18. Suikerriet, Townsville en Magnetic Island

Wat een nachtmerrie voor elke computergebruiker is dat je bestanden of foto’s kwijt raakt , is ons gebeurd. We zijn van twee weken foto’s kwijt . Waarschijnlijk een fout met afsluiten. Bij dit verslag ontbreken dus helaas een aantal foto’s.
Zondag 17 augustus. Bij Lake Argyle in West Australië hebben we Noël en Marlene ontmoet, die in de buurt van Innisfail wonen. We belden ze of het gelegen kwam. Zondag was oké, om vier uur, dan was Noël klaar met werk(!?) In Innisfail een bloemetje gekocht bij de IGA, de enige super die open was( en gelukkig bloemen had, die vind je hier niet overal). Er was nog tijd om naar een uitkijkpunt te rijden waar de Johnston River in de oceaan stroomt. Ze woonden in Japoonvale en Marlene had de route goed uitgelegd. Ze herkende onze camper en stond al buiten toen we de oprit indraaiden. We werden hartelijk begroet door de hond. We mochten de camper naast het huis op het gras parkeren. Er was zelfs een stroomaansluiting buiten. Marlene nam ons mee naar de veranda en had de koffie klaar. Haar dochter en man waren ook te logeren. Even later kwam Noël thuis. Hij was in de bananen aan het werk geweest. Ze wilden de farm verkopen en meer gaan reizen. Noël en Marlene woonden tussen het suikerriet. Zelf hadden ze ook een plantage die ze van hadden Noël’s ouders, die naast hen woonden, hadden overgenomen. De prijzen van suikerriet stonden onder druk en veel boeren waren overgestapt naar bananen. Sommige boeren hadden geen opvolger of de kinderen hadden geen interesse en verkochten de farm aan bijvoorbeeld teakplanters. Noël was begin jaren ’50 met zijn ouders naar Australië geëmigreerd en sprak nog redelijk Nederlands. Het was die avond volle maan en ze zouden met een groepje op het strand eten. We mochten mee. Het was een half uurtje rijden. Op weg erheen stopten we bij het suikerriet en Noël brak een stuk riet af en liet ons er op kauwen. Smaakte echt zoet. Daarna zijn we bij zijn broer langs geweest, die papajas verbouwde. We kregen een vrucht mee. Kennissen van hen hadden een strandhuis, als tweede huis, waarvan de tuin aan het strand grensde. Op het strand hebben we fish en chips gegeten en genoten van de opkomende maan. Op de terugweg zijn we nog even langs geweest bij de ouders van Noël. Die vonden het leuk om weer eens ‘Hollanders’ te spreken. Het werd nog een gezellig uurtje aan de keukentafel. Wij hebben gewoon in onze camper overnacht. De volgende morgen had Marlene een lekker ontbijt voor ons in de veranda. We zijn nog tot de middag gebleven. Er passeerde een treintje langs het huis met suikkerriet, sugarcane heet dat hier. Het was oogsttijd en de ‘cane’ wordt hier per spoor naar de suikerfabriek vervoerd. Speciaal hiervoor is een netwerk van smalspoor aangelegd. We lazen in een folder dat een hectare suikerriet 12 ton ruwe suiker oplevert.
We moesten terug naar Cairns (100 km) om de visa te regelen. Net voor sluiting van het Immigratiekantoor om vier uur hebben we de formulieren opgehaald. Dinsdag zijn we naar het strand van Palm Cove, boven Cairns gereden. Een relaxte plek om de papieren in te vullen. ’s Middags weer terg naar de Immi. Er was ons al gezegd, dat de goedkeuring wel een dag of tien kon duren. We hadden Cairns eigenlijk wel gezien. Gelukkig kon alles meteen afgehandeld worden en hadden we weer visum een half jaar.
We zijn meteen de stad uitgereden naar Babinda. Overnacht op de rest area en de volgende dag( woensdag) naar Bramston Beach voor een strandwandeling. Donderdag richting Innisfail om vrijdag te internetten. De volgende bestemming was Mission Beach. Alweer strand, ja. Heel vervelend allemaal. Mission Beach bestaat uit een aantal kernen bij het strand. Je kunt er bij wijze van spreken parkeren aan de vloedlijn. We kregen een tip de gemeentecamping te nemen. We maakten eerst zelf een rondje omdat het kantoortje niet bemand was. We kregen niet echt een blij gevoel toen we de toiletten en douches bekeken. We vonden de beheerder. Ik sla het scheren ook wel eens een dagje over, maar deze man had al een week niet in de spiegel gekeken. Hij had geen ‘powerd sites’, plekken met stroom, over. Hadden wij een mooi excuus om verder te kijken. We vonden een camping met tv. Hebben we eindelijk rechtstreeks een uitzending van de Olympische Spelen gezien, de hockeywedstrijd om het brons tegen Australië. Jammer van de uitslag. We zijn tot zondag in Mission Beach gebleven en hebben nog parachutisten(skydivers) op het strand zien landen.
Maandag 25 augustus. In druilerig weer vertrokken we naar Ingham. Onderweg geluncht bij Cardwell. We zagen op het drooggevallen strand een soort wurmpjes of visjes zich opheffen en weer laten zakken. De dame van de vvv kon het niet verklaren. Bij Ingham, 50 km landinwaarts, zijn de Wallaman Falls, de grootste enkelvoudige waterval van Australië. De regen maakte het niet aantrekkelijk. Dinsdag was het droog en waagden we het erop. De laatste 20 km werd de weg kronkelig en gedeeltelijk onverhard. Eindelijk boven op de uitkijk zagen we alleen mist. De afdaling was 2 km. Eerst maar eens koffie, misschien klaarde het op. Er kwamen mensen terug van de wandeling en beneden was goed zicht. Gympen aan en gaan. Het was een lastige afdaling maar wel de moeite waard. Het water viel van een grote hoogte en kwam als een sluier beneden. Terug boven was de mist opgetrokken en konden we daar nog eens genieten. Terug in Ingham hadden we ’s middags nog tijd om de Wedlands te bezoeken. Een mooi natuurgebied met veel verschillende vogelsoorten die we nog niet eerder hadden gezien.
