39. Werken en Dolce far niente

Het wordt stil op de camping. Op 14 september hebben we de laatste gasten uitgezwaaid.
Dan volgt nog de inventaris van de tenten en stacaravans schoon te maken volgens schema klaar te zetten voor de opruimploeg.
We zitten hier nu al weer vijf maanden. De tijd is omgevlogen. Door de drukte kwam het schrijven er niet echt van. De familie wordt ongeduldig. En terecht. Tijd voor een update.
Op 21 juli kwamen onze nicht Emmy en Ilja, een vriendin, een weekje logeren. Naast onze caravan was nog wel plek voor hun tent. Gezellig weer een beetje aanspraak. Emmy trok zo’n beetje gelijktijdig door Australië als wij. Niet zelden kwam het onderwerp ter sprake.
We planden op onze vrije dag een wandeling met z’n vieren naar de Maremmen, een nationaal park op een half uur rijden naar het zuiden. Een (Italiaans) sprekende gids leidde ons door een bergachtig terrein omhoog langs een aantal torens. Louise maakte een misstap en scheurde uit haar broek. Die werd vakkundig geplakt met pleisters uit de verbandtrommel. Lachen dus. Het uitzicht over zee en de baaien was geweldig. De tocht voerde ons langs het strand, waar we een heuse vos tegenkwamen. Aan zijn gedrag was te merken dat hij niet voor het eerst mensen zag. Ilja en Emmy trakteerden ons op een etentje. We kwamen onderweg naar huis niks leuks tegen en besloten naar Gavorrano te rijden. Het dorp ligt op een berg en we vonden na een tip van inwoonster een gezellig restaurant “Bellavista”. Nog bedankt meiden.
Van gasten kregen we een tip van een leuk strandje op een half uurtje rijden, waar we een paar keer naar toe zijn geweest.
In augustus gaan de Italianen zelf op vakantie. Er wordt die maand ook veel georganiseerd. In elk dorp of stad is er wel eens of vaker feest.
Het was tevens onze drukste periode. Op de wisseldagen dinsdag, donderdag en zaterdag vertrokken er gemiddeld 9 gezinnen tussen 7 uur en 10 uur ’s morgens. Dan waren we nog tot rond half twee bezig alles na te lopen. Kwijtgeraakte of gebroken inventaris aanvullen, filters van de airco schoonmaken, gasflessen controleren, om zo maar een paar dingen te noemen. Je werd dan ook nog door gasten aangesproken die bijvoorbeeld een kapotte lamp hadden of zoiets. Dat namen we dan ook nog even mee. Daarna snel douchen, lunch en om 3 uur naar de receptietent om de nieuwe gasten te verwelkomen. We checkten de mensen in en brachten ze om de beurt naar hun tent of stacaravan. De accommodaties zijn hoger gelegen, dus het was iedere keer een pittige wandeling. Als je terugkwam stonden er vaak al weer nieuwe gasten te wachten. Soms duurde het tot 7 uur of later voordat de laatste gasten binnenkwamen. We spraken dan met de receptie af ons te bellen als er nieuwe gasten waren. We gingen dan terug naar onze caravan. En dan naar binnen in de airco om af te koelen, want bij 32 graden en bezweet ga je niet lekker in het zonnetje zitten. Als de laatste gasten dan eindelijk binnen waren, namen we een roseetje en een biertje. Eten deden we dan meestal pas rond negen uur. Daarmee zaten we dan wel op schema met de Italianen.

