19. De Withsundays, Toowoomba en Brisbane

Vrijdag 5 september. Op rest area Alligator Creek Roadhouse, een chauffeurstent met gratis kampeerplekken, ontmoetten we een jong Belgisch (Vlaams) stel. Zij waren getipt dat er in de buurt schilpadden waren te zien in een beek. Na het ontbijt zijn we ze gevolgd naar een Nationaal Park. Vanaf de parkeerplaats volgden we het pad langs de beek. Veerle, de Belgische, was zo slim geweest om brood mee te nemen. Allé zunne. Eerst kwamen er een partij vissen op het brood af, maar ons geduld werd beloond. In het glasheldere water kwamen schildpadden uit hun schuilplaats naar boven. Zelfs een aal van bijna een meter kwam langs. Op de terugweg langs het pad ontdekte Louise nog een leguaan, die een veilig heenkomen zocht in een boom. Deze dag kon niet meer stuk.
Even voorbij Bowen namen we bij Proserpine de afslag richting Airlie Beach. Dit is een toeristenplaats die ’s avonds wordt ingenomen door luidruchtig jong spul( zoals wij vroeger op Mallorca, haha)
Airlie Beach is hét vertrekpunt voor een boottocht naar de Whitsundays, een eilandengroep voor de kust bestaande uit 74 grotere en kleinere eilanden. Zaterdag voor sluitingstijd boekten we een trip voor zondag. Om kwart voor acht de volgende dag gingen we aan boord. We hadden mooi zonnig weer en voor het eerst langs deze kust zagen we echt blauw water. De boot voer langs prachtige eilanden. Sommigen bewoond, de grotere met accommodaties. De eerste stop was Whitehaven Beach, een strand met écht wit zand. Het piepte onder je voeten alsof het synthetisch was en zo fijn als meel. Na 1,5 uur ging de tocht verder naar een baai waar we aan land gingen. Na een wandeling van 600 meter over een lichtstijgend pad kwamen we op de top van waaruit we een adembenemend uitzicht kregen op ‘Hill Inlet’ een plek waar een rivier in zee stroomt. De kleurencombinatie van blauw en turkoois zeewater slingerend tussen banen wit zand maakte diepe indruk. “If there’s a paradise it must be here” , mompelde ik. De dame naast me antwoordde met “ after New Zealand”. Een Nieuw Zeelandse dus, die vond dat haar land dit nog overtrof. Nou hadden wij plannen eind november naar NZ te gaan. Voor ons dus een inkoppertje om te vragen waar dat paradijs dan wel was. Ze gaf ons een paar leuke tips. De derde en laatste stop was bij Hook Island waar we mochten snorkelen in de Luncheon Bay. Louise en ik verkenden samen het koraal. Als er mooie vissen voorbij kwamen gaven we elkaar een seintje om maar niks te missen. Opeens trok Louise mij aan mijn been. Er kwam een flinke schildpad langs. Toen ie ons zag ging ie er als een speer vandoor. Een geweldige ervaring. Terug in Airlie Beach hebben we de dag afgesloten met een etentje en nog even geskypt met onze kinderen, Miranda en Paul. Een topdag. De overnachtingsplek( zonder het bordje verboden te kamperen) die we hadden gekozen bleek toch niet echt voor dat doel bestemd. Om 7 uur de volgende morgen werden we wakker gebonkt door de ranger. Samen met nog drie anderen campers vertrokken we snel. Het ontbijt hebben we ongestoord in het dorp kunnen doen.
Dinsdag 9 september. We zijn 6 maanden in Australië en het verveelt nog steeds niet.
Vandaag een ruk naar het zuiden gemaakt. Via Mackay naar St. Lawrence een rest area met warme douche. De omgeving viel wat tegen. De wetlands stonden droog en de op tennisbaan groeide onkruid tussen de betonstroken. Dan maar verder naar Rockhamton. Boodschappen en internetten en door naar Dululu, een rest area met stroom. De sleutel voor de douche moesten we afhalen bij een toezichthouder. Vrijdag richting Monte. Het lampje van de brandstofmeter brandde. Het was een gok of we zouden halen. Gelukkig kwamen we een benzinepomp tegen. We kwamen als eerste op de rest area. Vlak na ons arriveerde een auto met caravan. Die wilde eigenlijk wel stoppen na een lange rit, maar twijfelde. De bestuurder vroeg aan ons of we bleven. Wij twijfelden eerst ook, want alleen is niet gezellig. Dus wij besloten te blijven en zij dus ook. Met dat stel hebben nog leuk gebabbeld later. Hout gesprokkeld en een kampvuur gemaakt. Zij kookten op een houtvuur op een toestel gemaakt van een doormidden gezaagde en omgekeerde gasfles. Pootjes eronder en rooster erboven gelast. Zelfs een deurtje erin gemaakt om het hout in te stoppen. Het werkte prima. Van de andere helft hadden ze een wokpan gemaakt. Kom er maar eens op. Na de afwas bleek onze gasfles weer eens leeg. De buurman had een minikooktoestel als reserve en die konden we gebruiken, dus konden we toch koffie maken. Na het eten hebben we nog met hen een gezellig uurtje om het vuur gezeten.
