20. Van Queensland naar New South Wales

Vrijdag 26 september. Het is lente. Beetje vreemd gevoel. September en lente. De inlandse (natives) bomen blijven groen. Aan de geïmporteerde bomen uit Europa en de bloesem kun je zien dat het voorjaar zijn intrede doet.
We verlieten de M1 vanuit Brisbane bij de afslag naar de Goldcoast Highway. Deze volgt de kust langs mondaine plaatsen als Surfers Paradise. De skyline doet denken aan die van Chicago, wolkenkrabbers tot aan het strand. Zou het daarom de Goldcoast heten? Leuk om even door zo’n plaats te rijden, maar niet echt ons ding. Even later passeerden we Miami en Palm Beach(!?) Zijn we nog in Australië? Je bent hier het Great Barrier Reef gepasseerd waardoor de branding bij het strand is en de golven vrij spel hebben.
In Coolangatta reden we in de stad een bord voorbij met ‘Welcome in New South Wales’. Sydney is nog 813 km. We kwamen in een andere staat.
In Queensland hebben we 8844 km (!) bij elkaar getuft, zodat we nu in totaal op 23651 km uitkomen. De route bood een prachtig afwisselend landschap. Via Kingscliff en Potsville zijn we zaterdag Byron Bay binnengereden. Een gezellige plaats met een mooi strand. Eerst maar even het stof afgespoeld in de golven en ‘s avonds een leuk restaurantje opgezocht.
Zondagmorgen hebben we de markt in het nabijgelegen Bangalow bezocht. Gezellig maar druk.
In Byron Bay loopt een wandelpad langs het strand via de klif naar de vuurtoren. Je komt dan op het meest oostelijke punt van Australië. Het uitzicht was prachtig.
Maandag 29 september. De waszak was propvol. Tijd voor een camping. We zochten het binnenland weer eens op en vonden een camping in Lismore. We zaten daar wel relaxt en boekten een nachtje bij. Kon ik het verhaal voor de site mooi afronden. We zagen twee flinke leguanen vrij rondlopen. Er was een tennisbaan,dus de rackets konden weer eens uit de tas. Alleen het net hing slap. Verbazend hoe vaak je dan toch (of juist) de bal in het net slaat.
Woensdag even naar het internetcafé in Lismore en verder langs de Pacific Hwy. Op de rest area ‘New Italy’ troffen we een museum, dat de historie van de eerste Italiaanse Immigranten in OZ in beeld bracht. Op weg naar Grafton namen we de afslag naar Yamba en daarna naar Angourie. Hiervoor waren we getipt. Er was een ruige kust en twee binnenmeertjes. Leuk om even over de rotsen te klauteren. Bij de uitkijk zag iemand walvissen in de verte. Meteen onze verrekijkers uit de tas gehaald. Als je heel goed keek zag je inderdaad af en toe iets donkers uit de golven komen. Het bleef bij een glimp, maar toch.
Wegwerkzaamheden kennen ze hier ook. Hierbij wordt het verkeer geregeld door mannen of vrouwen met een ‘pannekoek’, een stok met een rond bord erboven. Op het bord staat stop en als je door mag rijden draaien ze het bord om en verschijnt het woord ’slow ’.
Via Grafton naar ons volgende doel Coffs Harbour. Bij de Shell benzinepomp hadden ze keurige douches en toiletten en ze waren 24 uur open. Voor ons een goede reden hier een overnachting te plannen. We vonden ook een stopcontact buiten en sloten onze kabel aan. De dame van de pomp kwam ons vertellen dat dat niet de bedoeling was. Men had ons gespot op de beveiligingscamera.
Vrijdag 3 oktober. Coffs Harbour heeft ook een mooie kustlijn. Het eerste wat we eigenlijk altijd deden was het strand opzoeken om de golven te zien. In de brochure over de stad hadden we een advertentie gezien van een ‘Dutch Clog Barn’, een Hollandse klompenmakerij. Erop af. In de winkel werden nog echt klompen gemaakt. We spraken de zoon van de eigenaar. Achter de winkel was een soort Madurodam gemaakt van Nederlandse bezienswaardigheden. In het naast gelegen Zaanse pandje was een restaurant waar o.a. kroketten op het menu stonden. En ze smaakten nog goed ook. Je kon er ook drop en ontbijtkoek kopen. Wij kozen voor speculaas en hagelslag. Later spraken we senior, de eigenaar. Hij vertelde in het kort zijn levensverhaal. Was op zijn achttiende naar Australië gekomen. Altijd in de bouw gewerkt. Wilde eigenlijk met pensioen maar had dit als hobby opgezet. Was nu 67 en eigenlijk nog druk. Overigens de naastgelegen camping was ook van hem. Die had dus niet stil gezeten. We vroegen zijn achternaam: Hartsuiker.
