35. Bella Italia

We wilden nog steeds graag een camper kopen, maar we wilden geen overhaaste beslissing nemen. Je praat over veel geld, zelfs voor een occasion. Bovendien zouden we een accommodatie van de organisatie krijgen op de camping. We hadden dus alleen vervoer nodig. We besloten een auto aan te schaffen met trekhaak, zodat de fietsen ook mee konden. Die vonden we via Internet bij een garage in Leerdam, een Opel Meriva. Bij het op naam zetten van de auto werden we onaangenaam verrast. Bij het postkantoor werd het rijbewijs niet geaccepteerd door de computer. We hebben ons destijds laten uitschrijven Nu de beslissing was gevallen om naar Italië te gaan moesten we nog wel het een en ander regelen.
uit Nederland en konden daardoor de auto niet op onze naam zetten en dus ook de verzekering niet! Miranda heeft ons geholpen door alles op haar naam te zetten en dus moesten we de volgende dag weer naar Leerdam. Toen kwam het goed en mochten we hem meenemen.
Zaterdag nog bij de ANWB langs voor eventueel pech onderweg en zondag namen we afscheid van de familie.
Maandag 6 juli zouden we richting Italië vertrekken om ons rustig te kunnen oriënteren in onze nieuwe werkomgeving. Voordat al onze spullen een plek gevonden hadden in de auto ( gelukkig kon de achterbank plat) en de fietsen op de drager stonden was het al rond de middag. We hadden ook nog een afspraak met Carglass om een sterretje in de voorruit weg te werken, onze eerste pech. Al met al was het rond vier uur voordat we via Arnhem de grens richting Oberhausen passeerden. Tegen achten waren we Frankfurt voorbij en we kozen Aschaffenburg voor een overnachting. We stopten voor een hotel in het centrum en een stoomwolk kwam onder de motorkap vandaan. Eerst maar even inchecken en een hapje gegeten. Daarna de ANWB gebeld, die een afspraak ging regelen met de Duitse zusterclub. De volgende morgen kwam de gele ADAC auto voorrijden en de monteur kon na een paar tests geen klacht vinden. Hij bracht ons naar de Opel dealer in de buurt voor verdere controle. Na enig zoekwerk bleek de thermostaat van de koeling kapot. Was niet op voorraad. We hadden geen zin om in de koffiehoek van de garage te wachten. We hebben onze fietsen maar afgeladen en een stukje langs de Main gereden. Er was nog een heus kasteel in deze ‘Kulturstadt’. Best een leuke plaats eigenlijk. Het was nu ook weer rond vieren voordat de reparatie klaar was en we weer op pad konden. Ons doel was nu eerst voorbij München, het Gardameer zouden we toch die dag niet halen. Na München sloegen we af bij een dorp en vonden onderdak in de ‘Alten Wirt’
Verder bracht de rit geen verrassingen. Via de Brenner namen we woensdag de afslag Affi naar Lasize naar onze camping aan het ‘Lago di Garda’.
De organisatie had voor ons meteen al een bungalowtent ter beschikking, zodat we niet zelf een onderkomen hoefden te zoeken. Laura, een Nieuw Zeelandse van wie wij het werk zouden overnemen, begroette ons hartelijk en bracht ons naar de ruime, kompleet ingerichte bungalowtent. De dagen daarop gaf Laura ons alvast instructie over de gang van zaken en inzicht in de administratie. We waren nog niet in functie en gebruikten onze vrije tijd voor het verkennen van de omgeving. Onder andere een dagje naar het schiereiland Sirmione aan de zuidkant van het meer. De camping is gelegen in het plaatsje Cisano, tussen Lasize en Bardolino, hele leuke plaatsen met winkelstraatjes en terrasjes en een haventje.
Op 15 juli vond de overdracht plaats. Eigenaar Marco, een Nederlander die al jaren in Italië woont en werkt, runt nu vier jaar een eigen organisatie Gustocamp. Hij was overgekomen om alles met ons door te nemen. Daarna moesten we verhuizen van de gastentent naar de tent waar Laura had gewoond. Deze tent stond op een heuvel waar ook alle koeriers (beheerders) van andere touroperators hun domicilie hadden. Sommigen hadden een tent, maar de meesten hadden hun eigen caravan of camper. Het Engels echtpaar Madeline en Roger, die voor VacanSoleil werken, waren hier al voor het vijfde jaar en hadden zelfs een moestuintje aangelegd! Er heerste een leuke sfeer op de heuvel. Je raakte gemakkelijk in gesprek en we konden leren van de ervaringen van anderen. We hebben een gezamenlijke bbq gedaan, waarbij alle tafels in een grote kring werden gezet.