Zaterdag 13 september. De geleende kookset werd met 2 blikjes bier betaald(“ was echt niet nodig”) en in Monto de gasfles weer laten vullen. In een winkel-van-sinkel vertelde de eigenares dat er een camping in de Cania Gorge was dat werd gerund door Nederlands stel. Ze hadden brand gehad in juni en daarbij was het kantoor en woonhuis verloren gegaan. Het hele dorp heeft nog geld ingezameld. Daar wilden we wel een kijkje nemen. De gorge was toch ons reisdoel. In een gehuurde portacabin stond een man ons te woord in onvervalst Aussie dialect. De Nederlanders hadden zelf een weekje vakantie. Helaas. We zijn de gorge ingereden en eigenlijk hadden we zoiets van: dit is een beetje meer van het zelfde. Ik deed even een ‘power nap’ en na een half uurtje zijn we doorgetuft. We parkeerden bij Eidsvold op de rest area naast een joekel van een camper. Aan de trekhaak hing een aanhanger met daarop een Mercedes MB 4WD! Je moet toch je boodschappen kunnen doen, nietwaar. De camper had uitschuifdelen, zodat het woonoppervlak nog extra vergroot kon worden. We dachten, dat zullen wel kakkers zijn. De vrouw, toch wel een dametje, kwam naar ons toe om een babbeltje maken. Ze was vrij druk, maar leuk druk en wij moesten wel om haar lachen. De volgende morgen raakte ik met haar man aan de praat. Hij was de voorruit aan het schoonmaken, staand op de bullbar. Hele gewone vent eigenlijk. “Dit is háár manier van kamperen”,vertrouwde hij me glimlachend toe. Het ijs was gebroken. Dametje nodigde ons uit voor de koffie. Wij waren natuurlijk supernieuwsgierig naar het interieur. Dametje riep ons uit binnen te komen. Onze monden vielen open. Wat een ruimte en luxe. Lederen meubels en alles erop en eraan. We hebben een half uurtje mogen kwijlen. De man klaagde dat het onderhoud veel tijd kostte. Ik stelde voor om een poosje te ruilen(haha). Zag hij wel zitten, dametje niet. Ze kwamen uit Melbourne. Wij vertelden dat we daar in januari de Australian Open (tennis) wilden gaan bekijken. Ze gaven spontaan hun adres. Het werd toch nog na de middag voordat we afscheid namen. Hierna doorgereden naar Gin Gin.
Maandag. In Hervey Bay vonden we niet wat we zochten en zijn doorgereden naar Tiaro. Hier vonden we een plek met warme douche. Hier kregen we een tip om in het weekend van 20 september naar het bloemencorso in Toowoomba te gaan, zo’n 140 km ten westen van Brisbane. Daarover later meer.
Dinsdag 16 september vonden we in Gympie een camping. We besloten de camper weer eens een schoonmaakbeurt te geven en de achterbumper/treeplank opnieuw te verven. Voor internet moest ik wandelend met de laptop een goed signaal proberen te vinden. We hebben allerlei spellen van thuis meegenomen. Op dit moment zijn we helemaal verslaafd aan skip-bo, een kaartspel dat we kregen van vrienden uit Heeze (NBr). Ik wist niet dat ik het leuk zou vinden. Kost ons zelfs af en toe wel wat nachtrust. Nog bedankt Mia! De volgende morgen en middag nog van (gratis) internet geprofiteerd en de tickets voor Nieuw Zeeland besteld. We vertrekken 25 november vanuit Sydney voor een trip van 5 weken.
Richting Brisbane maakten we een stop in Woodford.
