepje. We maakten hier kennis met Don, een zonderling figuur die alleen reisde in een camper. Hij schudde een paar leuke moppen uit zijn hoed. We zouden hem later weer ontmoeten.
Vrijdag 4 juli. We hadden deze dag gepland voor de “Lava Tubes” in het Undara Volcanic Park. Hier is in de oudheid een krater tot uitbarsting gekomen. De lavastroom heeft hier tunnels veroorzaakt, waarin je een tocht kon maken met een gids. We wilden betalen met onze creditcard, maar het apparaat weigerde. Pinnen kon hier niet. Waar dan wel? In Mount Surprise 50 km verderop. Leuke verassing. Toch maar gedaan. We hadden 1,5 uur voordat de tour begon. De enige pinautomaat in het gehucht moest nog worden bijgevuld. Kon een half uurtje duren. Nee hè. De super was bereid op de creditcard geld te geven. Snel terug dan. Toch nog eens de creditcard geprobeerd bij het park. En verd… hij deed het! Een uur voor niks gereden dus. De groep was ongeveer 20 mensen groot en de tour zou vier uur duren. We werden met een bus door het park gereden en de gids/chauffeur gaf ons informatie. Veel geklauterd om de tunnels in- en uit te komen via onhandige rotspaden. De plafonds toonden met bruine en witte plekken de aanwezigheid van ijzererts en calcium aan. Op zich wel leerzaam maar we hadden onze twijfels of dit alles nou de 80 dollar p.p. waard was. Dezelfde rest area van de dag ervoor was nu door anderen bevolkt, maar wel weer met kampvuur. Hier ontmoetten we een Amerikaan, die al ruim veertig jaar in Australië woonde. In de zestiger jaren had hij nog meegedaan met de Amerikaanse Marine op een ‘destroyer’ bij een Navo oefening op de Noordzee. Ging regelmatig naar Den Helder! De kroegen kon hij zich niet goed meer herinneren.
Zaterdag zetten we onze tocht voort richting Cairns. De rit ging door een prachtig heuvelland. In het dorp Ravenshoe (zeg vooral geen Raven-shoe, maar Ravenshoo) even langs de vvv, waardoor onze plannen wijzigden. We kwamen in de “Atherton Tablelands”, een gebied met veel watervallen. Millstream Falls was een mooi begin vlak voor Ravenshoe. Ze hebben in Australië iets met oude stoomtreinen. Hier in Ravenshoe werd ook een oud spoorlijntje in stand gehouden door een stel vrijwilligers. Het leuke was, je kon er ook op het terrein kamperen voor 3 dollar per nacht! Met stroom 6 dollar. We parkeerden naast het perron vlakbij het laatst beschikbare stroompaaltje. Om vier uur was het hier gebruikelijk “happy hour” bij het kampvuur. Wel je eigen drankje meenemen. Hier ontmoetten we Don weer. Die had nog een paar tips voor ons o.a. een rodeo in Mareeba volgend weekend. Op zondag kon je een ritje met de trein maken, waar ook veel dagjesmensen op af kwamen.
Maandag 7 juli. De dag begon met regen. Na overleg bij de koffie besloten we om door te rijden. We kwamen door Atherton, waar een kermis en een concours hippique aan de gang was. Even rondgekeken. Toen we het stadje uitreden passeerden we een kantoor van de Rabobank! Duidelijk herkenbaar aan het logo. Dat hadden we hier niet verwacht, met name omdat we ze in de grotere plaatsen nog niet gezien hadden. Even verder stopten we op een grote rest area. We zagen een bekende camper en parkeerden er vlak naast. Verbaasd wilde de eigenaar ons wijzen op de ruimte en waarom dan zo bij hun in de voortuin geparkeerd, toen hij ons herkende. Het waren Beryl en John, onze buurtjes van Ravenshoe. Ze waren juist aan het lunchen dus deden we meteen maar mee. Er zou iemand langs komen om een barst in hun voorruit te repareren. Onze voorruit had ook 2 kleine plekjes dus wachtten we ook maar. Een kanariegele bus van Novus kwam voorrijden. Een grappig mannetje stapte uit. Chrys, een Pool ( ja hier ook al) was 23 jaar geleden naar OZ verhuisd. John was al eens door hem geholpen dus ze kenden elkaar. John was zo vriendelijk ons eerst te laten helpen omdat wij weer ‘on the road’ gingen en zij bleven. Onze ruit werd vakkundig gerepareerd en we namen weer afscheid. Ditmaal met een dikke zoen en een uitnodiging om langs te komen in Victoria. We krijgen het nog druk met bezoeken afleggen. Het weer bleef druilerig. Naar het noorden zou het beter zijn. Dan maar eerst de Daintree National Park met in het achterhoofd de rodeo in Mareeba. De Tabellands zouden we op de terugweg kunnen inpassen. Bij Mount Molloy vonden we Rifle Creek, een ruime en gezellig drukke rest area als uitvalsbasis. Dinsdag. Richting Mossman kwam je in een gebied waar suikerriet verbouwd werd. Het was oogsttijd en de halmen waren op zijn hoogst. Onze camper kon je erin verstoppen. Via Mossman een kort bezoek aan het dorp Daintree Village gedaan. Daarna een stukje terug en via de pont over de Daintree River het National Park in. Het Daintree Forest wordt beschouwd als het oudste regenwoud. Ooit bestond Australië voor 80% uit regenwoud. Op de camping “Rainforest Village”konden we zelf een plek uitzoeken. We kozen een met gras begroeide heuvel met uitzicht op de bergen. We hebben dit gebied uitgebreid bekeken. Mooie wandelingen. Je waande je hier soms echt in de jungle. Een boottocht over Cooper Creek die eindigde bij de monding. Ontbeten op het strand. Het woud loopt op sommige plekken tot aan het strand. De verharde weg loopt door tot Cape Tribulation. We kozen weer voor Mt. Molly als overnachtingsplek.
Zaterdag 12 juli. In Mareeba is het rodeoweekend begonnen. Je kon het hele weekend op het rodeoterrein kamperen, maar wij kozen voor een camping in het dorp. Eerst op ons gemak wat boodschappen gedaan en daarna het evenemententerrein buiten het dorp opgezocht. Het programma liep tot ’s avonds half tien. Er was een complete kermis, eettentjes een beurs van alle lokale bedrijven en uiteraard een biertent. In de met zand gevulde arena werden afwisselende onderdelen getoond, die je vanaf de tribune kon bekijken: zo lang mogelijk op een stier of een wild paard blijven zitten; stieren met een lasso vanaf het paard vangen en op de grond drukken. Van dat soort dingen. Leuk sfeertje. Als laatste onderdeel moesten teams van Queensland en New South Wales tegen elkaar op verschillende onderdelen strijden. De speaker schreeuwde Queensland naar de overwinning, maar NSW won nipt.

No Worries,

Ko en Loise