Donderdag 28 augustus. We kwamen in Balgal Beach . We waren getipt om deze vrije kampeerplaats voor drie uur te bereiken, want er was beperkt plaats. De mooie ligging was bij meerdere bekend en we waren op tijd. Tegen vijven was alles bezet. Twee plekken verder had een ex-Brabander al gehoord dat wij Hollanders waren. Hij had een aggregaat en was zo vriendelijk die ons ook een uurtje uit te lenen. We reden nu uitsluitend korte stukken en de tweede accu( die nieuwe) werd hierdoor niet vol geladen. Een oplossing was een acculader of een zonnepaneel. We wilden eigenlijk geen grote uitgaven meer doen. Zonnepanelen zijn vrij prijzig en vragen nogal wat opbergruimte. Een acculader daarentegen heeft netstroom nodig, dus ben je aangewezen op een camping.
Vrijdag. Om mijn conditie te testen trok ik voor het ontbijt de gympen aan voor een strandloop(je). Viel nog niet tegen. ’s Middags zouden we in Townsville gaan winkelen voor een acculader. De startmotor sloeg niet aan. Ik had de vorige avond een poos op de laptop gewerkt met stroom van de omvormer en waarschijnlijk te veel van de (hoofd)accu gevraagd. Een behulpzame buurman hielp ons met (onze) startkabels. Na twee bezoeken aan een accuboer en een aan een autoshop hadden we, na wat onderhandelen, een keus gemaakt voor een lader. “Met 5 jaar garantie”, sprak de verkoper trots. Op mijn vraag of hij dan ook service gaf in Nederland moest hij even nadenken.”Het product komt uit Zweden”. Close enough. Vrijdag en zaterdag op een rest area overnacht. Zaterdag een camping uitgezocht voor zondag om de hele dag( en nacht) de acculader te kunnen benutten. Townsville heeft nogal wat campings in de stad met veel verkeer eromheen. Wij vonden een mooie en wat rustigere bij het strand. Er was post voor ons onderweg en Townsville was niet echt een winkelparadijs om nog een paar dagen door te brengen. We besloten om een cabin te boeken op een camping voor twee nachten op Magnetic Island, een kwartiertje varen van Townsville.
Dinsdag 2 september. We namen de boot van half tien naar het eiland. De bus bracht ons naar de camping. Om één uur mochten we het huisje pas in, dus de bagage in een kluis gezet en alvast de omgeving verkend. We zaten vlakbij Horseshoe Bay aan de noordkant. Het interieur van ons houten punthuisje bestond uit een matras op de grond en een koelkast. Men was begonnen met renovatie van de huisjes. Nieuwe daken en een veranda met stoelen. Die ‘luxe’ hadden wij nog niet. We hebben zelf maar twee stoelen geleased. In de kampkeuken hebben we met de backpackers gekookt en gegeten en daarna gezellig samen geborreld met een groep Nederlandse jongeren, die onderweg werkten tijdens hun reis. Hier ontmoetten we ook Joop, een bejaarde Nederlander, die al jaren in Melbourne woonde. Joop was er altijd en knoopte met iedereen een gesprek aan. We hadden ook leuke gesprekken met twee meiden uit Sneek. Er was een wandelroute uitgezet naar verschillende mooie baaien met mooie idyllische strandjes, ingesloten tussen de rotsen. Daar hadden we de woensdag voor gereserveerd. Met de rugzak vol proviand en zwemkleding en dan nog snorkelspullen, leken we op echte backpackers. Tijdens de lunch (toeval?)kregen we bezoek van een rockwallibi, een kleine soort kangoeroe. Bij de Florence Bay, heb ik nog gesnorkeld. Louise koos voor het strand omdat er nogal veel wier in het water dreef. Een heuvelachtige weg voerde ons naar de bushalte. Moe ploften we neer. De bus zou pas na drie kwartier komen. Terug lopen duurde even lang. Geen optie dus. Louise versierde een lift van een vriendelijke mijnheer die ons voor de deur afzette. Donderdag moesten we om tien uur uit het huisje. We hadden nog een wandeltocht op het programma naar een fort met een kans op koala’s in het wild te kunnen zien. Dus de tas ging weer in de kluis. Onderweg begon het te motregenen. Dat heeft jammer genoeg de hele wandeling geduurd. Het einddoel was een plek waar tijdens de tweede wereldoorlog kanonnen hadden gestaan. We hadden twee keer het geluk om een koala in een boom te zien. We hebben ons uitstapje op het eiland afgesloten met een pizza in het campingrestaurant samen met de gezellige dames uit ‘Snits’. We namen dezelfde boot terug. In Townsville was de post aangekomen. We moesten eigenlijk naar de kapper. De keus viel op een kapper-zonder-afspraak. Je moet hier altijd zelf aangeven dat je je haar gewassen wil, anders beginnen ze gewoon met knippen! We verlieten Townsville om de koers naar het zuiden te vervolgen.

No Worries.

Ko en Louise