Het is alweer donderdag. De dagen vliegen hier om. Bij Petrie was een prachtig park met goede voorzieningen. In Camps4 zelfs met een ‘vinkje’ beloond. Een bord vermeldde dat er vanaf januari dit jaar niet meer overnacht mocht worden. Dan maar een dagje Brisbane doen. Via de toeristische route kwamen we de stad binnen. Brisbane is de hoofdstad van Queensland ( 1,8 Miljoen inwoners) en die ‘doe’ je niet in een dag. Wisten wij ook wel. Even de sfeer proeven om later terug te komen. We wisten de city, de binnenstad, te bereiken en parkeerden. Tot 4 uur moest je betalen. Keurig de meter gevuld en de stad in. Imposant met veel hoge gebouwen. Bij de ‘i’ wat informatie en plattegrond opgehaald en wat rondgewinkeld zonder vast plan. Toen we om half zes terugkwamen was onze camper weg. Foetsie! Wij dachten eerst aan diefstal, maar een dame bij de bushalte vermoedde, dat ie weggesleept was. Er waren geen aanwijzingen op het bord, hoe dan te handelen. We moesten bij de Council (gemeente) informeren. Bij de balie van een vlakbij gelegen 5 sterren hotel (daar is ie, Ton) werd ik keurig aan het telefoonnummer geholpen. Bij een telefooncel, waar ik wilde bellen, stond juist een auto van de RACQ ( wegenwacht). De bestuurder was zo vriendelijk met een paar telefoontjes te achterhalen waar onze camper was. Hij was inderdaad weggesleept, omdat na 4 uur de parkeerstrook veranderde in busbaan. Om een lang verhaal kort te maken: de taxi kostte 25 dollar, de sleepdienst vroeg 202 dollar en de gemeente had achter de ruitenwisser nog een verrassing van 100 dollar boete. Welkom in Brisbane! We zijn meteen de stad weer uitgereden. Ik heb de Council gemaild via hun website en de situatie uitgelegd. Er is al teruggemaild dat de zaak in behandeling is. Hangende het onderzoek mogen we wachten met betalen! Wordt vervolgd.
Vrijdag 19 september zijn we naar Toowoomba gereden. Bij Brisbane kwamen we voor het eerst op een tolweg, de drukke M1 naar de Goldcoast. Ook hier kent men file en wegwerkzaamheden. Wij bogen af naar het westen via Ipswich.
Toowoomba is de grootste stad in het binnenland van Queensland( 95.000 inw.) en wordt wel de bloemenstad genoemd. Zaterdag zou de optocht een week van feest inluiden. De drie campings waren nokkie nokkie vol, maar de Camps4, onze ‘bijbel’ bracht weer uitkomst met een plek even buiten de stad. We mochten wel even op een camping douchen. De optocht zaterdag, was een uitdraging van plaatselijke bedrijven, organisaties, veel drumbands en af en toe een praalwagen met potplanten. Niet het bloemencorso dat wij in gedachten hadden. Maar de sfeer was goed. Er was voor de inwoners een prijs te verdienen voor de mooist aangelegde tuin. In de lokale krant ‘The Chronicle’ lazen we dat we dat de familie Roggeveen de eerste prijs had gewonnen. Dat klinkt Hollands en dus gingen we er een kijkje nemen. Toowoomba is nogal uitgestrekt, dus je bent even onderweg. We kwamen in een villawijk met prachtige huizen. Ook het stulpje van de Roggeveens mocht er zijn. Een kast van een huis en een prachtig aangelegde terrassentuin. Er liepen wel drie busladingen bezoekers rond (ruwe schatting). We spraken eerst de vrouw des huizes bij het zwembad. Ze nam alle tijd voor ons. Haar man was 1 jaar toen hij uit Rotterdam met zijn ouders hier kwam. Later spraken we hem ook nog. Bijzonder trots op zijn tuin. Hierna zijn we in Queenspark de feestdrukte ingegaan met kermis, optredens van bands, wijn- en kaasproeven en langs allerlei eettentjes en zondag nog wat andere lokaties bezocht. Maandag hebben we in het hooggelegen Picknick Park, met prachtig uitzicht het weekend Toowoomba met een ontbijt afgesloten.
We wilden nog een keer terug naar Brisbane. Het leek ons verstandig de camper deze keer maar buiten de stad te parkeren en de trein te nemen. Volgens de dienstregeling was er een station in Beaudesert aan de zuidkant van Brisbane. Toen wij er kwamen bleek het gesloten. Bij Beenleigh hadden we meer geluk. De plaatselijke kiosk verkocht ook treinkaartjes. Met een retourtje had je tevens gratis toegang op bussen en de veerboot. Kostte maar $10,40 p.p. Via een stadswandeling uit de Lonely Planet hebben we de binnenstad verkend. De route liep langs belangrijke historische gebouwen en parken en via de veerboot naar het andere stadsdeel Southbank. Hier was een strandbad langs de rivier aangelegd met leuke picknickplekken en restaurantjes. Het was er druk vanwege de schoolvakantie. We kwamen de dames uit Sneek nog tegen, die we op Magnetic Island hadden ontmoet. In een Belgisch cafe hebben ons dagje afgesloten met een Leffe Blonde van de tap. Mij moeder wist dat een neef van mij uit Nieuw Zeeland in Brisbane woonde. Via het telefoonboek hebben we hem opgespoord en woensdag afgesproken. Hij woonde met zijn gezin in een buitenwijk van Brisbane. Hebben we nog een gezellige avond doorgebracht. Donderdag hebben we onze koers naar het zuiden vervolgd richting de Goldcoast.

No Worries.

Ko en Louise