41. Winters avontuur in Frankrijk

We hadden ons helemaal ingesteld op een nieuwe overwintering in Nederland, totdat we in november dat mailtje kregen. Een Nederlandse eigenaar van een chalet in de Franse Alpen zocht voor het winterseizoen een stel om het chalet te runnen. Inclusief het verzorgen van ontbijt en een 3-gangen diner. Er had een stel op het laatste moment afgezegd en hij zocht met spoed nieuwe mensen. Best spannend. Wij stonden ingeschreven bij Skihome, die ook boekingen voor hem deed. Via hen kwam hij bij ons terecht. We hebben twee gesprekken bij eigenaar Nick en zijn vrouw Linneke thuis in Huizen gehad en ondanks geen ervaring met koken voor 14 tot 16 mensen zag hij het toch wel met ons zitten. We kregen een spoedcursus bij zwager Frank, die les geeft op een koksschool. Er werden menu’s uitgewisseld en hij schonk ons een messenset, waar we nog steeds plezier van hebben.
Begin december konden we al aan de slag. We hadden nog drie weken om de familie langs te gaan. Er liep nog een afspraak voor een bezoek aan Zwitserland begin december met Paul naar kennissen van hem. Op 5 december zijn we naar Frankrijk gereden met Paul. Het chalet heet Dame Blanche en ligt in La Tania op 1400 meter hoogte in skigebied Trois Valées. www.chaletlatania.nl
Eigenaar Nick was naar Genève gevlogen en gaf ons twee dagen instructie. Hij nam ons mee om de omgeving te verkennen en te introduceren bij de VVV en eigenaar Tim van een van de belangrijkste pubs. Tim is een Engelsman. Er zijn veel Engelse touroperators, die chalets bezitten en verhuren inclusief ontbijt en diner. Daardoor komen er ook veel Engelse gasten en daarmee ook Engels personeel. En die zoeken dus op hun vrije dag , juist, een Engelse pub.
Daarna zijn we vijf dagen in Zwitserland geweest. Heerlijk geskied en verwend in een mooi chalet door eigenaresse Jolande. Na afloop hebben we Jolande en Paul afgezet op het vliegveld van Genève en door naar La Tania, een rit van twee uur.
Er lag een dik pak sneeuw. Prachtig landschap. De weg omhoog leek door de sneeuw telkens smaller.
We konden meteen aan de grote schoonmaak. Het chalet heeft 7 kamers en totaal kunnen er 16 gasten overnachten. We hadden twee kamers in het souterrain van het chalet. Onze woonkamer zag er niet uit. Dat hadden we bij het eerste bezoek al gezien. Vieze tapijttegels en een zitzak met een kale salontafel. Nick nam ons mee naar een meubelzaak in Albertville en we konden een tafel met stoelen en een kast uitzoeken. Zelf hebben we vloerbedekking uitgezocht en gelegd. We moesten zelf de inkoop doen. Dus een bezoek aan de slager en de bakker. Dan de grote boodschappen. Hiervoor gingen we naar Moutiers, een half uur rijden naar het dal, waar een grote Carrefour supermarkt is.
Nick zou met zijn gezin en nog twee families de kerst doorbrengen in het chalet. Totaal 14 mensen. We kregen meteen de vuurdoop. Het heeft ons bijna een dag gekost voordat we alle boodschappen bij elkaar hadden. Aan de ene kant waren we bang op de vingers te worden gekeken, maar de familie had gelukkig wel begrip voor ons en bood hulp als het nodig was.
Men wilde kalkoen met de Kerst. Hadden we nog nooit klaargemaakt. Gelukkig was een zwager handig in de keuken en kwam er een prima kalkoen op tafel. Het was best wel aanpoten. De kinderen aten vóór om zes uur en om half acht de rest. Voordat we zelf aan eten toekwamen was het na negenen. ’s Morgens om zeven uur ging de wekker, want om acht uur moest het ontbijt klaar staan. Na het ontbijt waren we al druk met de kamers en de voorbereiding voor het diner.
Zaterdag de eerste wissel. Nick en zijn gezin bleef. De andere kamers werden opnieuw bezet door gezinnen van vrienden van hem. Kamers schoonmaken, nieuwe mensen begroeten en dan weer de keuken in.
Tussendoor ben je dan een soort reisleider om de nieuwe gasten wegwijs te maken. We hadden inmiddels afspraken met een skiverhuur gemaakt en regelden skipassen. Louise en ik hebben een vergoeding gekregen om een seizoenpas te kopen.
Onze kinderen vonden het wel een prima plek voor een skivakantie. Miranda en Steven hebben vanaf de kerst een week bij ons gelogeerd. Ik heb nog wat tijd kunnen vinden om met ze te skiën.
Het koken ging steeds beter en we ontwikkelden een weekmenu. Handig voor de slager en voor ons. De slager en de bakker bezorgden aan huis. Zelf moesten we dan eens per week naar beneden voor de boodschappen. De was brachten we naar de wasserij in Le Praz op tien minuten rijden.
