17. Van Cairns naar Innisfail

Zaterdag 2 augustus. We zijn alweer 5 maanden op pad in dit werelddeel. Time flies. Je kunt hier 5 jaar rondrijden en dan heb je nog niet alles gezien.’ It’s a big country ‘ vinden de Aussies zelf ook. De temperaturen in het zuiden zijn niet aantrekkelijk. In Melbourne werd sneeuw gemeld! We hadden dus geen haast om af te zakken met temperaturen rond de 25 graden. ‘s Avonds kan je wel een trui gebruiken.
Op de landtong rechts van Cairns ligt Yarrabah. De weg erheen voerde door een suikerrietgebied en kronkelde verder langs de kust. De naam klinkt ‘Aborinees’ en dat klopte wel. Je zag nergens een blanke. Heel vriendelijk lachten de mensen naar ons, maar we voelden ons er niet echt op ons gemak. Na een rondje dorp zijn we maar omgekeerd. Op de terugweg sloegen we een dwarsweg in en kwamen uit bij een terrein waar een paardenpolo toernooi aan de gang was. Wij nieuwsgierig het terrein opgereden. Een paar jochies hielden het hek voor ons open. Om in stijl te blijven zetten we onze cowboy-en girl hoeden op en namen plaats bij de afrastering. Er was juist een wedstrijd aan de gang. Een oud baasje kwam op ons af en vroeg ons of we de spelregels kenden. Niet dus. Hij nam alle tijd om ons de geheimen van het spel bij te brengen. Er werd een variant op het polo gespeeld met een stick, polo cross genaamd. Hier gebruikte men een schepnet waarmee de bal van de grond werd geplukt en naar een medespeler werd gegooid. Daarbij werd nogal wat van de paarden gevraagd. Kort wenden en dan weer sprinten. We vonden het sfeertje leuk en vroegen of we niet een nachtje konden blijven. Hij ging het aan de organisatie vragen en die hadden geen bezwaar. We parkeerden de camper tussen de paardentrailers en hebben ons prima vermaakt. Zondag zijn we tot de middag gebleven. Daarna naar Lake Morris, een stuwmeer even buiten Cairns, via een steile slingerweg over een berg met mooie uitzichten.
Maandag hebben we geboekt voor 2 dagen duiken en snorkelen (woensdag en donderdag met overnachting) op het Great Barrier Reef. Op de camping van BIG4, een landelijke organisatie van de betere ( en iets duurdere)campings, vonden we een tennisbaan, zwembad en gratis internet. Gemiddeld betaal je voor een overnachting op een camping $23 zonder en $28 met stroom. Bij BIG4 of vergelijkbare clubs $30 tot $35.
Dinsdag was een rommeldag en woensdag moesten we vroeg op. Om 8 uur moesten we ons melden bij het kantoor van de touroperator. Hier konden we onze camper en bagage parkeren en werden we met een busje naar het schip gebracht. De boot, een catamaran, brengt je in 1,5 uur naar het koraalrif. In ons programma zaten 7 duiken, 3 per dag plus een nachtduik. Voor de snorkers gold hetzelfde, behalve de nacht. Het was alweer een poosje geleden, dat ik voor het laatst gedoken had(Aruba 2004), dus het leek me verstandig me onder begeleiding van een instructeur te stellen.
Wat een schitterende onderwater wereld is het daar! Vissen in prachtige kleuren, schildpadden en kleine haaien. We deden 2 duiken vanaf dit schip en daarna de lunch. Louise had nog haar twijfels, maar was ook maar bij de eerste gelegenheid gaan snorkelen. Het was wel weer even wennen, maar kwam ook enthousiast terug . Rond half drie zijn we overgestapt op de grotere boot, die als basis dient voor mensen die een of meer overnachtingen boeken. Daar deden we na de lunch nog en duik en om 6 uur diner. Allemaal prima verzorgd. Door een misverstand was onze bagage in Cairns achtergebleven. Die kon pas met de bevoorrading om half elf de volgende dag arriveren. Tussen het diner en het toetje kon je nog een nachtduik doen. Voor mij een vuurdoop. Toch maar ingeschreven en geen spijt van gehad. In het donker komen andere vissen tevoorschijn. Ze stoorden zich niet aan de zaklampen. Je zag ze soms niet aankomen en schoten dan vlak langs je heen. We ontmoetten hier Cees uit Vlissingen, die met zijn gezin op vakantie was en twee dagen alleen mocht duiken. Verder een Fin uit Lahti. Cees en de Fin waren ervaren duikers en namen mij een keer mee. Ze zwommen voor mij uit een grot in. Dat leek me te eng en ik nam een omweg. Later vond ik ze weer terug en ik sprak met ze af dat ik beter met een ‘guide’ verder ging. De volgende morgen was er een vroege duik om 7 uur. Om tien voor