16. Queensland. De Tablelands en de Oostkust

Zondag 13 juli. Lekker uitgeslapen. Gestart met Engels ontbijt. Mareeba was uitgestorven, want iedereen was op de rodeo. ’s Middags terug naar Mt. Molloy. De volgende dag een rustdag ingelast. ’s Avonds kregen we gratis muziek. Een zanger met gitaar en versterker, zelf ook een ‘grey nomad’, zong en speelde van vijf tot acht uur countrynummers.
Dinsdag stond Cooktown op het programma. Captain James Cook had in deze streek zijn sporen nagelaten en deze stad was naar hem vernoemd. We hadden al voldoende over de man gelezen en dus nieuwsgierig naar ‘zijn’ stad. De rit erheen vanaf Mt. Molloy is 230 km en voert door een mooi afwisselend landschap. De classificatie ‘town’ is misschien wat hoog gegrepen, voor de paar straten die Cooktown vormen, maar drie huizen en een kroeg wordt hier al snel een town genoemd. Er staan wel wat speciale gebouwen. Het James Cook museum en The Old Bank en uiteraard het standbeeld van JC bij de haven. We hadden het eigenlijk met een twee uurtjes wel bekeken. We verlieten het dorp en vonden op de terugweg een overnachtingsplek op een mooie uitkijk. We waren moe en ik voelde een begin van een keelontsteking en dus maar op tijd naar bed. We werden ‘s morgens met een motregen wakker. Jammer van het mooie uizicht van gisteren. Terug op Mt. Molloy troffen we nog wat bekenden die er al langer stonden. De regen bleef maar stoorde ons niet. Donderdag hebben we de kust opgezocht naar Port Douglas. Gezellige plaats met een beetje chique uitstraling. Beetje gewinkeld en later de kustweg naar Cairns genomen. Prachtig slingerde de weg vlak langs het strand en de rotsen. We wilden hier wel een beschuitje eten en vonden een mooi beschut plekje. De volgende morgen hebben we op de rotsen bij zee ons ontbeten. Heerlijk.
Vrijdag 18 juli. Voordat je Cairns binnenkomt passeer je een aantal afslagen naar de kust. We reden de Highway af en volgden de ‘I’ van tourist information via het centrum om daarna af te buigen naar de ‘Esplanade’, de strandboulevard. Op de plek waar wij een strand hadden verwacht, was een modderige vlakte met in de verte toch wel de zee. De vloed kwam in de avond en zelfs dan kwam het water niet tot de boulevard. Langs het ‘strand’ was een breed wandelpad gemaakt met een lengte van 2,5 km, waar ook veel trimmers gebruik van maakten. Tussen de Esplanade en het wandelpad was een verzorgde groenstrook met picknickplaatsen, barbecues en speelplaatsen aangelegd. Ter compensatie aan het gemis van strand was een mooi en gratis toegankelijk zwembad aangelegd. We vonden een camping met 3 uur gratis wireless internet per dag. Zaterdag. De camper (gratis) geparkeerd bij onze huissuper Coles op het parkeerdak. Via de ingang op de bovenverdieping kom je in een ‘foodstreet’. Langs de kant allemaal afhaal eettentjes en in het midden een groot terras. Zag er verzorgd uit. Bij Coles hebben we echt Hollands (en lekker) roggebrood gevonden van Van der Meulen uit Hallum. Hier heet dat ‘Pumpernickel’. Daarna te voet Cairns verkend. Je kunt vanuit Cairns duik- en snorkeltochten boeken naar het Great Barrier Reef, het grootste koraalrif ter wereld, 2000 km lang en ruim 10 keer de oppervlakte van Nederland. Om de 100 meter kwam je een boekingskantoor tegen. We verzamelden wat info. Langs de boulevard geslenterd en in de haven waar de boten terugkomen van het rif, mensen gesproken(ook Nederlanders) die een tocht hadden gemaakt en naar hun ervaringen gevraagd. Er is een permanente,overdekte avondmarkt vanaf half vijf. Heel gezellige winkeltjes. Een aantal chinees uitziende mensen in witte jassen boden een massage aan.
Zondag hebben we een mooie wandeling gemaakt door de botanische tuin en van daaruit omhoog via een steile klim naar een uitzichtpunt. Van hieruit keek je neer op het vliegveld. Grappig als je opstijgende vliegtuigen op een hoogte van 50 meter kunt bekijken.
Maandag was de lucht nog grijs en hielden we een beetje een rommeldag. Dinsdag bracht weer regen en de tocht naar het rif werd uitgesteld. We reden naar het zuiden en kwamen in het plaatsje Babinda. Hier troffen we een keurig aangelegde cirkelvormige overnachtingsplek ‘the Boulders’ met 7 plekken in een kring met in de ‘rotonde’ een toiletgebouw. Er was een wandeling naar een rots met beekje. Door de regen hebben we die ook maar uitgesteld. De tweede accu, waar de koelkast op draait, liep op zijn eind en we moesten naar een nieuwe uitkijken. Woensdag zijn we dan maar doorgereden naar Ravenshoe, onze camping aan het spoor, om te wachten op droog weer. Van daaruit konden we dan de Tablelands verder gaan bekijken.
