27. Great Ocean Road, Grampians, terug naar Perth

Zondag 25 januari. We verlieten Melbourne naar het westen richting Geelong om daarna bij Torquay de B100, de Great Ocean Road (hierna GOR), op te zoeken. Deze eindigt 247 km verder bij Warrnambool. Blijkbaar waren we niet de enigen die de kust opzochten. Files. 26 januari(maandag) is een nationale feestdag (en de verjaardag van Louise) en veel mensen maakten er een lang weekend van. In Torquay lieten we ons informeren, om zeker niets te missen langs deze kustweg. In Anglesea vonden we een camping en tijd voor een strandwandeling. De GOR is een mooie kustweg die vaak langs kliffen loopt. Regelmatig staat er een bord met een fotocamera. Je gaat dan ook vaak uit de auto. In Aireys Inlet maakten we een wandeling naar de vuurtoren. Bij de Cathedral Rock namen we een koffiepauze. In het Otway National Park vonden we een overnachtingsplek. We kregen een tip dat er koala’s te zien waren. We hebben er verschillende in de bomen zien eten van de eucalyptusbladeren.
De volgende dag liep het kwik al snel op en onze bezoeken aan de uitkijkjes werden steeds korter.
Castle Cove was de volgende stop. We passeerden het gezellige, maar toeristische Lorne en Apollo Bay, waar de weg even landinwaarts gaat. Bij Princetown kom je bij een van de belangrijkste trekpleisters, de Twaalf Apostelen. Dit is een groep rotszuilen, die ooit de kustlijn vormden, maar door de erosie rondom in het water kwamen te staan. Even verder de London Bridge die ook al zijn oorspronkelijke vorm niet meer had, maar wel de moeite waard. We verlieten de GOR voorbij Warrnambool . Voor Port Fairy sloegen we af naar de B140, richting National Park de Grampians. Aan de zuidkant van het park zou bij Dunkeld een rest area zijn met toilet en uitzicht op Mount Sturgeon. Voor het toilet moesten we een paar honderd meter verder het dorp in bij de VVV. Hier bleek ook een (gratis) douche te zijn met warm water. De volgende dag info opgehaald voor het Nationaal Park.
Halls Gap, op anderhalf uur rijden van Dunkeld, is de startplaats van veel tochten door NP de Grampians. Op zich een mooi gebied, maar de hitte beperkte ons programma tot enkele ‘lookouts’. Via Horsham vonden we bij Dimboola een overnachtingsplek. Door de warmte sliepen we met de deuren open. De camper had alleen airco op de motor. We waren ongeveer gelijk met de haan wakker. Even snel ontbeten en om half negen startten we de motor. Een record voor ons.
Donderdag 29 januari. Via Nhill verlieten we Victoria en kwamen de staat Zuid Australië binnen bij een plaats met de toepasselijke naam Bordertown. Koffie. We stopten bij de VVV. Een oudere dame voorzag ons uitgebreid van informatie en we gingen met een tas folders de deur uit. Ze had ons gewezen op Victor Harbour aan de Encounter Bay. Het zou warmer dan 40 graden worden . Dat was niet uit te houden in de camper. We namen een ‘cabin’, een huisje, op een camping met airco. Het kwik bleef steken op 44C. Dan wil je niet buiten zijn, behalve in zee. Het pinguïneiland langs de kust, bereikbaar via een loopbrug vanaf het strand, hebben we ook maar geschrapt.
Vrijdag. De weerberichten gaven alleen maar hoge temperaturen op. Richting West Australië zou het koeler zijn. We maakten ruim 400 km en gingen dwars door Adelaide. We hadden geen zin in sightseeing. Port Augusta werd de eindbestemming. Ook hier zochten we de airco op in een huisje.
Zaterdag 31 januari kruisten we het Eyre schiereiland met 450 km en kwamen bij Ceduna weer aan de kust. We kwamen nu regelmatig ook weer de ‘roadtrains’ , lange vrachtwagens, tegen. Wederom zochten we de airco op. De prijzen van de huisjes lagen ongeveer op het driedubbele van een camping.