In Scarlino was op 6 augustus een “Notte Bianca”(letterlijk Witte Nacht). Een feestavond, waarbij het hele dorp feestelijk verlicht is, met muziek op elk pleintje en een wijnproeverij. Je kocht een speciaal wijnglas voor vijf euro en dan kon je langs de kraampjes in de smalle straatjes, de wijn van de plaatselijke wijnboeren gratis proeven. Er werd daar, gek genoeg, niet verkocht en foldermateriaal was ook schaars. Je moest zelf vragen naar het adres van de wijnboer. Heel gezellig sfeertje. Later die maand werd in Massa Maritima eenzelfde wijnproeverij gehouden. Daar kostte een wijnglas tien euro, maar we hadden op de affiches hetzelfde logo gezien en de wijnglazen meegenomen. Bleken dus dezelfde te zijn.
15 augustus is Ferragosta(Maria ten Hemelopneming) in Italië. Het restaurant van de camping had een buffet georganiseerd. Je moest reserveren. Al het personeel was opgetrommeld om de gasten een feestmaal te serveren. De grote baas zelf, die je anders zelden ziet, probeerde de organisatie strak te houden. Onze ervaring met Italianen is dat het toch weer rommelig wordt, maar dat heeft ook weer zijn charme.
Dave en Caroline, een Engels stel die hetzelfde werk als wij doen en die we vorig jaar aan het Gardameer hebben leren kennen, werkten nu ook in Toscane een stukje noordelijker aan de kust. We zochten ze op via een toeristische route via leuke plaatsen Sassetta,Bolgheri en Bibbona. Toscane kent veel van dit soort dorpen. In de smalle straatjes lijkt de tijd stil gezet.
Heel leuk stel. Ze reisden met een camper en hadden die, vonden ze zelf ook, geparkeerd op een niet ideale plek vlakbij hun gasten. Die plek wordt door de camping bepaald, dus je hebt er weinig over te zeggen. We hadden niet afgesproken en ze zouden visite krijgen. We spraken af dat ze bij ons langs zouden komen. Op de terugweg zijn we nog even langs gegaan bij camping Albatross, waar we de start van het seizoen nog hebben meegemaakt. Er waren wat wisselingen geweest bij het Selectcamp team en degene die we nog kenden waren naar andere campings gegaan. We spraken nog wel een stel van Roan , die we toen leerden kennen en zijn bij hen op de koffie gegaan.
Dave en Caroline zijn later bij ons langs geweest en vonden onze camping heel mooi. Louise had gekookt en het was heel gezellig. Daarna zijn we nog een keer door ze teruggevraagd.
Begin september vonden we weer wat tijd voor ons zelf. Florence stond nog op het programma. Verschillende gasten waren er al geweest en die tipten ons een stadstoer met de open dubbeldekker te maken. Je kunt zo vaak op- en afstappen als je wilt. Mooie stad. Veel kerken. Veel musea, als je er van houdt. Maar ook veel groen. En natuurlijk de Pontevecchio, de brug met de vele goud- en sierradenwinkels.
Het eind van het seizoen naderde en we wilden nog een ding graag zien: Cinque Terre. Dit is een nationaal park bij La Spezia, 200 km naar het noorden, met aan de kust vijf (cinque) juweeltjes van dorpen op de rotsen gebouwd. Je kunt een wandeling langs de kust van dorp naar dorp maken of de trein nemen. We wisten van een Italiaanse gast uit Genua welke afslag we op de autostrada moesten nemen. We hadden nog geen idee bij welk van de vijf dorpen we dan zouden aankomen. Het werd Corniglia. De weg slingerde naar beneden met soms heftige haarspeldbochten. Wel een prachtig uitzicht, dat dan weer wel. We besloten eerst de trein te nemen naar het verste dorp Monterosso en vervolgens Vernazza. We moesten daarvoor via een zigzag trap een flinke afdaling maken naar het station. We kochten een pas waarmee je zowel de trein, de bus en het wandelpad kunt nemen( werd onderweg afgestempeld). Het spoor loopt langs de kust en passeert een aantal tunnels. De reisduur naar een volgend dorp is hooguit 7 minuten.
Van Riomaggiore besloten we de Via dell’Amore (het liefdeslaantje) te wandelen naar Manarola. Langs het pad kom je regelmatig trossen met hangslotjes tegen met twee namen erop als teken van eeuwige liefde. Een dag met een gouden randje.
16 september waren we bij Dave en Caroline uitgenodigd. We kozen een andere route deze keer langs het dorpje Sassa. We zagen het op de berg liggen. We waren aan de late kant maar we konden de verleiding niet weerstaan en we sloegen af. Boven troffen we weer zo’n pittoresk en typisch Italiaans dorp met smalle straatjes en prachtige vergezichten.
Ze hadden nu alle tijd voor ons. We maakten nog een wandeling langs het strand en Caroline had zich in de keuken voor een 3 gangen diner uitgesloofd. Heel aardig stel. We beloofden “to keep in touch” en wie weet zagen we elkaar volgend jaar weer ergens in Europa.
Gasten hadden ons getipt voor een mooie route naar Monte Amiata, een berg waar ’s winters geskied kan worden. We vertrokken met goed weer, maar onderweg pakten de donkere wolken zich samen en de ruitenwissers moesten aan. De berg lag in de nevel en de temperatuur was gezakt naar 10,5 graden. We zijn wel boven geweest, maar na een espresso maar weer snel afgedaald. We zetten dan maar koers naar Montalcino om de beroemde Brunello wijn eens te keuren. Leuke plaats. Beetje toeristisch maar dat is niet zo gek. Het klaarde op en we maakte een wandeling langs verschillende enotecas, waar je wijn kon proeven.
We wilden eerst eens een terrasje pikken. Bij een heel oud café kon je op de kaart kiezen uit Brunello’s van verschillende jaartallen. We kozen er een in de midden(prijs)klasse. Kaasplankje met verschillende soorten pecorini, schapenkaas, erbij. Genieten. Daarna hebben we een paar enoteca’s bezocht. Er stond dan een hele rij flessen opgesteld. Bij elke fles stond de prijs van een glaasje. Je kreeg een soort creditcard, die je in een gleuf stak. Dan drukte je boven de fles naar keuze op de knop en er kwam een afgepast slokje in het glas, tegen betaling dus.
Het is inmiddels zaterdag 10 oktober en we zijn aan het Gardameer vlak bij Salo.
We konden het seizoen nog 14 dagen verlengen met werk op een camping van Selectcamp. Alleen aan het Gardameer was nog werk. Toch wel 400 km. We wilden daarna nog naar Rome met de caravan. We besloten om met de auto te rijden en de caravan achter te laten. We hebben alvast de voortent weggehaald, zodat we meteen door kunnen.
We hebben hier ook een terrassencamping met uitzicht op het meer en Salo. Niet verkeerd.
Na Rome spreken we weer af.

Ciao,

Ko en Louise