We hadden over een mooie route gelezen van de ‘Waterfall Way’ vanaf de kust naar Armidale. Nou hadden we inmiddels aardig wat watervallen gezien, maar de route erlangs is meestal de moeite waard. Bij een bord met opschrift ‘lookout 4 km’ gingen we in de remmen. Voor ons altijd interessant als overnachtingsplek. We kwamen op een berg met weids uitzicht. Jammer dat de horizon enigszins vertroebeld werd door bosbranden. We hadden juist besloten hier de zonsopgang eens te bekijken, toen er in de schemer een ‘wicky’stopte. Wicky is onze afkorting voor wicked campers, de in allerlei kleuren gespoten campers en voorzien van gekke teksten. Pas de volgende morgen sprak ik ze. We hadden de wekker op half zes gezet. Louise maakte me om kwart over vijf wakker, want het begon al licht te worden. De ‘wickies’ waren er al. Bleek een stel uit Nederland. Je komt ze ook overal tegen! We hebben even gebabbeld en wat tips uitgewisseld.
Na het ontbijt naar Dorrigo gereden, waar juist een markt werd opgezet. De ‘i ‘was nog niet open(omdat wij zo vroeg waren) dus nog maar even op de markt rondgescharreld. In de streek worden voornamelijk aardappels geteeld en je kon er verschillende soorten proeven. Bij de mooie watervallen van Ebor geluncht. De overnachtingsplekken onderweg vonden we niet geweldig en zijn we maar doorgereden naar Armidale. Mooie ,schone stad met ontzettend veel, goed onderhouden kerken. We hebben hier alleen een korte boodschappen-stop gemaakt bij Woolworth.
De Australische dollar is in waarde gezakt en dat is voor ons niet onvoordelig. Mogelijk heeft het te maken met de financiële crisis in de wereld. De lucht betrok en we parkeerden bij de eerstvolgende rest area bij Bendemeer in de stromende regen.
Zondag. We werden wakker met een zonnetje. We draaiden weer af richting de kust. Camps4 vermeldde een rest area in Ellenborough waar je maximaal 2 weken mocht staan. De plek lag gunstig aan een rivier. Er waren horden gezinnen met jonge kinderen en oudere jeugd neergestreken ( het was schoolvakantie). Het bleef nog lang rumoerig in de avond. In Port Macquarie aan de kust vonden we een BIG4 camping. De regen kwam af en toe met bakken naar beneden. De was moest dus in de droger. Later in de middag trok de lucht weer open.
Dinsdag 7 oktober. Port Macquarie is een leuke plaats met verschillende stranden. Langs de kustweg zagen we parasailers bezig. Vanaf een rots oefenden ze om op het strand te landen.
We hadden een afspraak gemaakt met Rita en Bill, een stel kwieke 70-ers, die we in de Tablelands hadden leren kennen (16). Via Taree reden we woensdagmorgen naar Tinonee gereden om met koffietijd te arriveren. We werden hartelijk ontvangen in hun gezellig huis op Rita’s ‘landgoed’, een lap grond van 10 acres, zo’n 4 hectare met daarin o.a. sinasappelbomen en mangobomen. We werden verwend met koffie in de veranda en door Rita zelfgebakken boterkoek en Lemington cake. Ze hadden onze website gevolgd en wisten dat we in de buurt kwamen (nu moet ik oppassen wat ik schrijf!). We hadden genoeg stof om bij te praten. Na de lunch werden we meegenomen voor een rondje Tinonee en een National Park waar een hele groep vleermuizen in bomen hingen. We konden kiezen uit twee logeerkamers. Wat een luxe. De vernieuwde badkamer had een massagedouche. We voelden ons in een 5-sterrenhotel. Bill is graag buiten bezig met allerlei klussen (“Je bent hier nooit klaar”). In de schuur kwam een motor, een BMW 1100, vanonder een doek tevoorschijn. Een van Bill’s hobby’s naast een zeilboot. In zijn jongste aanwinst, een VW Golf 2.0, nam hij ons overal mee naar toe en liet af en toe merken hoe vlot de automaat reageerde ( wat door Rita niet in dank werd afgenomen). Zonder een spoortje van kapsones overigens.
De metalen buis die als tafelpoot dient in onze camper was nogal wiebelig geworden in de bodemplaat. Vlakbij was een metaalwerkplaats. Bill kende de eigenaar en die heeft de plaat weer keurig gelast. Na het ontbijt zijn we naar de waterval van Ellenborough geweest en daar gepicknickt. Bill bleek een kenner van de flora. Regelmatig trok hij blaadjes van een boom of struik en liet ons eraan ruiken. Voor Louise plukte hij boterbloemen en die droeg zij dan de hele dag. ’s Avonds kwamen de buren mee-eten en kwamen de dorpsroddels aan bod. Bill wilde ons de volgende dag meenemen naar een mooi uitzichtpunt ( Rita had nog van alles te doen) We hadden gerekend op één overnachting, maar dat zouden er dus drie worden. Vrijdag na de lunch zijn we naar North Brother (487 m) gereden, waar je een prachtig uitzicht had over de oceaan en de riviermond. Daarna nog over een golfbreker gewandeld. Bill mag Rita graag een beetje ‘voeren’(en met succes!) Deed ons weer een beetje aan thuis denken.
Zaterdag na de koffie hebben we afscheid genomen van een fijn stel mensen(“als jullie over een jaar of zes weer in de buurt zijn…”). We zochten de Pacific Highway weer op en namen de eerste afslag naar de ‘Lakes Way’, een weg die langs een merengebied voert vlak achter de kust. In Seals Rock de vuurtoren beklommen en bij het strand ons dagelijkse ‘happy hour’ gehouden.

No Worries,

Ko en Louise