Zondag en maandag hebben we de Nullarbor Plains overgestoken. Dit is een eindeloos lijkend traject met rechte wegen door een kaal landschap. Nullarbor is een Aboriginal woord en betekent: geen bomen. Veel Australiërs, die we onderweg spraken, vonden het zelf ook wel stoer als ze deze rit gemaakt hadden in de ‘outback’. Je moest in ieder geval zorgen bij elke schaarse benzinepomp de tank (op) te vullen. Er werd gewaarschuwd voor loslopende kangoeroes en struisvogels (emus). Voor ons niks bijzonders meer, echter hier stond ook een kameel bij afgebeeld. Hebben we overigens niet gezien. Bij Eucla waren we net 5 km op weg vanaf de pomp toen het lampje van de radiator ging branden. We zijn meteen maar teruggereden en koelvloeistof aangevuld. Op het tweede deel van het traject werd met een soort trots gemeld, dat we de ’90 miles straight’ tegemoet gingen, een kaarsrechte weg van 146 km. We waren weer in West Australië. Vlakbij Norseman hielden we het voor gezien. De temperatuur was gezakt tot een draaglijker niveau van 28 graden.
Dinsdag 3 februari. Vandaag was ons doel het 300 km zuidelijk gelegen Esperance aan de kust. Op onze eerste rit in 2008 naar het zuidwesten van WA hebben we Esperance overgeslagen, omdat het te ver uit de route lag. Volgens velen moesten we dat toch beslist gaan zien als we de kans kregen. De derde camping, met zeezicht, voldeed aan onze wensen. ’s Middags sloeg het weer om in bewolking met wind. Het werd ’s avonds zelfs te fris om buiten te zitten!
Woensdagmorgen bleef het bewolkt en besloten we de camper te wassen en daarna van top tot teen in de was te zetten. Dat verkoopt toch wel beter. Daarna trok het weer open en werd het tijd voor een duik in de golven. Langs de kust was een mooie route van 36 km uitgezet ( zgn. scenic drive) die we hebben gereden. Met deze temperatuur konden we langer van de mooie uitzichten genieten. Terug in Esperance hebben we gegeten met uitzicht op zee. Daarna zijn we opgestapt en nog een rit van 100 km gemaakt naar de volgende stop, Manginup.
Donderdag 5 februari. Karin was zaterdag jarig en dat wilden we meevieren. We hadden nog zo’n 700 km naar Perth voor de boeg. Onderweg daarheen hadden we alleen nog de Wave Rock op het programma. Bij de plaats Hyden vonden we de rots in de vorm van een versteende golf. De geplande rest area was niet te vinden en zo belandden we op een camping in Corrigin. Dit zou de laatste overnachting in de camper worden. Wel vreemd naar 11 maanden.
Vrijdag 6 februari hebben we de laatste 300 km afgelegd. Via Midland kwamen we in bekende omgeving en zochten we de Great Northern Highway op. Na slechts één verkeerde afslag vonden we de juiste weg terug naar Lower Chittering, waar we met de familie werden herenigd.
De cirkel is rond.
We hebben alle staten van het vasteland in Australië doorkruist. Alleen het eiland Tasmanië nog niet. Die bewaren we voor een volgende keer.
We hadden nog veertien dagen en Gerard en Karin namen ons mee naar verschillende leuke plekjes in de buurt.

In totaal hebben we in Australië 33704 km afgelegd met de camper. Het was een prachtige reis en we zullen ‘Downunder’ in de toekomst met heel andere ogen bekijken.
We vonden het geweldig onze ervaringen met jullie te delen en zijn heel blij met alle mailtjes, brieven en foto’s die we gekregen hebben. We gaan zaterdag 21 februari naar Thailand en komen 17 mei weer terug naar Nederland. Uiteraard houden we jullie op de hoogte.


No Worries

Ko en Louise


P.S.
We zijn inmiddels ruim een week bij Gerard, Karin en Caitlin en niet te vergeten Buddy de hond. Onze dag begint met ontbijt bij de TV om het laatste nieuws te volgen. Er speelt zich hier in Australië een drama af met de bosbranden in Victoria en overstromingen Queensland. Ook op plekken die wij op onze reis bezocht hebben. Mensen die familie verloren hebben en hun huis afgebrand is. Een beetje onwerkelijk als je hier buiten op de veranda zit. Er is inmiddels een hartverwarmende hulpstroom op gang gekomen.