Na 14 dagen kregen we onze eerste ‘eigen’ gasten. Drie gezinnen uit België. Vlamingen. Heel gezellige lui. Geen moeilijke eters en ze vonden alles lekker. Na een dag skiën kwam een van de mannen op krukken thuis met een knieblessure. De volgende dag een van de kinderen met een gebroken sleutelbeen. Normaal hadden we na het ontbijt wat tijd voor onszelf, maar nu hadden we een ziekenboeg. De zieken zijn toch de hele week gebleven. De man met de ‘knie’ werd met de ambulance afgevoerd naar het vliegveld.
De Belgen werden zaterdag uitgezwaaid en er was een groep uit Letland onderweg. We wisten niet goed wat we ons daarbij moesten voorstellen. Ze kwamen met een taxibusje uit Milaan. Dat is 4,5 uur rijden. Tijd genoeg om een fles wodka leeg te maken. Ze kwamen rond 9 uur ’s avonds binnen. Twaalf mannen en één vrouw. Nogal druk. Ze spraken twee woorden Engels en een sprak een mondje Duits. Het duurde even voordat iedereen zijn kamer had gevonden. We vonden het vreemde lui, maar niet onbeleefd. Ze waren allemaal stipt om acht uur aan het ontbijt en ook bij het diner was iedereen er om zeven uur. We hadden vooraf rekening gehouden met een flinke voorraad bier. Zelf brachten ze whisky mee. Toen die op was verzochten ze ons om nieuwe voorraad. We verdienden wat aan de drank die gasten namen. Bij het diner was wijn of bier inbegrepen. We maken bij ieder diner de borden op in de keuken. Op vrijdag, bij het laatste diner, dekken we de tafel altijd extra feestelijk met wit tafelkleed en stoffen servetten. Als de groep van het skiën terugkomt dan staat alles klaar inclusief onderborden. Werd door iedere groep erg gewaardeerd. Bij het laatste diner met de Letten ( of is het Litouwers ?) hadden we de extra aardappels en groenten al neergezet in schalen. Toen we met de opgemaakte borden het hoofdgerecht wilden neerzetten, waren sommigen al begonnen de aardappels en groeten op de onderborden te leggen! Na het diner werden we bedankt met een fles Litouwse wodka en chocola.
De week daarna was voor ons vrij gepland. Even op adem komen. Was ook wel nodig. Konden we ook eens samen genieten van het mooie landschap. We vonden mooie wandelroutes in de omgeving. Daarna kregen we een groep Nederlandse tandartsen. Vervolgens drie weken geen boekingen. Meer tijd om te skiën en te wandelen en ook nog wat klusjes in en om het huis te doen. Eind februari zijn we nog drie dagen op en neer gevlogen naar Nederland om de 90ste verjaardag van moeder Bets mee te vieren. Leuk om weer even bij te praten met neven en nichten en broer Jan, die uit Australë was overgekomen.
Dave en Caroline, een (ook al) Engels stel, die op dezelfde camping werkte in Italië als wij, werkten nu ook voor het eerst in een catered chalet. Ze werkten voor een Engelse organisatie in La Rosière op anderhalf uur rijden bij ons vandaan. We zochten ze op. Leuk weerzien. Ze zijn ook bij ons langs geweest. Toen brachten ze skies mee. Louise skiet (nog) niet en dus heb ik ze de pistes rond Courchevel laten zien.
Phil een Engelsman runde twee chalets vlakbij samen met zijn vrouw. Zijn eigenlijke beroep was elektricien. Nick had een afspraak met hem voor onderhoud. Ik kon hem bellen voor allerlei klussen.
Dan hebben we nog twee keer eigenaar Nick voor enkele dagen gehad en Paul met vriend Barry en Steven met drie vrienden. De laatste week van maart hadden we vier Nederlandse stellen van rond de dertig.
Op uitnodiging van Dave, zijn Phil en zijn vrouw en ik nog een dag wezen skiën bij Dave en Caroline. Je kunt vanuit La Rosière naar Italië skiën. Dave wist daar een goed restaurant met prima pizza’s. Multo bene! En strak blauw. Topdag.
Deze week hebben we als laatste groep negen Engelsen. Vijf volwassenen, twee tieners en twee ukkies van 1 en 2,5 jaar. Voor de kleintjes zijn twee nannies ingehuurd, die overdag de oppas verzorgen.
De temperatuur loopt behoorlijk op tot boven de 20 graden. De sneeuw rondom de deur is helemaal weg en de skilift is niet meer over de piste bereikbaar. Het skiën is voor de middag nog redelijk, maar ’s middags wordt het papperig. Veel pistes of delen daarvan zijn afgesloten. Richting Val Thorens, dat hoger ligt, is het nog te doen.
Vanaf zaterdag gaan we boel schoonmaken en rond 15 april denken we terug in Nederland te zijn.
En dan?
Vanaf 6 mei gaan we zes weken campings controleren door heel Italië voor Camp2relax, een zusje van Selectcamp. Hiervoor krijgen we een auto van de organisatie. Op 20 juni zijn we dan weer even terug. Begin juli vertrekken we dan met onze caravan naar het zuiden om tot eind september op een camping te werken. Waar? Is op dit moment nog niet bekend. We houden jullie op de hoogte.

A bientôt,

Ko en Louise