Donderdag 24 juli. Het was gestopt met regenen. ’s Middags was er nog tijd voor een ritje naar de ‘Little Millstream Falls’ vlakbij. Het kampvuur brandde al toen we terugkwamen. Een gezellige ontmoetingsplaats. Hier sprak je weer nieuwkomers en werd je bijgepraat over ieders belevenissen van die dag. Vrijdag eerst naar de kapper en daarna op zoek naar een bedrijf die een nieuwe accu kon leveren. Het zijn speciale accu’s ‘deep cycle’( hoe zeg je dat ook alweer in het Nederlands?) en die moest besteld worden. Zaterdag scheen de zon weer volop en dus een prachtige dag om een toeristische route langs de watervallen te maken. En daar hebben ze er hier een aantal van. Het was genieten om door het heuvellandschap te rijden. Deed een beetje aan Oostenrijk denken. De route voerde ook langs een windmolenpark, zoals die in Nederland veelvuldig te zien zijn. Hier dus nog een bezienswaardigheid. Ons was gevraagd om tijdelijk een andere plek te zoeken i.v.m. de markt die op het kampeerterrein zou worden gehouden. We vonden een plek over het spoor nog dichter bij het kampvuur waar een groep van zo’n tien caravans stonden. Zondag zijn we ‘thuis’ gebleven. Beetje op de markt rondgescharreld. Lekkere vis gekocht. Coral trout. Er reden twee treinen die dag, om half twaalf en half twee. Gezellige drukte dus.
Maandag 28 juli om 8 uur werd een nieuwe accu geplaatst. We hadden weer een tennisbaan gevonden. In de ochtend is het nog niet te warm om een balletje te slaan. De rest van de dag relaxt doorgebracht. We wilden koken en onze gastank bleek leeg. Onze overbuurman had nog wel een reserve. Dinsdagmorgen kwamen twee wagens met caravan het terrein oprijden. Wij waren van plan te vertrekken en een van hen zou onze plaats kunnen nemen. Wij zaten binnen aan het ontbijt en wachtten af wat ze van plan waren. Er werd op de deur gebonkt en zonder af te wachten opengeschoven door een onbehouwen vent, die ons vertelde dat we in de weg stonden. Gezegd dat we hier niet van gediend waren, de deur gesloten en ons ontbijt vervolgd. We zagen de verbaasde blikken van de andere gasten om ons heen over dit brutale optreden. De man stapte in de auto en wilde vlak langs onze camper naar een vrije plek. Door het ongelijke terrein raakte hij bijna de buitenspiegel. Ik werd nu echt kwaad en liet hem duidelijk merken dat ie verkeerd bezig was we kregen de steun van andere gasten. Toen heeft ie in zijn auto maar afgewacht tot wij klaar waren. We hebben met de andere gasten met een kop koffie nog even nagepraat over de nieuwe buren en werden vervolgens door de hele groep uitgezwaaid. Verder door het mooie landschap via de Milla Milla lookout en de Malanda waterval naar Lake Eacham. In Atherton nog even bij de Rabobank binnengestapt. We moesten toch pinnen, waarom dan niet hier. Op de deur hing een briefje met de mededeling dat hier geen geld kon worden opgenomen. Ik sprak de manager, die me uitlegde dat zij alleen een handelsbank waren voor de ‘agriculture’ en dat zij 74 vestigingen in Australië hadden. We konden in Atherton de gastank niet vullen en zo kwamen in een dorp verder in Herberton. Daar lukte het wel bij de Mobil pomp. Inmiddels begon het al te schemeren. Er was een camping bij een roadhouse vlakbij. De prijs viel mee $18 met stroom. We hadden de laptop aangezet voor de muziek en probeerde of we internet konden oppikken. En dat lukte spontaan. Dus meteen even de mail en het laatste nieuws gelezen. De volgende dag vonden we eigenlijk dat we op een heel leuk plekje stonden en hebben een nacht bijgeboekt en van het internet gebruik gemaakt om even met de familie te skypen. Er waren hier veel felgekleurde papagaaien te zien. Rond vier uur werden ze door de eigenares van de camping gevoerd met brood met jam. Er kwam een hele horde op af. Donderdag naar het grootste meer van de Tablelands, Lake Tinaroo geweest waar mooie elektrische bbq’s stonden. Weer eens ei-ui-tomaat klaargemaakt. Vrijdag een 5 km wandeling rond Lake Barrine gemaakt vanaf een gezellig theehuis. Hier kwamen we 2 woudreuzen tegen. Verderop de Cathedral Fig Tree, een vlechtwerk van stammen, takken en luchtwortels, die tezamen een boom vormden. Opeens zagen we een afslag met het voor ons bekende blauwe bord met daarop de aanduiding van picknickplaats. Na 5 km nog geen picknickplaats gezien. Na 10 km ging de weg over in gravel. Even stoppen. Een andere camper passeerde ons. Die maar volgen dan. Ons geduld werd beloond. De dirtroad bleek mee te vallen en we kwamen op een mooi aangelegde open plek in het bos. De andere camper was er ook. Er waren vaste afgebakende, ruime plekken aangelegd. We wilden van de bewoners van de andere camper weten of zij deze plek kenden. Niet dus. Zij hadden ook al plannen om om te keren. Na een paar zinnen Engels zeiden ze dat we ook wel Nederlands konden praten! Ze hadden al door dat we uit Nederland kwamen. Het waren kwieke 70ers en zo’n 40 jaar in Australië. Rita en Bill( vroeger Wim) uit New South Wales. Rita babbelde hun hele levensloop aan elkaar. Allebei hadden ze een eerder huwelijk achter de rug. Bill sprak Engels met een onvervalste Haagse tongval. We spraken na een gezellige avond af gezamenlijk te ontbijten. We maakten kennis met een soort graan koeken waar je melk overheen goot. Stevig en vullend, maar toch niet helemaal ‘ons kopje thee’. We namen afscheid en kregen hun adres. Later op de dag kregen we al een sms-je van ze met een bedankje voor de gezellige tijd. Ons antwoord was: we komen beslist langs.

No Worries

Ko en Louise