De eerste dagen was het nog rustig voor ons met binnenkomers, maar zaterdag kregen we onze vuurdoop met 13 wisselingen. Mensen die uitchecken kunnen vanaf 07.00 uur tot 10.00 uur vertrekken. Onze taak is om de tent of stacaravan dan te controleren. De gasten betalen vooraf een borg en krijgen die na afloop terug als alles klopt. De nieuwe mensen mogen vanaf 15.00 uur inchecken. Sommigen zijn al vroeg binnen en willen dan liefst zo snel mogelijk naar hun onderkomen. We waren ze dan ter wille, maar hierdoor liep het uitchecken niet meer op schema. Later zouden we meer routine krijgen en hielden we de regie beter in de hand. Na de administratie en een informatief praatje begeleiden we de gasten naar hun onderkomen. Voor vragen houden we elke dag ’s morgens en ’s avonds een spreekuur. Behalve woensdag, onze vrije dag. De camping ligt op een heuvel en bestaat uit twee gedeelten gescheiden door een drukke weg. Via een tunneltje kun je veilig naar het meer of het zwembad. Zondagavond wordt in het restaurant van de camping door alle koeriers gezamenlijk gedineerd. Een heel leuk sfeertje.
Gustocamp, de organisatie waar wij voor werken, gaat ervan uit dat je hier vakantie houdt en daarnaast beetje werkt. Wij hebben inmiddels ervaren dat het eerder omgekeerd is. Er doet zich iedere dag wel iets voor, waarvoor je een oplossing moet vinden. Bovendien is het overdag rond de 33 graden. We genieten ’s avonds bij een wat aangenamere temperatuur in de schaduw bij de tent van onze rust.
De leiding van de camping had opeens besloten dat alle koeriers van de heuvel, door insiders ‘Alcatraz’ genoemd, moesten verkassen i.v.m. een bestemmingsplan. Eigenlijk mochten we er niet kamperen, maar omdat wij tot een aparte groep behoorden(niet-gasten) werd het oogluikend toegestaan. De hele groep kreeg een andere plek toegewezen verspreid over de camping. Voor de ‘harde kern’ een drama. Sommigen hadden zich een ruim perceel toegeëigend en wisten dat op een andere plek tussen de gasten en op kleinere kavels hun bewegingsruimte beperkt werd. De trekker van de camping reed af en aan om alle caravans te verplaatsen. Onze tent was een oud model en niet waterdicht. We vroegen en kregen een nieuw model en zochten naar een voor ons gunstige plek. Onze manager hielp met opzetten van de tent. Eenmaal opgezet bleef er toch nog weinig zitruimte over. In ons straatje hadden ook koeriers (stellen van onze leeftijd)een plek gevonden, die net als wij pas begonnen waren en we hadden al leuk contact met ze. We wilden hier eigenlijk niet weg. Er kwam schuin tegenover later een grotere plek vrij en we besloten om nog een keer te verkassen. Met vier man verplaatsten we de tent en zetten rondom de haringen weer vast. Hier zouden we het tot eind september wel uithouden.
In de familie en kennissenkring is onze tijdelijke verhuizing naar het Gardameer niet onopgemerkt gebleven. Op een avond werden we gebeld door de receptie dat er bezoek was. Neef Wim en zijn vrouw Bertha uut Grunn, stonden aan de poort. Ze hielden vakantie op een camping in Lasize en waren op de fiets langs gekomen. Heel gezellig. Later hebben we ze op hun camping opgezocht. We kregen al diverse verzoeken voor een plek op de camping. Onze nicht Nathalie en vriendin Marieke kwamen een weekje logeren. Die konden we in onze tent onderdak bieden. We hebben weer een nieuw kaartspel van ze geleerd: phase 10. De dames genoten van de rust bij de tent met een boek. Dolce far niente ( zalig niets doen). Nou ja, rust? De muggen vonden hen kennelijk een lekker hapje. Vooral Marieke moest het ontgelden en ze hield er nare bulten aan over. Een bezoek aan de dokter was nodig om er een middeltje tegen te vinden. We hebben met ze de omgeving bekeken en vanuit Malcesine de kabelbaan naar Monte Baldo genomen. Daar had je op 1760 meter hoogte een prachtig uitzicht over het Gardameer. Op de terugweg vonden we in de plaats Garda een leuk restaurant aan het water.



Non starei in pensiero ( vrij vertaald: No Worries)


Ko en Louise