zes werden we gewekt na een ietwat onrustige nacht op zee. Misschien was het het vroege tijdstip, maar eenmaal in het water kreeg ik mijn adem niet onder controle en heb deze duik maar afgeblazen. De laatste twee duiken kreeg ik een instructrice toegewezen en dat ging beter. De groep snorkelaars was nogal uitgedund en Louise heeft de laatste ronde van elf uur geskipt en omgekleed. Na de luch was er tijd om te relaxen. Om half drie stapten weer over op de dagboot die ons naar Cairns terugbracht. Flinke golven brachten sommigen in problemen en de bemanning deelde bruine papieren zakjes uit. Louise probeerde haar rode wijn in het glas te houden. Dochter van een marineman, geen probleem dus.
Vrijdag hadden we weer geboekt bij dezelfde BIG4 en zaterdag hebben er nog maar een dagje bijgeboekt om de inspanningen op het rif te verwerken.
Even ten noordwesten Cairns ligt het dorp Karunda in het regenwoud. Er gaat een kabelbaan naar toe en ook met een trein is het bereikbaar. We besloten een combi te boeken. De opstap van de kabelbaan vanuit Freshwater geeft een goed overzicht over de loop van de Barron rivier. Karunda zelf is een toeristisch stadje met veel Aborigional kunst. De terugreis met de trein voerde langs de Barron Gorge met mooie uitzichtpunten en onderweg werd gestopt bij de Barron Falls, die in deze periode eigenlijk de naam waterval niet kon dragen. Een pendelbus bracht ons weer terug. We vonden bij Lake Placid een picknickplek aan de rivier voor een diner voor twee.
We hadden nog niet echt een strand gezien en daarom de Lonely Planet maar weer eens uit de kast gehaald. Boven Cairns heb je een aantal leuke stranden. Palm Cove een tikkie mondain, maar wel mooi. Iets te chique om een vorkje te prikken. Het volgende strand was uitgestorven. Dan naar Trinity Beach waar de Cairnezen zelf graag zouden komen volgens LP. Hier vonden we een parkeerplaats strak aan de branding. Lekker relaxt dagje en geen zin om te koken. Met in gedachten eens een keertje gewoon een patatje te kopen bij de snackbar, belandden we toch bij de naastgelegen Italiaan en zo zaten we dus aan een knapperige pizza met een flesje rode wijn. We hadden weer een leuke overnachtingsplek gevonden bij de toeristische spoorlijn. Om vier uur ‘s nachts werden we opgeschrikt door een goederentrein die langs denderde. Ook goeiemorgen!
In de buurt wordt koffie verbouwd en je kon een plantage bezoeken. Die vonden we tussen Kuranda en Mareeba. We kregen uitleg van Mario. “Geen echte Australische naam”, merkte ik op. Zijn ouders kwamen van Sicilië en hij was vernoemd naar zijn grootvader, volgens Italiaanse traditie. Zo leer je nog eens wat. Het was er rustig en hij nam alle tijd om de cyclus vanaf de struik tot aan de gebrande koffie met ons door te nemen. Hij plukte een koffieboon en opende hem en liet ons de rauwe bonen proeven. Zoet! Hadden we niet verwacht. Uiteraard hebben we een kopje koffie gedronken en wat gebrande koffie gekocht. Via een tip van Rita en Bill vonden we een mooie campsite in Speewah National Park. We waren de enige. Aparte plekken afgescheiden met bomen. Weer een oase in het bos. Mooie gazons, bbq, keurig sanitair en weer prachtige vogels gezien. Ze laten zich alleen lastig fotograferen. Donderdag hebben we van daaruit een wandeling gemaakt van zo’n 11 km door het regenwoud. Ons doel was een uitzichtpunt op 5,5 km en daarna dezelfde weg terug. Een smal pad met veel boomwortels. Veel klimmetjes en een oversteek over een kreek over de keien. Moe maar voldaan kwamen we na ruim vier uur wandelen weer thuis. ’s Avonds kregen we nog bezoek van een bandicoot. Niet schuw en kwam tot vlakbij onze camper. Vrijdag hebben we ‘onze’ BIG4 camping weer opgezocht. Via internet geprobeerd onze visa te verlengen. Dat lukte niet en we zullen contact opnemen met het kantoor voor immigratie in Cairns. Die zijn op maandag pas weer bereikbaar. Zaterdag zijn we naar Babinda gereden, tussen Cairns en Innisfail, om de ‘Boulders ‘nu met zonnig weer te bezoeken. Je kunt daar twee dagen achtereen vrij kamperen. De vorige keer was letterlijk in het water gevallen. We hebben nu genoten van een mooie rivier met knoerten van rotsblokken en groene en blauwe vlinders. Maar ook die lieten zich niet op de foto zetten. Misschien later.

No Worries,

Ko en Louise